Ne kadar kaçarsan kaç, durum hep aynı ben bunu anladım.

Yıllar evveldi, beni direkt ilgilendirsin ya da ilgilendirmesin, çalıştığım iş yerindeki hır gür, itiş kakış beni o kadar olumsuz etkilemişti ki depresyon geçirme aşamasına gelmiştim neredeyse. Gözümü açtığım gibi yataktan fırlayıp koşa koşa gelip oturduğum işyerim muharebe meydanına dönmüştü. Bıktım usandım... Çantamı alıp nasıl kaçtım, emekli gömleğimi giyip kendimi evime nasıl attım ben de bilmiyorum. 

Fakat oradan kaç, buradan kaç, nereye kadar?

Görüyorum ki materyali insan olan her yerde durum aynı. Halen üyesi olduğum bir başka internet sitesinde yazılar yazmaya başladığımda, ilkokula yeni başlamış bir çocuk gibi heyecanlıydım. Hani ben de yazıyorum ya; duygularımı, düşüncelerimi, yaşam tecrübelerimi, anılarımı kendi yeteneğim ölçüsünde yazıp çizip hem bir sağalım yaşayacağım hem de bir kum taneciği kadar bile olsa "Ben de bir şeyler yaptım" diyeceğim.

Ama, aman Allah'ım bir de ne göreyim. Bir yere girmişim ki of ki offf...

Gırtlak gırtlağa gidiyor herkes. Yazarlar birbirinin gözünü kalemle oyacak neredeyse...

"Aman yaa" dedim kapıyı kendi ardımdan kapatıp çıkıp buradan da gideyim.

Öyle ya, emek sarfedip yazılar yazıyorum, haklı olarak farkedilmeyi bekliyorum. Kah onore olmak, kah eleştiri almak adına yorumlar bekliyorum. Ama zaman içerisinde gördüm ki, yorumlar al takke ver külah ilişkisi olmuş, iyi niyetle birkaç kişinin  "o bana  yazdı bende ona yazayım" diyerek yorumlaştığı gün gibi ortada. Diğer kesimin (kalemi kılıç olarak kullanan) ise kimin ne yazdığıyla, ne düşündüğüyle, ne hissettiğiyle ilgilendiği falan yok. Kendi birbirleriyle dalaş içerisindeler. Hal böyle olunca gitmek düştü bana dedim...Kısadan bir mola yazısı ile hoşçakalın deyip biraz uzaklaştım.

Ama çok fazla dayanamadım, beynimde zaman içerisinde kelimeler birbirini kovalamaya başlayınca tekrar yazmaya başladım.

Şimdi;

Burada da görüyorum ki gerçekten kalemi güçlü arkadaşlar var. (Bazıları değişik ve farklı sözcükler kullanarak benim için anlaşılmaz ve okunması güç yazılar olarak karşıma çıksa da.) Ama bu gücü negatif yönde eritip bitirdiklerini de görüyorum. Yazılan onca kelamın ne bana ne de bir başkasına yararı yok. Bana olmadığı gibi, yıllar yıllar sonra yazdıklarına bakıp “Hımmm ben yazmıştım bunu” deyip mutlanacakları satırlar değil çoğu.

Bir başkasının penceresinden bakıp, onun gözlüğüyle görüp, onun akıl süzgeciyle süzüp emek çekip bana ve diğer okuyana hoşluk katacak güzel yazılar okumak varken, buradaki bu itiş kakış nedir bunu anlamsız buluyorum.

Bunca kalabalık içerisinde yazasım varsa da yazamıyorum, "Amaann yazsam nolacak ki, sanki kimin umurunda moduna girmek üzereyim yine :) 

Bunu böyle yapmasak da, tam tersi şöyle hoş bir seda ile;

*sen söylesen ben dinlesem ben söylesem sen dinlesen*  

Nasıl olur güzel arkadaşım?

Sevgi ve muhabbetle…

Lilacan Ekim 2013