Babam gerçekten gitmiş miydi bundan sonra hayatımızda yok muydu. Bundan sonra babama sarılıp onu öpemiyecekmiydim onun bilgilerinden faydalanamayacak mıydım ona bazı konularda danışamayacak mıydım .

Aklımın içinden hep bu sorular geçiyordu ama ben bugüne kadar hiç babama sarılıp onu öpmemiştim ki zaten.                   Babamla öpüşmelerimiz bayramdan bayramaydı hep , oda ben onun elini öper alnıma koyardım oda benim başımı öper ‘El öpenlerin çok olsun’ derdi.

             Biz hiç oturup baba oğul doğru düzgün konuşamamıştık ki. Babam etrafını sadece bizlerin görebildiği kocaman duvarlarla çevirmişti başkaları çok rahat girebiliyordu içeri ama bizler giremiyorduk. Oysa yeğenleriyle, kardeşleriyle, arkadaşlarıyla ne kadar da güzel konuşup muhabbet edebiliyordu. Sorun bizdemiydi acaba yoksa babamda mıydı bunu hiçbir zaman anlayamamıştım.

              Ben bugüne kadar babama hiçbir konuda danışmamıştım o bazen akıl vermişti bana. Ben aklıma yatarsa evet doğru demiştim aklıma yatmazsa kendi bildiğimi okumuştum. Tartışmamız söz konusu bile değildi çünkü.

Sahi ya ben bamama hiç ‘Baba ben aşık oldum’ bile diyemedim sevdiğim kızı anneme söyledim ‘Anne bu kızı bana isteyin ben bu kızla evleneceğim ‘ diyebildim sadece. Zaten babama söylenmesi gereken şeylerde hep annemi koyardık araya.

               Şimdi düşünüyorumda ben neden babama gidip sarılmadım hiç durup dururken. Neden hiç öpmedim. Neden ‘Babacığım seni çok seviyorum’ demedim ne yapardı ki bana kızar mıydı yoksa bağırır çağırır mıydı yoksa şaşırır kalır mıydı ya da ‘bende seni bende seni çok seviyorum evlat’ mı derdi.

                  Şimdi benim ve oğlumun arasında da o kadar sert olmasa da aşamadığımız duvarlar var. Oğlumda aynı benim gibi bende aynı babam gibiyim ama işte bir umut bir gün gelip boynuma sarılır ‘BABACIĞIM SENİ ÇOK SEVİYORUM.’ der ,beni öper diye bekliyorum.