Masmavi bir ışığa doğru yürüyorum. Ayaklarım beni zorlukla taşıyor. Tüm yorgunluğuma rağmen düşüp kalacak bile olsam oraya varmak istiyorum. Bilinmezliğin tahrik edici merakına kapılmış, karşıma neyin çıkacağını bilmeden gidiyorum.

İncecik bir patika çıkıyor karşıma. Yerlerde sorumluluk çiçekleri var. Koparıp alıyorum. Güzel bir taç yapıp saçlarıma takıyorum. İlerledikçe yol genişliyor. Karşıda turuncu boyalı, derme çatma bir ev var. Tamamı ahşaptan yapılmış. Sanki ufacık bir yangında yok olup gidecek gibi duruyor. Duvarlarında balkabaklarından yapılmış kandiller var. İçeriden ses geliyor. Anlamadığım dilde konuşan küçük bir kız sesi. Yaklaşıp pencereden içeriye bakıyorum ama çok karanlık. Işığa gitmeye devam etmeliyim deyip. Başladığım işi bitirmeye yöneliyorum.

Burası meyve ağaçlarıyla dolu. Her birinin dallarında farklı meyveler var. Umut, hayal, barış, mutluluk, sağlık, aşk, iyilik. Ben bir salkım umut koparıyorum. Ağzıma attığım her tanede farklı umutlar yayılıyor damağımda.  Keskin bir lezzeti var.  Sağdan soldan sesler duyuyorum. Fısıltı şeklindeler. Damağımda yayılan tadı bozmamaları için duymamazlıktan gelmeyi yeğliyorum.

Üzerini bulutlar örttüğünde ışık azalıyor. Aralardan ince çizgiler şeklinde bana kendisini göstermeye çalışıyor. Sanki ulaşmam gereken yeri bulmam için ışığı göremediğim zamanları akıl edip, hayal kırıkları saçılmış yerlere. Işık ve bu kırıkları takip etmeliyim diyorum. Yol pembeleşiyor. İleride kocaman bir dere var. Ceplerimi yokluyorum. Avucumun içine aldığım eskiyen birikimlerimi dereye atıp dilek diliyorum. Dibi oldukça bulanıklaşmış dereye takılıyor gözüm. Sanki her geçen benim gibi avuçlarındakileri, sırtlarındakileri atmış buraya.

Hava ıssızlaşıyor. Gök gürlemeye başlıyor. Mavi ışık laciverte dönüyor. Ağlamaya başlayan gökyüzü, göz yaşlarını serpiyor üzerime. Ama ıslaklık hissetmiyorum. Sadece üşütüyor. Hem de parmak uçlarımı morartacak kadar üşütüyor. Koşmaya başlıyorum. Bu ürperti sağnağından bir an evvel kurtulmayım. Yorgun bedenim her adımımda biraz daha güçsüzleşiyor. Ama tabiatımda pes etmek yok. Damağımdaki keskin tadı anımsıyorum. Bu bana kuvvet veriyor. Şükrediyorum!

Gökyüzü sonunda durulmaya başlıyor. Ve tekrardan o mavi ışık. Üstelik bir ucu mucizevi gökkuşağıyla birleşmiş halde. Bu manzara bana her şeyi sildiriyor. Az kaldı varmak üzereyim. Biraz daha sabır diliyorum. Küçük bir dağ var karşımda, tamda onun arkasında bu gücün kaynağı. Orayı da aştım mı huzura ereceğim.

Tırmanmaya başlıyorum. Bu dağ risklerle çevrelenmiş. Biliyorum aşarken kesin bir yerlerimi incitecek. Düşüncelerimi okumuşçasına geç kalmıyor. Dizlerimi çizip kanatıyor. Ardından dirseklerimi. Tepeye varmama yakın yine de bana can suyunu ikram ediyor.  Kendime geliyorum. Tükenmişlikten uzak, tüm yara bereye rağmen az kaldı ha gayret diyorum. Sonunda en tepedeyim. İşte orada ulaşacağım yer tam karşımda…

Tırmandığım dağı inmeye başlıyorum. İnmek daha kolay geliyor. Yuvarlanıyorum hatta. Bir an evvel ulaşmalıyım. Sonunda düzlükteyim. O mavi ışığın duvarlarına yansıdığı büyük bir kapı var. Rengini bütün meyvelerden almış bir kapı. Anahtarı yok. Nasıl açılacağını bulmalıyım. Ardında beni neyin beklediğini öğrenmeliyim.

Elim saçlarıma gidiyor. Sorumluluk çiçekleriyle yapmış olduğum tacım duruyor. Çıkarıp bakıyorum. Kimisinden feragat edip yolda düşürmüşüm. Ama en güzel olanları hala duruyor. Kapı dile geliyor. O senin anahtarın diyor. Onları bırakırsan sen olamazsın. Beraberinde gelmek zorundalar. Ve kapı açılıyor. Artık o kapının ardındayım. Burada benim gibi çok insan var. Farklı inançlarda, farklı renklerde, farklı dillerde. Tek benzerliğimiz kiminin saçlarında kiminin omuzlarında kimininse ayaklarında olan çiçekler. Ama hepsi hedeflediği yerde. Kimsenin yadırganmadığı yerdeyim. Ötekileşmekten uzak, sade ve sessiz.