Dünyaya neyle bağlandığımızı sorguluyorlar merkez-kaç zırvalığı gibi…ama bizler bu varolan dünyaya bağlanamıyoruz bu gezegende tek arayış sevgi ise  bu sevgi denen halka nefret manyetiği ile kuşatışmış ise bu barikatı yıkmak öyle basit bir aşk acısından kurtulmak kadar kolay olmamalı.. aşklar askıda kalmamalı...

Dünyaya bağlanamıyorum sürekli düşüyorum  ve sürekli göz taraması isteniyor parmaklarımızı iz olarak veriyoruz fişlenip kodlanıyoruz  kategorize ediliyoruz her gün daha fazla oysa gözlerimiz tarayanınkinden farksız .

.Neden pasaport gerekiyor, evren bizim değil mi? sınırları çizen kim? kendi çapımımızda bu sorularda boğulup dönüyoruz,geçiştirmek ve kabullenmek yokoluşumuzu ispatlıyor..

Döndükçe düşündükçe  yarattığım enerjiden depremlere maruz kalıyorum ve ben yağıyorum akıyorum Yeni varlıklar oluşuyor içimde hepsini benimsemek istiyorum ama ölümüm için elbirliği var sanki Çıplaklığımla neden kabullenilmiyorum bilmiyorum..Oysa ben denizle sevişmeyi çok severim ve rüzgarla ve yağmurla istediğim gibi olmak zorunda da değiller ama ben onların istediği gibi olmayınca boğuluyorum

Savruluyorum yeşersin diye toprak kuruyorum bir kısır döngü işte cevabında sorununda pek önemi yok   Yaşa  yaşa ve öl… öl ki tekrar ölebilesin döndük mü başa asılı kalmanın ortak paydası (yaşam ile ölüm arasındaki aşk…)

Ben düşmedikten ya da kalmadıktan sonra diğerlerinin yatıp kalkması farkındalığımda olabılırmı ya da olmalı mı? Ben sen biz.. katil kim benim katilim kim? ve ipin ucu bizde değilse kimde… demek ki bir ipin ucu var. Ya da  olmayan bir şeyi mi yakalamaya çalısıyoruz bu mu benı kendı çapımda anlamsızlaştıran ...neredeyiz ne kadar gericileşebiliriz ötesi varmı? Evrim teorisini alt-üst edecek zihni(yeti)miz(!) var mı ?  izninizle biraz ölmek istıyorum herkese iyi uykular…. Yarın  erken kalkın uyanma vakti direniş vakti.. yaşasın 1 mayıs!! heryer taksim..

http://www.youtube.com/watch?v=MvFZi5BHNL4