Benimle yaşıt olan bir kuzenim vardı. Adı Elif ve yaşlarımız o sıralar henüz on... bilemedin oniki civarıydı. Elif'le ne zaman yanyana gelsek; ya birbirimizin çantasını kurcalar, yada o efsanevi masallardan anlatırdık büyük bir heyecanla. Konu konuyu açardı hep ve ne diyeceğimizi unuttuğumuz zamanlar bile olurdu :) O yaşlarda, çocukluk ile genç kızlık arasında sıkışan bireylerdik elbette. Bu yüzden sanırım, hele ki çantaların içindeki malzemeler dökülünce ortaya... O anlarda kendimizi kaybederdik resmen. Neler çıkmazdıki o çantaların içinden! Elif' in çantadan her zaman sıfır diye tabir ettiğimiz, makyaj malzemeleri dökülürdü hep ve mutlaka sallayınca dolu olduğu belli olan birkaç deodorant... Benim çantam mı tam bir hayal kırıklığıydı!... Bende pek para olmazdı o zamanlar; ama benim çantamda kuzeninkinden geri kalamazdı. Çok severlerdi beni küçükken, benden büyük ablalar ve bilirlerdi makyaj merakımı. Bu sebepten bitmeye yakın ruj, deodorant, göz farı ne bulurlarsa verirlerdi bana... Şu an kahkahalar ile hatırlıyorum o günlerimi. Neyse makyaj ürünleri meselesini bir kenara bırakıp, asıl konumuza dönelim artık.

   Şimdilerde aklıma geldikçe, yüzümde kocaman bir tebessümle hatırladığım günlerden biriydi o gün. 1 ay boyunca zor dayansamda hiç fire vermeden orucumu tutmuştum o Ramazan ayında. İşte o gün Ramazan bayramının ilk günüydü ve yine koca bir poşet şeker toplanmıştı kaçarmı!?... Öğle vakti Elif' ler geldi nihayet bize. Hemen çantalar döküldü ortaya, Elif bana havasını atacak ya... :D Bir süre sonra, yine koyu muhabbetlere başladık kuzenle. Benim hayalgücüm, kendimi bildim bileli hep çok genişti. Hep ben anlatırdım böyle nefes nefese, büyük bir heyecanla. Elif ise beni dinlerken korkudan, yüz ifadesi şekilden şekile girerdi. Yani kurban Elif' ti ve muhabbetimiz şöyle devam ediyor... İşte asıl hikaye burada başlıyor :)

- Ben :  Ya Elif sana bişey anlatcam, ama korkarsın boşver.

( Elif in vereceği tepkiyi biliyorum tabi :D )

- Elif:  Ay çok merak ettim yaa anlatsana kız noluuuuuurr. 

( Elif meraklı turşu hikaye havasına girdi bile )

- Ben :  Tamam ya bak ama korkmak yok. 

( Nefes nefese anlatmaya başladım bile, bu anı bekliyordum :D )
   

    Bizim ilkokulun bahçesinin hemen yan tarafında, bööylee kocaman bir bahçe daha var. Etrafı döt duvarla çevrili kapalı bir bahçe... Bahçenin içinde birsürü eski ağaç var çook büyük ağaçlar... Ağacın bir tanesinin gövde kısmından bir şeyler çıkmış ayyy bir görseeen!!!

- Elif: Ne çıkmııış, neye benziyomuuuş kiiii!?

( O meraklı yüz ifadesini keşke buraya çizebilsem :P )

- Ben : Ya böylee işte bizim okuldaki, büyük sınıflara gidenler anlatıyo Elif ciiim. 

   O bahçeye, bööylee yüz yıl önce falan bir uçak düşmüş ve aslında o uçağı da cadı düşürmüş. Cadı kötüymüş, sonra iyilik perileri gelip cadıyı ağaca dönüştürmüş. İşte bir tane ağaç var, o ağacın gövdesinde cadının şapkası... burnu belli oluyor. Böyle burnu çok uzun...

- Elif :  Nasıl yani yaaaa!?...

( Elif korkudan bayılcak az kaldı )

- Ben : Ya canım, zaten bahçeye dışardan bakınca... hemen belli oluyor işte.

   Sonra o ağacta cadının şapkası gibi görünen yerin, biraz üst kısmında da cadının baykuşu var... işte çok korkuuuunç. Orda bir tane de, böööyle tümsek bir yer var orası da mezar işte. Uçağın pilotunun ceseti orda yatıyormuuş. Ben o bahçeye yaklaşmaya çok korkuyoruuum :S

- Elif : Hadi yaa. Ay bende çok merak ettim orayı!...

( Tevekkeli demiyorlar; fazla merak iyi değildir diye )

- Ben : Ya istersen seni götüreyim kuzen, hem orası çok uzak değilki. Yarım saat yol yürürüz, gidiş yarım saat... Gelirken de otobüse bineriz...

( Planlar da yapıldı, Macera başlıyor :D )

- Elif : Tamam, olur; ama annemlere söylemeyelim yoksa izin vermezler. Çabucak gidip gelirsek sorun olmaz.

( Elif tam çakal :D )

   Vee yola koyulduk. Gidene kadar Elif te bir heyecaaan... bir heyecaaan... biraz da korku tabiki anlatamam yani. Sonunda vardık okulun bahçesine. Elif anlattığım her yeri heyecan ve korku ile gözlemledi.

- Ben : Eliiiff eve dönünce nerdeydiniz diye sorarlarsa; canımız sıkıldı parka gittik diycez tamammı?

( Pembe yalanlara devam ) :)

   Geri dönüş yolumuzun üstünde de bir türbe vardı. Bu türbe olayını da anlatmazsam, şimdi çatlarım yani. Olay şudur; Türbenin önünde birkaç dua okunuyor ve hemen yerdeki düz tuğla parçalarından bir tanesi alınıp bir dilek tutuyoruz içimizden. Elimizdeki tuğlayı türbenin mübarek duvarına birkaç kez sürüyoruz ve tuğla türbe duvarına yapışırsa dileğimiz kabul oluyomuş muşşş...

( Tam bir komediyiz :D )

   Sizlerde yaşamışsınızdır sanırım böyle türbe olayları. Çok enteresan geliyordu tabi küçükken, bana böyle şeyler. Büyüyünce çoook sonra öğrendimki; bazı işgüzarlar türbe duvarına mum sürermiş, o tuğla parçaları yapışsın diye... Tabi bizde sanıyoruzki türbede yatan mübarek şahıs sayesinde, tuğlalar duvara yapışırsa dilekler kabul oluyor vs. vs... Neyse tuğlalar duvara yapıştı, dilekler tutuldu... Artık geri dönüş vakti geldi ve o gün fazlasıyla aksiyon yaşamıştık yeterliydi bize bu kadarı.

   Otobüse bindik birkaç durak sonra indik, eve yaklaşmıştık. Otobüsten inince, yoldan karşıdan karşıya geçmemiz gerekiyordu. Kuzene; " Dur Elif ışıkları bekleyelim, el ele tutuşup öyle geçelim" demeye kalmadıkiiiiiii!... Kuzen kendini arabanın bir tanesinin önüne atıvermişti bile :( İşte bayram günü trafik sıkışıklığının sebeplerinden bir tanesini yaşıyorduk. Kuzene çarpan otomobil sürücüsü indi ve yoldan geçenlerde yardım ettiler. Elif söylenenleri duyuyordu, kendindeydi... Acı ile kıvranıp, ağlıyordu; ama herkes şoktaydı... Ben, kuzen ve otomobil sürücüsü de dahil olmak üzere... Elif az sonra kalkcak ve eve yürüyerek gitceğiz sanıyordum ben. Elif'i ayağa kaldırmaya çalışıyordum, korkuyla... Elif kalkamıyordu ve bacağım diyerek ağlıyordu. Çok acı çektiği yüzünden belliydi. Ona çarpan taksi şoförü, hemen bindirdi Elif' i arabaya ve hastaneye götürmek istedi. Bense hayır evimize götürün bizi dedim. Bir (canlı ölü) ve bir yaralı olarak sonunda eve varabilmiştik. Evet bahsettiğim ölü bendim. Çünkü yengem bu manzarayı gördüğünde, az sonra beni öldürcekti. Birkaç saaat önce sapasağlam gördüğü kızı, şuan ayakta duramıyordu. Bayram günü ise herkese rezil olmuştu. Bizimkiler telaşla bizi getiren arabanın yanına üşüştüler, bense korkudan kuzenin yanına gidemiyordum. Tüm olanlara uzaktan seyirciydim artık. Oysa olayın asıl kahramanı bendim. Fakat ummadığım bir şekilde, başrol oyuncusu Elif olmuştu artık. :( Yengemse bulunduğu yerden parmak sallıyordu bana, sen görürsün dercesine...

   Nerdeydiniz? diye sordular bana.Tabiki planladığımız gibi " Canımız sıkıldı, parka gitmiştik" dedim. Hastaneden sonra direkt evlerine gittiler, kuzen ve ailesi. Yengem görüntü olarak gösterdi o parmağı; ama icraata geçememişti. Bu benim için çok sevindirici birşeydi... Tabiri caizse dayaktan yırtmıştım :D Sonradan öğrendik ki; Kuzenin sadece bacağında sorun varmış çok şükür. Yani halk dilinde, bacak kırığı... Elif' e de nereye gitmiştiniz? diye sorduklarında aynı cevabı vermiş. Plana sadık kalmak böyle birşeydi işte. Helal olsun benim kuzene!... ;)

   Bacaktaki kırık birkaç ayda tamamen düzelmişti. Yaşadığımız şey trajikomik, çocukça birşeydi; ama unutulmaz bir macera ve şimdi kuzenle hatırladığımızda ise kahkalarla güldüğümüz bir komediydi. İşin gizemli, güzel taraflarından birisi de bu hikayeyi bilen tek kişiler Elif, ben, ve artık ilk defa sizlersiniz :D Bu olay artık yalnız Elif'in ve benim değil sizlerinde sırrıdır. Bizim nereye gittiğimizi artık sizde biliyorsunuz...

Söz verin kimseye söylemek yok tamam mı? :P

Söz müüüü? :))