Her şeyi kotarmaya çalışan küçük kadınlardık biz.

Arada kalmışlığın verdiği ağırlığı nice zaman sonra farketmiş küçük yaşta evlenmiş, anne olmuş, sorumluluk yüklenmiş, küçük kadınlar... 

Dönem olarak şanssızlık mıdır nedir bilinmez. Bilinen odur ki; ne annelerimiz gibi sadece ev kadını ve ana olabildik, ne de kendi çocuklarımız veya bizden sonraki kuşak gibi sadece çalışan kadın çizgimiz olabildi.Biz hem çalışan kadın, hem de anneydik. Bunun yanında hem komşu hem arkadaştık, beşeri ilişkileri düzgün yürüyen.

Dört dörtlük notalarla çalındı bizim şarkılarımız her daim. Her yaptığımız şey dört-dörtlük olmalıydı, tersi düşünülemezdi.

İyi anne, iyi eş, iyi ev kadını ve başarılı bir çalışan kadın...

Günün yirmidört saati yetmezdi yaşamın içinde koşuşturup duran küçük annelere. Kendisini her şeyden sorumlu hisseden küçük kadınlarla, küçük annelerle doluydu ortalık.Güne bir yirmidört saat daha eklense belki o zaman kendine ayıracak birkaç saat bulabilirdi küçük kadın.

Çocuklarıyla birlikte büyüyen, tez tez anne olup sorumluluklarını kat be kat arttıran küçük kadınlar, eteklerinde zil çalarak yaşamaya alışkın olduklarından, yaşamın ve yaşamın getirdiklerinin onları ne kadar yorduğunu göremezlerdi. Altından kalkmak için çabalarlardı olan biten her şeyin.

"Ben bilmem, ben beceremem, yapamam" sözcükleri yoktu lügatlarında. Herşey mükemmel olmalıydı takıntılarla dolu yaşamlarında. Halılar temiz, camlar-perdeler temiz, ev pırıl pırıl, giysiler mum gibi ütülü, dolaplar muntazam, çocuklar mis kokulu, kocanın üstü başı tertipli, yemekler çeşit çeşit ve leziz... Komşularla geçimi pekiyi... Yorgun argın devinimden sonra vardığı işyerinde de yine her şeyi kotaran başarılı iş kadınları, küçük kadınlar!

Zaman geçip yıllar sonra geriye doğru dönüp baktığında kendisi için yaşamayı bilmemiş, bunu istemeyi aklına bile getirmemiş, fedakar bir o kadar da yorgun, anaç kadınlar...

Sevgi ve muhabbetle...

Lila

Eylül 2013