“ Çobann çoban çocuğun olmayacak …yalın ayak basma betona”. Anneciğim benim…özlemi öğretenim. Yalın ayak görünce beni, bunları söylerdi. Yok yok bağırırdı avazı çıktığı kadar. Kıyamazdı biliyorum. Kıymetlisi insana ne kadar savunmasız gelirmiş öğrendim iki çobanım olunca…pardon çocuğum...Ne zaman benim çobanları yalın ayak görsem annemin taklitcisi çıkagelir, “ çobann çoban… çocuğun olmayacak, yalın ayak basma betona”

      Devasa uzunluktaki balkonumuzda Skateboard binen minik prensin umurunda mı? “ Be çocuk sen daha önceki gün serçe parmağını kırmadın mı? Şimdi de kafanı mı kırmaya çalışıyorsun ” deyip yakaladığım gibi kaskını kafasına geçiriverdim. Benim çocuklarım neden bu kadar çıtkırıldım? Ee güneş görmüyorlar ki… 2 yaşına kadar D vitamini haplarını hiç aksatmasam da güneş minnacık hapa sığar mı?

      Tam içeri gireceğim anda yan komşu beliriverdi. Bu kadın bence Rus casusu, sensörleri var. Bizden biri ya da dışarıda herhangi bir ses ( yere düşen bir yaprak mesela ) duyduğunda, hemen kendini balkona atar. Aldığım bir duyuma göre zaten devamlı balkondaymiş ama görünmezlik özelliğinden dolayı biz pek göremiyormuşuz.

       ” Çocuk o daha çocuk, ne yapsın evde canı sıkılıyor. Evet birazcık gürültü ediyor ama birazdan girer içeriye annesi..bağırma çocuğa ” dedi… gülümseyerek süzüldü içerıye, ya da bana öyle geldi. Eminim hala orada ve gözetliyor ne yapacağımı. Gören de tonton yaşlı pamuk komşu teyze sanacak Frau Steger'i . Ben onu bu hale kolay mı getirdim.

       14 yıl önceydi ilk karşılaşmamız. O zamanlar tek çobanım var ve öyle sessiz bir çocuk ki kardeşi gibi değil yani…Balkonda oturmuş kendi kendine Puzzle ( Yapboz ) yapıyor, bir yandan da mırıl mırıl şarkı söylüyor..Bu pamuk teyze de yeni taşındı yan daireye. Bir bağırış, bir kükreyiş,,,Çıktım hemen, kadın nasıl bir bağırıyor çocuğuma, beni görünce hemen şikayetleri sıraladı. Öyle şaşırdım ki… mırıl mırıl şarkı söyleyen çocuk gitmiş, ki zaten yokmuş.

       Sanki biraz önce burda “ 50 Cent ” konseri varmış..En sonunda da “ Burada misafir olduğunuzu unutmayın ” demez mi..O dakikaya kadar bize öğretilen komşuluk adabına uygun konuşan ‘ben’, ne yazık ki dişi bir kaplana kesildim ve hemen içeriye girip evin tapusunu alıp kadının karşısına dikildim..” Kira kontratını al ve yöneticiye gidip ona bildir şikayetini, sen evınde oturup rahat rahat devlet parası ye diye, o devletine maaşımın neredeyse yarısını veriyorum,misafir anlayışınız bu mu ?.... ” diye başladım onun dilinden konuşmaya. Özür diledi…Ben de çoktan pişman olmuştum söylediklerimden, ama ne yapayım gerçekten haddini aşmıştı. Sonraları evde pişen Türk mutfağı lezzetlerini tek tek tattıığından ve hastalandığında bir telefonla hemen yanı başında olacağıma emin olduğundan beri bizim bi’ tanecik Pamuk teyzemiz oldu.

       Bir yandan fritözü temizliyorum bir yandan da söylenmelerim devam ediyor. Radyoda bir reklam; deprem sigortası reklamı ..Sonunda da şunu diyor; “ Zorunlu misafir olmayın!!” . 99 Depremini Çınarcık'ta yaşadığım için sanırım tüylerim diken diken oldu..Hadi gelin hayal kuralım.. Farzedelim ki başımıza bir felaket geldi..Ne ev kaldı, ne araba, ne para...Çok şükür çocuklarımız ve canlarımıza bir şey olmadı...Uzun bir süre için zorunlu misafir konumundayız…hem de parasız pulsuz. Normal misafirliklerimiz tabii ki olmuştur..Ailece, hani elimiz kolumuz dolu gidip , günlerce gezip tozup güle eğlene hoş günler geçirdiğimiz, ayrılırken hüzün ve yaşlı gözlerle sallanan eller..En çok ayrılırken evdeki çocukların ceplerine yüklü harçlıkları koyarken mutlu olurum ben şahsen..“ Ne olur yine gelin ” derken samimiyet daha bir şevkle fışkırır o yüreklerden.

       Ya zorunlu misafirlik? Annen baban bile olsa 3-4 haftadan sonra başlar sürtüşmeler. Baban o memur maaşıyla Kadiköy Beyaz Fırından zevkle getirmiyordur artık o en sevdiğin un kurabiyesini..En sevdiğin kardeşin de haklıdır…onca zamandır eşi ve iki çocuğu ile tıkış tıkış yatmaktan bıkmıştır.Televizyonun kumandası bile mutsuzdur artık....Çocuklar kavga etmeye başladığında ise nedense her şey daha bir başkalaşır ev içerisinde. İlk günlerdeki masum şefkat, muhteşem aile bağları, sevgi, anlayış bucak bucak kaçar köşelere, halı altlarına…bulamazsın. Enişteler, yengeler daha cesaretli çıkar…hem onların üzerine atmak da kolaydır suçları…gidip kimse hesap soramaz..Onlar el kızı, el oğludur nasılsa...

      Yeter ! Düşünmek bile beni fazlasıyla azalttı. Rabbim kimseye muhtaç etmesin. Bize de merhamet versin kapımıza muhtaç birileri geldiğinde.