3 veya 4 sene öncesi güneşli bir nisan ayının başlarıydı.O gün polo yaka tişörtümün bağrı açık yerinde döşümün ortasında kolyemin hemen dibinde küçük masum, cindy crawford tarzı bir ben keşfettim.Sevindim çok sevindim o yaz fazla havalı olacaktım.

    Benim bana ben benime çok çabuk alışmıştık.Fakat masum benim günden güne gözüme farklı gelmeye başladı.Büyümüş gibiydi, ama ben benimi çok sevmiştim " kesin o büyümemiştir, ben zayıflamışımdır" diye hep geçiştirdim.1-2 hafta sonra bir sabah benimi yarım pirinç tanesi gibi uzamış şekilde buldum.Adeta bir tenyanın k*çı içimden göğsüme saplanmıştı.Daha dün görmüştüm televizyonda meme kanseri reklamını " erken teşhis hayat kurtarır" diyorlardı.Bir anda tırstım, ziyadesiyle çok tırstım; bedenimde bana karşı büyüyen bir şey vardı.

    Ertesi gün koştum şehrimin üniversite hastanesine.Valdeden de talimatları aldım.Aç karna gidilecek, tahliler bozuk çıkmasın diye mümkün olduğu kadar su ve sigara tüketilmemeye çalışılacak...Sabahın köründe hasta bakıcılarla hastanede bittim.Telefonumun dahi çekmediği hastanenin zemin katında doktor kapısında tezgahta satılmayı bekleyen brokoli gibi uzun uzun bekledim.En sonunda geldi uzman doktorumuz.Tahlil mahlil derken patoloji için güne geldi sıra "hmm" diyerek baktı ajandasına 22 temmuz dedi.Bende bir ara "haa azmış tamam" dedim sonra fark ettim ki mayıs değil temmuz ayıymış.Aman dedim doktor bey ben eski hastanızım geçen senelerde buraya çok geldim ayarlayın bir şeyler, yok dedi sıra yok.Önceden de bu lafları çok duymuştum, ama aklımı kullanarak aynı gün yaptırırdım.Fakat önceki doktorlar hep bayandı, bu doktor erkekti.Cazibemde bir işe yaramayacaktı.Bende başladım " ahahahah" diyerek cıvık cıvık espiriler yapmaya.Hatta o kadar kötü espiriler yaptım ki en son başından defetmek için 25-30 gün kadar öne çekti.

                                    ...

    O gün kapadım hastane faslını bir süreliğine.Ben kapadım ama benim kapamadı, günden güne büyüdü.Yaklaşık 1 ay sonra eğri büğrü kapkara bir nohut boyutuna geldi.Üzeride kıllar çıkmaya başladı, sanki değişik bir yaşam formu bedenimde hayat bulmuştu.Artık giyemiyordum polo yakalı tişörtlerimi, bende bisiklet yakaya transer oldum.Bu sefer niplle gibi sırıtmaya başladı benim.Ucu belli olmasın diye utanıp bantlardım zaman zaman.

    Haziran ayının başında fark ettim ki benim yavaş yavaş çiçek gibi kurumaya başladı.Zamanla o derece kurudu ki, sanki düştü düşecekti.Patolojiyede az kalmıştı, o kadar beklemiştim ve benimi kurutup düşüremezdim.Hırs yaptım ve duşlarda o kısmı keselemedim.Bir şey giyerken çok dikkatli oldum.Dikkat ve hırsın klişeleştiği bir gün olanlar oldu ve patoloji gününe 1 hafta kala benim düşmüştü.Hiç canım acımamış hatta kan bile akmamıştı bana çaktırmadan beni terk etmişti benim.1 hafta kalmıştı; bunu bana yapamazdı, deliler gibi aradım taradım ama bulamadım.Beni terk etmesine çok kızdım, hemen soluğu o uzmanın yanında aldım.Bağarıp çağırdım, sonra başhekime şikayet ettim.Hani erken teşhis hayat kurtarıyordu dedim.Öldün mü ki dedi bana :s Daha sonra beni nazikçe hastaneden postaladılar.

Başlıkta ki sloganı dün bir yerde daha gördüm.Şayet zengin değilseniz, çevreniz yoksa ve benim gibi devlet hastanesine muhtaçsanız erken teşhis hayat falan kurtarmıyor.

Sosyal not: Güzel ülkemin binlerce hasta başına bir tane düşen doktorları.Lütfen mesaiye zamanında başlayın ve zamanında bitirinde binlerce insan perişan olmasın.