Sabaha kadar bir o yana bir bu yana dönmüştüm. Yüzlerce kez kendime kızmıştım. Onlarca plan kurmuştum ve bütün planlarımın içinde ya Hatice vardı ya da Adem. Anlamıştım artık bu işi kendi başıma beceremeyeceğimi. Türlü düşünceler, hayaller, planlar içinde sızmış kalmışım. Sabah yengem uyandırdı ‘’Kalk hadi abin kahvaltıda seni bekliyor.’’ ‘’Yüzün şişmiş, gözlerin kan çanağı ne oldu uyuyamadın mı sen?’’ . ‘’Yaaa bundan sonra sana bir şey anlatırdım’’ diye iç geçirdim sadece ve banyoya elimi yüzümü yıkamaya gittim.

İki üç gün boyunca planlar kurmaya devam ettim ve en son karar verdiğim plana göre Adem bana yardımcı olacaktı. Tabi bu planın da en kötü yanı, olan biteni Adem’e anlatmam gerekecekti. Çok dalga geçecekti benimle. Aslında onunda başına böyle bir şey gelse O da benim gibi konuşamayacaktı biliyorum ama benimle yine de dalga geçecekti. Offf ne zor şey bu AŞK ya.

Ertesi sabah abime sudan bir bahane bulup 2 saat işim olduğunu daha sonra işe geleceğimi söyledim sonra da doğru Adem’le konuşmaya gittim. Kapıyı Hatice açtı. Hoş geldin Mehmet abi. ‘’Abiiiii Mehmet abi geldiiiiiii’’. -Sanki gülmemek için kendini zor tutuyor. Niye böyle garip garip bakıyor bana. Her şeyi anlatmış Hatice’ye. Her şeyi biliyor. Rezil oldum. Adem geldi beni içeri davet etti. Ben de yok eğer senin işin yoksa dışarı gel sana önemli bir şey anlatacağım dedim. Hemen ayakkabılarını giydi dışarı çıktık.

-Ne oldu hayırdır? önemli bir şey yok İnşaALLAH. dedi Adem.

- yok yok korkulacak bir şey yok. Sadece bir konuda yardımına ihtiyacım var. dedim

- Hayırdır ?

Konuya nasıl gireceğimi bilmiyordum. Oysa o kadar da çalışmıştım. İlk lafım bi kız var oldu ve sustum. Sonra o sormaya başladı ben cevaplamaya. Birkaç sorudan sonra konu anlaşılmıştı nihayet ve her şeyi anlattım. Hiçte beklediğim tepkiyi vermemişti. Sadece arada bir biraz sırıtıp sonra dinlemeye devam etmişti. En son planımı da anlattım ve bana yardımcı olup olamayacağını sordum.  

Plana göre kız eve geldiğinde Adem bakkala gidip hemen geliyorum diye evden çıkacaktı. Sonra bana gelip haber verecekti ve eve dönecekti. On beş yirmi dakika sonra da ben hiçbir şeyden haberim yokmuş gibi Adem’e gidecektim ve Adem de beni içeri davet edecekti.     

- Tamam. Dedi Adem

- Gerçekten yapar mısın bu iyiliği bana.

- Tamam dedik ya

- Çok sağol bana bu iyiliği yap dile benden ne dilersen. Dedim sonra senden haber bekliyorum benim artık gitmem lazım dedim ve ayrıldık.

Yeniden yeşermişti umutlarım. Hem de bu sefer daha gür daha da yeşillerdi. İçimde gezinen kelebeklerle dükkanın yolu tuttum. Çevreme anlamsızca gülücükler saçarak. ÇOK MUTLUYUM ÇOOOOKKKK…….

            DEVAMINI BİLİYORSUNUZ ARTIK DEĞİL Mİ?