Fedakarlık
22 Haziran 2013, 14.56 A- A+
Fedakarlık, nedir sizce? Fedakarlık, Emek, Sevgi, Saygı.
Bunlar bir araya gelince, bence insan olgusunu tamamlıyor. Çok sevdiğimiz biri için mutlaka hayatımızın belli dönemlerinde fedakarlık yapmışızdır. Bir ilişkinin yürümesinde, bir çocuğun büyümesinde ya da bir arkadaşımız için. Eşimiz dostumuz için mutlaka bir fedakarlık yapmışızdır ve emek harcamışızdır ilişkilerimizde. Peki Neden?
Yüreğimiz de beslediğimiz sevgi diyebiliriz ? Evet mutlaka bu hislerimiz, sevgi olmalı..Hem de hiç bir maddi karşılık beklemeden, hiç bir minnet duygusu beklemeden karşında ki kişiden.. O kişinin minnet duygusu beslemesi sanırım, rahatsız eder emek harcayan kişiyi. Karşısında ki insanın ezik olmasını istemez hiç bir seven yürek.. Fedakarlık, hiç bir zaman minnet duygusu beslensin diye yapılmaz çünkü. Karşılığı ufacık da olsa bir sevgi olmalıdır. Sadece SEVGİ... Menfaatsiz, katıksız, bencillikten arınmış bir sevgi… Sevginin olduğu yerde saygı zaten gelir ardından…Sevgi bekleriz de !!!! Bakalım bulabilir miyiz? Bir de o var değil mi? Bütün özverilerinizin boşa gittiğini, emeklerinizin boşa gittiğini anlarsanız ne olur ? Koskoca bir Hüsran ve Hayal kırıklığı, o insana karşı. Daha doğrusu gözümüz de büyüttüğümüz, nurumuz, gurur duyduğumuz, karşılığında sadece sevgi beklediğimiz o insan bir gün bizi hiç beklemediğimiz bir anda koskoca bir hayal kırıklığı ile başbaşa bırakmış, Allak Bullak etmişdir Dünyamızı. Nasıl toparlanacağımızı bilemeyiz. Kendi içimizin acısı o kadar acıtmaz belki de sızı ama o kişiyi kaybetmek, gözündeki değerimizin yok olduğunu bilmek koyar insana. O’nu bizsiz bırakmak en güzel çözümdür. Sessizce, susarak... Kendi kendimize derman olarak. Çok sevdiğimiz birinden kendimizi almamız, ne kadar acı değil mi? Uğradığımız, Hüsran ve Hayal kırıklıkları En önemlisi KALP Kırgınlıklarımız belkide sevgimizden daha ağır gelir o zaman. Çekiliriz bir kenara. Herşeyi anladıktan sonra. Kendimiz ile başbaşa yelken açarız yalnızlığımıza…
Kim bilir !!!!!! Belki de demir atarız ufacık bir UMUDA.…
Bunlar bir araya gelince, bence insan olgusunu tamamlıyor. Çok sevdiğimiz biri için mutlaka hayatımızın belli dönemlerinde fedakarlık yapmışızdır. Bir ilişkinin yürümesinde, bir çocuğun büyümesinde ya da bir arkadaşımız için. Eşimiz dostumuz için mutlaka bir fedakarlık yapmışızdır ve emek harcamışızdır ilişkilerimizde. Peki Neden?
Yüreğimiz de beslediğimiz sevgi diyebiliriz ? Evet mutlaka bu hislerimiz, sevgi olmalı..Hem de hiç bir maddi karşılık beklemeden, hiç bir minnet duygusu beklemeden karşında ki kişiden.. O kişinin minnet duygusu beslemesi sanırım, rahatsız eder emek harcayan kişiyi. Karşısında ki insanın ezik olmasını istemez hiç bir seven yürek.. Fedakarlık, hiç bir zaman minnet duygusu beslensin diye yapılmaz çünkü. Karşılığı ufacık da olsa bir sevgi olmalıdır. Sadece SEVGİ... Menfaatsiz, katıksız, bencillikten arınmış bir sevgi… Sevginin olduğu yerde saygı zaten gelir ardından…Sevgi bekleriz de !!!! Bakalım bulabilir miyiz? Bir de o var değil mi? Bütün özverilerinizin boşa gittiğini, emeklerinizin boşa gittiğini anlarsanız ne olur ? Koskoca bir Hüsran ve Hayal kırıklığı, o insana karşı. Daha doğrusu gözümüz de büyüttüğümüz, nurumuz, gurur duyduğumuz, karşılığında sadece sevgi beklediğimiz o insan bir gün bizi hiç beklemediğimiz bir anda koskoca bir hayal kırıklığı ile başbaşa bırakmış, Allak Bullak etmişdir Dünyamızı. Nasıl toparlanacağımızı bilemeyiz. Kendi içimizin acısı o kadar acıtmaz belki de sızı ama o kişiyi kaybetmek, gözündeki değerimizin yok olduğunu bilmek koyar insana. O’nu bizsiz bırakmak en güzel çözümdür. Sessizce, susarak... Kendi kendimize derman olarak. Çok sevdiğimiz birinden kendimizi almamız, ne kadar acı değil mi? Uğradığımız, Hüsran ve Hayal kırıklıkları En önemlisi KALP Kırgınlıklarımız belkide sevgimizden daha ağır gelir o zaman. Çekiliriz bir kenara. Herşeyi anladıktan sonra. Kendimiz ile başbaşa yelken açarız yalnızlığımıza…
Kim bilir !!!!!! Belki de demir atarız ufacık bir UMUDA.…
YORUMLAR