Öğrenciyken, hayata dair en zor şeyin formüllerini ezberlediğim halde, çözemediğim matematik soruları olduğunu sanırdım. Zaman bana gösterdi ki ondan çok daha zor olan ve çok daha önemli şeyler var. Mesela insanları anlamak ve güvenebilmek…

İlk defa girdiğim ortamlarda asla muhabbetlere balıklama atlamayıp, bir süre insanları kendimce gözlemleyip uygun yerde uygun zamanlar kollayarak samimiyetimi arttırmışımdır. O da suni bazda. Bundan gurur duyduğumu söyleyemem ama çoğu zaman korunma mekanizmamı oluşturmuştur. Hiçbir şeyin kendiliğinden oluşmadığı gibi, bu durumda kendiliğinden oluşan bir şey değildi. Zamanında daha farklı davranıp incinmeler yaşayınca, davranış tarzım da değişti.

Karşınızdaki insanla ne kadar çok vakit geçirirseniz geçirin asla onu tam anlamıyla tanımak mümkün olmuyor. Bu ister ailenizden ister dışarıdan biri olsun. Sonuç aynı ama en azında hisleriniz doğrultusunda hareket ederek uygun bir yol izleyip, tercihleriniz doğrultusunda hareket edebiliyorsunuz.

İnsanları kabataslak 2 kategoriye ayırırsam, birinde kişi hakkında saptadığın, doğruluğuna inandığın düşüncelerin vardır. Biliyorsundur ve ona göre davranırsın. Diğer kategorideki kişide ise, onun da hakkında düşündüklerin vardır. Ama yanılmayı istersin. Bu sayede kendini onun tarafından gelebilecek zararlara savunmasız bırakmış olursun.

İlk kategori seni etkilemez ama 2. kategoride, oluşabilecek tüm travmalara olabildiğince hazırlıklı olmalısın.

Ben bunun için ne kadar kendimi hazırlamış olsam da ya da hazır olduğumu düşünsem de, duyduğum tek bir cümle ile onun bende oluşturabileceği olumsuz etkiler karşısında, aslında ne kadar savunmasız olduğumu fark ettim.

Dünya üzerinde sevebileceğim sayılı insandan biriyken, (konunun karşı cinse duyulan aşk ya da sevgi ile alakası yoktur) beni bu denli kahredebileceğini düşünebildiğim halde inanmak istemediğim kişiydi. Asla toz konduramayacağım insan.

Hayatta en zor kazanılan şey ne bilir misiniz? Bir insanın sizi çıkarsızca sevebilmesi ve size umarsızca güvenmesidir. Bunu elde etmek oldukça zorken, yok edebilmek bir o kadar kolaydır. Bunu sonuna dek muhafaza edenler vardır. Ama değer bilenlerin sayısı günümüzde oldukça düşük.

Kendimi, onun zamanla büyüyeceğine, gelişim göstereceğine inandırdım. Er geç anlayacak dedim ama maalesef. Sustum, uzaklaştırdım kendimi. Sadece anlasın istedim. Sessizliğimde, yaptığı adaletsizlikleri kendisi fark etsin ve etik gerçeklere ulaşsın istedim. Çünkü ona ne desem, nasıl yaklaşsam bunu hiçbir zaman kestiremedim. Ters tepebileceğinden endişe duydum. Tecrübeleri acı da olsa kendi kendine anlayabilmesini bekledim. Ben hep bekledim…

Kötü olmadım, kırmaktan çok korktuğum kalbini asla hiçbir zaman kırmadım. Kendim incinirken görmezden gelip, tek o mutlu olsun istedim. Canımın yarısıydı. Hala öyle…

İlk değildi bende yarattığı bu travma. Daha önce de şiddetli artçılarını yaşamıştım. Tek fark artık ağır gelmesiydi. Daha ne kadar taşıyabilirdim?

Ben büyümesini beklerken sanki yıllar onda Button etkisi yaratıyordu. Sadece bedeni değil aklı da küçülüyordu. Ne zaman kişisel çıkarları uğruna beni yok sayabileceğini gördüm, işte o zaman korktum. Hayır hayır! Yanlış okumadın. Kelimenin tam anlamıyla korktum. O bana bunu yapabilirse başkaları neler yapardı? Ne zaman kaybetmiştim onu? Ne zaman bu kadar yozlaşmıştı? Susmakla kötü mü ettim? Ya da başından beri gördüğüm halde görmezden geldiklerim, ona biçtiğim değer…

Sakın söyleme o klasik, en sevmediğim cümleyi. Başlama ‘’ kimseye hak ettiğinden fazla değer vermeyeceksin.’’ edebiyatına. Değer vermek zorundayım. İnanmak, güvenmek zorundayım. Yoksa kendimi boşluğa düşmüş hissederim. Hiçleşirim. İnsanları hiçleştiririm. Yaralar alsam da bunu yapmak istemiyorum.

Yarın bir gün çocuklarım olduğunda onlara sevgisizliği, güvensizliği, inançsızlığı, hiçliği aşılamak istemiyorum. Devamlı kötülüklerden bahsedip, karamsar ve hayattan umutsuz bireyler olarak yetişmelerini istemiyorum. Böyleleri şuan yeterince çoklar. En azından geleceğin daha iyi olacağını hayal etmek istiyorum.

Çok şey mi istiyorum?