Kafamın içerisinde dönüp duran kelimeleri dertop edip, kendi zevkime göre, kendimce ard arda dizip, cümlecikler, satırlar oluşturup, salıvermeden sanal boşluğa rahat yok bana bugün. Karşımda çalkalanıp duran denizin güzelliğine bakıp bakıp, içimdeki hasetlik duygusundan arınmanın yolunu, düşüncelerimi sizlere aktarmakta  buldum. Ben şimdi buralarda yaşayanları kıskandım açıkçası. Neden bunlar bu güzelim manzarada güne uyanırlar, kulaklarında hep şıpır şıpır denizin sesi dolar, yakamozu görmek için bazı zamanları beklemek zorunda değiller falan derken iyiden iyiye diş biledim Bodrum'lulara. Deniz, güneş, orman derken bütün güzellikler toplanmış hep belli yerlere.

Bu güzel deniz, bu caaanım manzara benim ardımdan gelecek değil ya, tatil bitip evime döndüğümde denizi, dağları bizim arabanın arkasına takıp sürükleyemem ki. Ardıma baka baka doğruca bizim ellere! İşin içinden çıkamayınca da kedi-ciğer ikilisinde olduğu gibi kendimce rahatlatma çalışmalarında bulundum.

Maddesel olan, gözle görüp elle tutabildiğimiz hiçbir şey bizim değil aslında, sadece yanımızda olan, yaşam boyunca maddesel olan ve görsel olarak bize eşlik eden şeyler onlar. Hiç bir şeye sahip olmuyoruz aslına bakılırsa, sadece eşlik ediyor onlar bize. Tensel ve bedensel ilişkiler kurduğumuz, soğukluğunu sıcaklığını, sertliğini yumuşaklığını, dokusunu, kokusunu hissettiğimiz şeyler için bu kadar çaba bu kadar hırs içindeyiz. Oysaki bize gerekenler bizim bırakıp gideceklerimiz değil, giderken götürebileceklerimizdir. Neyi yanında götürmüş ki gidenler? Gecesini gündüzüne katıp, çalışıp didinip, zarla zorla sahip olduğu her şeyi koyup gitmedi mi giderken? Maddeye tapınma alışkanlığımızdan vazgeçersek şayet, bu tensel temaslarda bulunduğumuz, dünyevi hiçbir maddenin ya da şey'in önemi kalmıyor. Ne kadar güzel ve ne kadar şık, ne kadar ne olursa olsun... Hiçbir şeyin gerçek sahibi değiliz ki! Sahibi olamayacağımız şeylere -miş- gibi davranıp sahiplenmesek! 

Mesela dünya! Çok güzel...

Deniz! Muhteşem...

Dağlar, göller, ormanlar...Harika.

İçinde yaşıyor olmakla da sahip olunmuyor bir yere. Oranın sahibi olunmuyor, sadece sen oraya ait oluyorsun hepsi bu. Orayı da bırakıp gitmiyor mu giderken. Halikarnas Balıkçısı bırakıp gitmemiş mi Bodrum'u? Can Yücel Datça'yı. İstanbul'a aşık değil miydi nice şair? Bırakıp gitmemişler mi İstanbul'u.Mal sahibi mülk sahibi hani bunun ilk sahibi!!!

Ben şimdi;
Giderken götürebileceğim şeylerin peşindeyim.

Huzurla tüketilmiş bir ömür.

Her anı dolu dolu yaşanmış yıllar.

Kısacası ruhumu beslemenin derdindeyim artık, her nasıl olacaksa?


Bodrumdan sevgilerle.

Sevgi ve muhabbetle... 

Lila

Eylül 2013