Delicesine seversin, ki daha önce kimse senin gibi sevmemiştir.. Yaşarsın aşkını doyasıya. Romantik olursun umarsızca. Gün gelir bir ona bakar ve bir de kendine dersin ki sonra; yok olmaz benim sevmeye hakkım yok. Bunca güvensizliğin için de yok edemem bir kalbi, kıramam bir gönlü der de kaçış yolları ararsın kendince…

Gözlerinde kaybolursun…

Olursun da; kayıplara karışırsın kimi zaman, düşersin yalnızlığına, kovalar seni acı hatıralar bırakmaz yakanı hüzünler.. Çekersin gözlerini usulca gözlerinden..

Tutarsın ellerini…

Sıcaklığı sarar seni, güvende hissedersin kendini, bir sığınak kabul edersin her türlü kötülüğe karşı.. ellerini bıraktığın zamana kadardır bu güven anlarsın rüzgarlar esmeye başladığın da .. hani üşümeye başlarsın tenin donar soğuk kaplar kalbini.. kaskatıdır ya kalbin.. sonra üzülürsün yüzünü asarsın yine yeniden dersin.. koşar hüznünün kapısını çalarsın..

Ve yine yalnızsın…

Umutsuzluk kaplar tüm benliğini, sevmedin sevemedin yalnızlığı, yalnız kalmanın bir artısını da görmedin. Sultanlık diyenlere lanet ettin. Konuşursun kendi kendine, kendinle, içinle, kalbinle. Sessizlik arkadaşın olur, ses düşmanın. Hani insanlar konuşur ya bom boş, hani derler ya sana “sen kendine yapıyorsun bunu !” sanane !! diye bağırasın vardır, “isteseydin yalnız kalmazdın” derler ya hani dalga geçerek. Sanki o yaşamıştır sana ait olan hayatı, sanki o çekmiştir acılarını, sanki o ağlamıştır sabahlara dek, bilmez ki için de ki yangını, anlamaz ki anlamsızlığını..

Ve geçer bir gün daha..

Kendine sarılırsın sımsıkı. Kendini kendinden başka anlayan yoktur. Göz yaşlarını silersin kendi ellerinle. Saçını toplarsın. Gülmeye çalışırsın. En son güldüğün zamanı hatırlarsın. Yine hatıralar dersin, kimi zaman ağlatan kimi zaman güldüren. İşte şimdi en iyi dostun yanındasın. Kendinlesin……