Çok sevdiğim halde zıkkıma dönüşen aktivitelerim vardır. Bunlar deniz, havuz özellikle de bu gibi mevsimlerde termal tesisler. Uygun zaman gelsin de gideyim diye can atarım. Ama ne zaman gitsem her defasında burnumdan geliyor desem, sanırım abartmış olmam. Neden mi?

Sabah uykudan uyandığım anda güne çerçevelerim ya da lenslerim olmadan başlayabilmeyi çok isterdim. Hatta onlar olmadan yaşamanın nasıl bir şey olduğunu unuttum.  Geceden, gözlüğü olmadık bir yere bıraktıysam yandım demektir. Saatlerce flu bakışlarla gözlük aramak en büyük işkencem.

Şimdi konumuza dönelim. Tatillerden konuyu açmıştım. Öyle değil mi? Gelin bu anlatıma sizi de davet edeyim. Benimle birlikte ufak bir gezintiye çıkın. (ama aynen benim gördüğüm gibi) Konuya, en yakın zamanda gittiğim termalden başlayalım.

Her kış ailecek gittiğimiz termal tesisteyiz. İlk gün tam bir yorgunluk, anca eşyaları yerleştir, yemek ye filan derken akşam oluverir. Buraya gelmişken, yorgunluğu atmanın en güzel yolu hamamdır. İşte kabus başlıyor. Mayomuz, bornozumuz, kesemiz vs… tamam, hazırız. Artık çıkabiliriz. 1. Aşama; camların ne kadar iyi olursa olsun, hamamdaki buhara yenik düşer. 2. Aşama; önünü bile net göremediğin halde, bütün bayanlar tipik vücut yapısıyla annene benzer. 3. Aşama; ne olursa olsun annenin yanından ayrılma!.

Ohhh sıcacık sular dökünülür, keseler yapılır. Bebek gibi olur çıkarsın. Sen sularla boğuşurken, her sene aynı simalarla karşılaşan annen muhabbete başlayıp senden uzaklaşmışsa eğer, tek başına kaldın demektir. Uzaklaşmak dediysem, 1 metre bile gittiyse bu çok demektir. Çünkü artık diğer bayanlardan farkı yoktur. Ayırt etmek oldukça zorlaşır. Pür dikkat kesilir, tüm bayanları incelemeye başlarım. Ihh bu annem olamaz, ıhh bu zayıf, ıhh bizim köyden değil fıkrası gibi…

Dedim ya tipik Türk bayanları, hepsi armut vücutlu, orta boylu, genellikle de kilolarını saklasın diye siyah mayo giyerler. Ta ki o sana seslenene kadar, sen onu imkanı yok bulamazsın. Buhar odalarını filan hiç hesaba katmıyorum. 

Artık epey terledik, hamamdan çıkıp denize doğru gidelim. Hem de yazı yaad etmiş oluruz. Ne güzeldir güneş, kum, deniz üçgeni.  Bir tane adam akıllı deniz gözlüğü bulamamışımdır. O kadar, camlarını deniz suyuyla siler, koca kafama geçirip su almamasına uğraşsam da, mutlaka sağından solundan bir taraflarından su geçirir o meret içine. Yani lenslerimi takayım da, şöyle güzel güzel yüzeyim önümü göreyim yok. Hatta bir keresinde böyle idare edeyim deyip, içeri giren sulara aldırış etmemiştim. Lanet olası lensler gözüme yapışmış. Saatlerce solisyonlar döktüm, ağladım ettim, artık gözümü çıkarmama ramak kala zor zar kurtulmuştum. Neyse , anlaşıldığı üzere sulu yerlerde lens olayı da yaş.

Denizde açılmayı severim. Öyle vık vık kıyıda konserve gibi bütünleşmiş kalabalıktan hoşlanmam. Bir de paletlerle açıldıysam, imkanı yok bana baksanız da, kıyadan göremezsiniz. Yahu saftirik zaten yarı körsün senin neyine uzaklaşmak deseniz de alınmam. Ama lütfen, yakın görüşüme laf yok. Bir tek o iyidir. :D Bazen diyorum, iyi ki okyanusa kıyısı olan bir ülke değiliz. Düşünsenize köpek balığı  burnumun dibine kadar gelmedikçe göremem. Ha tabi öyle bir durumda görsen ne olur görmesen ne olur? Orası da ayrı tabi. Neyse bu gidişin bir de dönüşü oluyor. Alakasız bir kıyıdan çıkıp, terlikleri bıraktığım yeri bulmam epey bir zamanımı alabiliyor.

Bir de yazın güneş ne kavurucu olur. Denize gir çık yaparken bir gram krem kalmaz üzerinizde. Hele birde peynir gibiyseniz, tavuk gibi kızarmanız şaşırtıcı olmayacaktır.  Hatta bir keresinde kremlendiğimi sanıp güneşte gezinirken, ayaklarımın üzerine krem sürmeyi unutmuşum. Akşama doğru bana ait hissetmediğim ancak beni taşımak zorunda olan ayaklarım öyle bir şişmişti ki, penguen gibi eve varana kadar akla karayı seçmiştim. Neyse bu tarz güneş kazaları zaten başlı başına bir blog konusu.

Eskiden herkes benim gibi görüyor zannederdim. Tabi bu kadar kötü değildi görüşüm. Boyum uzun diye okulda hep en arka sıralarda oturmuşumdur. Hatta göremediğimi ilk o zamanlar keşfettim. Yanımda kelimenin tam anlamıyla inek bir kız otururdu. O yazılanları tahtadan bense onun defterine bakarak geçirirdim. Hatta öküz nesini kıskanıyorsa, defterini eliyle kapatmaya çalışırdı, yazdıklarını görmeyeyim diye. Sonra başkasının yanına filan geçtim ama… o inek kız acı gerçeğimi ortaya çıkarmıştı.

İnatla gözlük takmadım. Epeyce bir süre yarı net, yarı fluu idare ettim. Tabi numaralar ilerledikçe kaçınılmaz sona yaklaşıyordum.

O yıllarda birde millet görmediğimi bilmez, sokakta yolda izde karşılaştığım tanıdıklarım, aman kendini beğenmiş gördüğü halde selam vermez yaftasını yapıştırırdı. Babamı bile uzaktan tanımadığım zamanlarım olmuştur. (boynu bükük smile ve )

Yıllar ilerledikçe, teknoloji de gelişti. Lazer furyası çıktı. Ama nedense 3 göz doktorundan 2’ si genellikle gözlüklü. Farklı doktorlara gidip, şu işi araştırayım dedim. Kimisi jaws gibi atladı. Şahane olur bilmem ne. Tamam da o zaman yakanda neden gözlük taşıyorsun? Sorusu geldi hep aklıma. Tırsağım, birazda cesaretim yok. Midyat’a pirince giderken, evdeki bulgurdan olmak var. Anlayacağınız ameliyattan vazgeçtim.

Burada 101 oynuyorum bir gün. Anam zaten taşlar minicik. Süreyi de yapmışım 30+50. Masaya gelen her oyuncu süreyi 20+20 yap gelelim diyor. Çık git kardeşim yapmıyorum işte. Bilgisayar yardımsız oyunda nasıl yetişeyim ben. Zaten şaşı olmayayım diye gayret gösteriyorum. Görmekte zorluk çekiyorum işinize gelirse dedim. İçlerinden biri ‘’tamam teyze, baştan söylesene’’ dedi. Bende hiç bozuntuya vermedim :D  Boşuna dememişler tok açın halinden anlamaz. Bendeki de böyle bir durum işte. Baktım bu oyun bana göre değil. En güzeli banko oynamak. Taşlarda kuş gözü gibi kocaman. Oyunumu bulmuştum artık.

Cidden çok merak ediyorum. Acaba sabah kalktığımda, gözlerimi açıp her şeyi ve her yeri net görebileceğim günleri görebilecek miyim?