Bu yazının yoruma kapalı olması mı gerekirdi bilemiyorum,bilemiyorum çünkü benim kelime hazinem yorum yapmaya yetmez,eksik kalır.Beni etkileyen insanlar var...Ne olursa olsun umudunu yitirmeyen.Hiçlikte bile olsa adım atabilen,engebeli yolları aşarak belki de zirveye çıkan.Sınırları kıran,aşan,çiğneyen. İnsanlığaysa diyebilecek tek bir söz bile bırakmayan. Değerini bilmediğimiz o kadar çok şey var ki solumak bile ne kadar güzel.Mezarlıklardan bakınca hayat çok farklı.Her zaman sorun ettiğimiz şeyler var ve her zaman da olacak bir şeyler düzelse insan bu yine çıkıyor sorunlar ama bahanelerin altına sığınmaktansa deneyebiliriz bir şeyler yapmayı.Deneyenler var çünkü.Koşulları düzeltme imkanı çıkarsa karşına değerlendirirsin,şansını zorlarsın. Hayat çabalayacak bir şeyler vermesse sana, o zaman ne rengi olurdu hayatın ne de tadı ne de tuzu. Allah herkesin yardımcısı olsun hepinizin hayat hikayesi de rengarenk olsun dileklerimle.  

"Bu çocuk var ya... Benim oğlum. Dedi evlat! Bu çocuk var ya... Benim babam!"
"Senaryo sahne son vedasına kurban olduğum Halilim..."

Bu çelişkiyi hep yaşıyorum; hüzünlü hayat öykülerine "Güzel" demek... Ne tuhaf bir duygu çarpışması.
Halil'e, babasına, onları kalbinin eşliğini dibine kadar hissettirerek anlatana sağlık.
İçerde sözcük çok da, yazacağım bu kadar bu defa prensim.
Sevgiler, hep.

Hayat mı? Daha da kısaları var, bitiveren gencecik hayatlar var. Bitirilen daha doğrusu... Her yerde. Son olarak Hatay'da. Yüksekten düşen, yerde biten, ya da adı neyse işte. Hayat adı. Seninki de ayrı duyarlılıkta bir Halil hikayesi LoveJ.