Sinirlendim ( Bana öfke kontrolü lazım.) sinirlendim, sinirlendim.

    Beni öfkeden kudurtan insanoğlunun ağzını burnunu kırdığımı hayal ettim işe yaramadı. Kurduğum hayalden utandım ve hop kızım ne biçim hayaller kuruyorsun diyerek kendime de bir o kadar sinirlendim. Öfkem iki kat artınca derin derin soluklar alıp verdim, ruhumu medeniyete davet ettim. Olmadı olmadı olmadı. Sonra içime Salvador Dali kaçtı, elime fırçayı alıp canavar gibi resmettim bu insanoğlunu. Kırmızı kırmızı pek hoş durdu, ona kırmızı çok yakıştı.

   Tüm bunları yaparken kapıma tam dört kez top çarptı beşincisi de gelince çıktım dışarı, kırmızı renge bulanmış ellerimi görmeleri için kaldırıp lütfeeeeeennn dikkatli oynayın yoksa sizi de topunuzu da ısırıp vampir yapacağım dedim, gözdağı verdim çocuklara. Burada oynamayın demediniz ki ama dedi çocuklardan biri. İzin istemediniz ki nasıl diyecektim diye cevap verdim. Aralarında konuştular ve su topu oynamaya karar vererek uzaklaştılar. Arkalarından bağırdım hey beni de götürün oynayamam ama izlerim. Oralı olmadılar. Hangi mahallede olduğunu söyleseydiniz bariii. Oralı olmadılar. Tamam, gelin ya izin verdim oynayın gitmeyin üzüldümmm. Oralı olmadılar.

   Götürmezseniz götürmeyin söylemezseniz söylemeyin sizi de canavar gibi çizeyim de görün gününüzü.

     Artık bir kere dışarı çıkmıştım almayı uzun zamandır ertelediğim ayakkabıyı almak için düştüm yollara. Mağazadan içeri girdim içerisi serindi enerji veren bir müzik çalıyordu. Tam kendimi iyi hissediyorum derken orta yaşlarda bakımlı ve hoş bir müşteri hanım ne kokuyor burası kimden geliyor bu koku diyerek yüzünü buruşturdu, yanımdan geçerken söylemişti. Tamam, Joseon dönemindeki prenseslerin ve soylu aile kızlarının yaptığı gibi banyo suyuma taze meyveler ve kır çiçekleri koymamıştım ama benden de gelemezdi o abartılı koku. İyi de neden yanımdan geçerken söylemişti. Sonra kafama dank etti evet kokuyordum benden ortalığa buram buram yayılan keskin bir neft, tiner ve yağlı boya kokusu vardı. Pisim ben ya pis. İçim içimi yedi bizi gören çalışana yaklaşıp af edersiniz ben kokuyor muyum diye sordum. Zavallı çalışan afallamıştı bir an ne diyeceğini bilemedi şaşkınlığını üstünden attıktan sonra hayır dedi hayır kokmuyorsunuz sizinle ilgisi yok alış veriş merkezinin tuvaletinden idrar yolları iltihabı kapan çalışan arkadaşlarımızdan geliyor o koku.Derin bir oh çektim yaşasın pis olan ben değilmişim. Peki o halde arkadaşlarınız iyileştiğinde gelirim ben diyerek vedalaştım.Yok yok neden tiksineyim hasta olmak suç mu acelesi olmayan bir ihtiyaç için insanları şimdi hasta hasta çalıştırmayayım diye düşünerek vedalaştım.

    Öfke, öfke, öfke

     Kızan insanların korktukları için kızdıklarını okumuştum.Sevgilimize kızıyoruz çünkü bizi sevmekten vazgeçeceğini düşünüp korkuyoruz. Arkadaşımıza kızıyoruz çünkü bizi önemsemediğini düşünerek korkuyoruz önemsenmek istiyoruz. Hayata kızıyoruz çünkü yenileceğimizden korkuyoruz. En çok öfkelenenler en çok korkanlardır. Biri bize öfkelenmiş ve kızmışsa neden sorusunu kendimize sorduğumuzda cevabı bulabiliriz.Yorumculara kızıyoruz çünkü iyi yazamadığımızı düşünerek korkuyoruz.

   SANA KIZDIM SANA ÖFKELENDİM SANA SİNİRLENDİM ÇÜNKÜ ………….. KORKUYORUM. Boşluğa gelen yeri doldurmayı başardığımızda kızan insana kızarak cevap vermek yerine onu anlayabilir ve hoş görülü olmayı becerebiliriz.