Hiç de farklı başlamamıştı O GÜN.

Aynanın karşısında yaşanan anlamsız sakal traşı macerası. Önce Cengiz Han tarzı bırakılan bıyık, sonra keşke keçi sakal bıraksaydım, neden kestim sanki hezeyanı, ardından Hitler bıyığı bırakıp birkaç Almanca kelime mırıldandıktan sonra (mimikleriyle birlikte tabi) onu da yok edip tertemiz bir suratla banyoya veda.  70 pantolondan 40’ını çıkartıp denedikten sonra yine 3, 4 kottan birinde karar kılıp şekil değişikliğine meydan vermeden evden kaçış.

O GÜN de her zamanki gibi hiperaktif, alaycı, kendi tanımımla “şirin” tavrımla girmiştim içeri, geceden dudaklarıma takılan günün modası bir şarkıyla.

Gitmeyenler pek bilmez İsviçre’nin sert havasını.  Yanılıp da kapıdan dışarı adımınızı attığınızda yüzünüzde öyle bir patlar ki, ne olduğunuzu bile anlamazsınız. Haksızlık yapmamak gerek, bu insanı uyandırmaktan öte, bütün beyazlığıyla masal alemlerine taşıyan bir manzaradır. Bembeyaz,  tertemiz, hayat kokan.

İşte O GÜN bu hava çarptı yüzüme.  Sert ama  hoş. Ama yakışmamıştı nedense. Fizik değildi yakışmayan, kültür hiç değil. Sorun yok gibiydi sanki görünüşte.  Bana kalsa taşlar yerine oturmuş,  kaplumbağaların üstlerine mumları yakıp gezinmek kalmıştı pervasızca, tıpkı Osmanlının “en anlamlı” döneminde yaptığı gibi.  Ama yine de galiba en iyisi, her şeyi bir kenara kendi haline bırakıp, hayata devam etmekti, gittiği yere kadar.

Korkuların, sevinçlerin hangi hücrelerde yuva kurduğunu hiç öğrenmeye çalıştınız mı uzaktan? Bu başlı başına sabır isteyen bir hünerdir, ne kadar acı da olsa. Ölümle alay ettim “dört dörtlük, yani kırkdörtlük” hayatım boyunca. Hiç biçare kalmadım bu duru gözyaşlarını görene kadar. İnsan kendine kıçını sıkıştıracağı kadar bir yer bulmayı ne de gönülden istiyor.

Gün geldi O GÜN’den sonra bir şeyler söylemek istedim, bulabilsem kelimelerin doğrularını dürüstlerini.  Yazmak istedim ama sığdıramadım bilgisayar ekranındaki bomboş beyazlığa.  Saçma bile olsa, dahası büyüyü bozacak yalansız dolansız birkaç sözcük ne de zor çıkıyor tuşlardan.

2. GÜN . . . .  denizi yaratayım dedim. Uçsuz bucaksız deryayı. SAPSARI güneşin gün ortasında  pırıl pırıl parlattığı sonsuzluğu. O denizin aydınlanmasını istedim.

3. GÜN . . . . en zoruydu belki. O denizde başka canlıların varolmasına izin vermem gerekiyordu. Kıçtan kuyruklarıyla kendi hallerinde yüzen balıkların beyinlerini okumam sorgusuz sualsiz.  Daha da zoru beynimi saklamaktı galiba.

4. GÜN . . . . kolay olanı yaptım.  Surlar diktim, bir bir ve acımasızca. Dağları yarattım, ne kadar meşakkatli olsa da. Sınırlar çizdim aklım yettiğince. Kolay olanı yaptım 4’üncü GÜN.

5. GÜN . . . . anlaşılmayan, yarım yamalak, belirsiz bir şeyler belirdi gözlerimin önünde. Ufak tefek ipuçlarıyla, saniyelik, doyasıya, kaçamak göz uçlarıyla. Ne zordu o dağları, surları aşmak. . 5’inci gün, yaptıklarımı yıkmaya çalışmakla geçti.

6. GÜN. . . . Hayal kurdum. Kaçtım. Uzunca kokladım. Yıkamadım ki. Zor geldi yıkmak. Ne ufak, ne yasak dünya demelerinden, bir saniye sonrasından korktum. 

Tanrının bile dinlendiği 7’inci günde karman çorman kaldım, dostlar, sevgililer arasında yapayalnız. 

Umdum.

İşte yedi günde bir dünyayı böyle kurdum. . .

SON