Yeryüzünde iki kuvvet var: kılıç ve zekâ. Çok zaman kılıç, zekâ ile mağlup edilmiştir. Nietzsche.

Evet, zekâsını iyilik ve barış için kullanan çok az insan vardır. Hep yok etme üzerine kurulmuştur her şey!. Hem açken savaşılıyor hem de tokken ne amaç uğruna savaştığını kime sorsanız bilmez?

Savaş, cinayet, haberlerinden geçilmiyor. Hani diyorsun insanlar âlemi tam felaket üzerine kurulu hayvanlar âlemini seyredelim, orası tam bir can pazarı, hepsinin kendine özgü savunma ve saldırı silahı kimin gücü kime yeterse onu yiyor! Bu âlem bir birini yeme üzerine mi kurulmuş? Hayvanlar aleminin dengesi eko sisteminin dengesi üzerine kuruluysa peki insanlar aleminin amacı nedir?! Nasıl bir denge kurulmaya çalışılıyor!

Yitik umutlar, hep bozmaya çalıştığımız ayarsız bir dünya. Biz ne istiyoruz, savaşımızın gayesi nedir? Kan, acı gözyaşı, yoksulluk, yetim ve oksuz kalan çocuklar, kadınlara tecavüz bunların haricinden bir şey bulamazsınız. Doğduğumuz günden ölene kadar hep savaş halindeyiz ne gariptir ki hiçbir zaman kazananın bile mutlu olmadığı kirli savaşlar!

Ya güçlü bir devlet etkisini göstermek için oradaki insanların acılarına gözyaşlarına silahlarını acımadan sıkarlar. Ya da sömürge altında tutup doğal zenginliklerinden faydalanmak istenmektedir. Hepsinin tutundukları bir sebepleri hep vardır. ‘’halkımın refahı için vatanımın bekası için savaş verdim der!

Savaşta eli silahlı bir adam nişan almış pozisyonunda, karşısında bir çocuk ellerini havaya kaldırmış teslim olmuş. Böyle bir kare ile karşılaştığımda insanın tüyleri ürperiyor. Çocuğun yüzünde; korku, dehşet, teslimiyet ne ararsanız var. Bir çocuğu öldürmekle geleceğin savaşçısını yok edildi diye düşünebilirsin. Ya onu doğuran annenin ıstırabı ya o annenin gelecekle ilgili umutlarını da ortadan kaldırmış olunmuyor mu? 

Kore gazisi bir tanıdığım var: bir gün amcamızla bir durakta ayaküstü sohbet ederken yanımızda otobüs bekleyen bir grup öğrenci vardı kız ve erkek. Gençler aralarında tartışıyorlar amcamızın yakasından gazi madalyası asılı. Ne madalyası olduğunu merak etmişler? Kırmızı üçgen kumaşın ucunda asılı madalya çok göz alıcı duruyor! Kızlar bu amca kesinlikle eski sporcu ve şampiyonluk madalyasıdır diyorlar. Erkekler ise sporcular kesinlikle madalyalarını yakalarında taşımazlar diyorlar. Bu tartışma böyle sürerken amcaya sormaya karar verdiler. Bu devrin gençleri maşallah çok sorgulayıcı!

Gençlerden biri sordu; ‘’amca bu ne madalyası’’ dedi?’’ Amca; başını kaldırıp omuzlarını dikleştirmeye çalışarak gururla! ‘’Ben Kore gazisiyim’’ dedi. Gençlerin yüzündeki garip duyguyu yakalamak zor olmadı. Ömürlerinde ilk kez Kore’nin ismini duymuşlar ya da kitap sayfalarından okumuşlar. Tabii ya dünyanın öbür ucunda! Kimin aklına gelecek ki. ‘’Amca sen Koreli misin?’’ Dedi gençlerden biri. ‘’Yok, evladım ben Karslıyım’’ dedi. ‘’E.. senin Kore den ne işin vardı ne için savaştın’’ dedi. Amcanın cevabı keskin bıçak gibiydi. ‘’Bilmiyorum, devlet gönderdi bizde gittik savaştık!’’  

Evet, amca savaşa niçin gittiğini ne için savaştığını bilmiyordu? Belki oda korkudan gözleri yuvasından kaybolmuş bir çocuğu teslim almıştı, ne için savaştığını bilmeden!