Bir acı ki tarifi yok.Yerde sırt üstü yatmakta.Dizleri bükülmüş.Ağrı dayanılmaz halde.Dudaklarından dökülen tek cümle “ben mahvoldum”…

          Etrafında bir sürü insan ona bakıyor.Nefes alamıyor.Her kafadan bir ses çıkmakta.Birileri ambulans çağıralım diyor,biri yavaşça kaldıralım demekte.Kollarından çekilmeye çalışıldığını hissediyor.Kızın dilinden bir ahhhhhhh dökülüyor.”dokunmayınnnn.Allah aşkına dokunmayınnnn”.   

          Dakikalar ilerlemekte.Her saniye bir asır gibi derler ya,aynen öyle.Dolaşan insanların her adımı ağrısını arttırıyor.Kız yalvarıyor :”Nolurrrr.Nolurrrr yürümeyinnn.”.Aslında bilincini kaybedecek kadar acı çekiyor ama tutunuyor bir şekilde.Dua ediyor sürekli içinden.”Allah’ım bayılmama izin verme.Allah’ım bana yardım et”.

          40-50 dakika sonra başında bir sağlık görevlisinin onunla konuştuğunu fark ediyor.Artık bacaklarını hissetmiyor.Belindeki ağrı aynen duruyor ama ayaklarından yukarı doğru bir uyuşma devam ediyor.Sakın bayılma diyor doktor.Sakın bayılma…Kızın ellerini tutuyor.İsmin ne?Bana adını söyleye bilir misin? İsmin ne? Kızın dudaklarından bir fısıltı dökülüyor: “Ahu.Benim ismim Ahu.”

        Evet yerde acılar içinde yatan o kız benim.Apar topar sedyeye atmak istedikleri,kabul etmeyip kaşık sedye istediği için kızdıkları o kız benim…

        Büyük bir mutluluk ve hasretle gittiği Karadeniz tatilinin bitmesine iki gün kala bir alış veriş merkezinde düz bir zeminde arkaya düşerek belindeki L5 omurunu kıran,ağır bir ameliyat geçirip,bundan sonraki hayatında belinde 4 vida,2 rot ve bir parça protez kemikle yaşamaya mahkum olan o kız benim…

        Ameliyat olalı 15 gün oldu.Zorlu bir uçak yolculuğu ardından bugün şükürler olsun evimdeyim.Ne büyük bir ızdıraptı Allah’ım.Ne dayanılmaz acılardı.Çelik korse ile yürüme çabaları nasıl da zordu.Şükrediyorum.Her dakika şükrediyorum yaradana.Felç olmanın eşiğinden döndüğüm ve yürüyebildiğim için.Biliyorum ki hayat bir sınav.Acılar içinde yerde yatarken bile isyan etmedim rabbime.Bir bildiği vardır.Yaşanması gerekiyordur dedim.Gözyaşları içinde teslimiyetle kabul ettim acıyı.şimdi yattığım yerden bu olayı size anlatabiliyorum.Tv izleyebiliyorum.Bilgisayar kullanabiliyorum.En önemlisi artık tuvalet ihtiyacım için canım anneme muhtaç değilim.Nasıl zordu sevgili dostlar.Nasıl da zordu…Yeniden bebeklik dönemleriniz gibi bakıma muhtaç olmak,annenizin gizleyemediği gözyaşlarına tanık olmak…Şükürler olsun geçiyor…Zor günler geçiyor…Mesleğime ara vermek zorunda kaldım.Bu dönemi kapadım.Ağrılarım sürüyor ama dayanabiliyorum.İyi olacağıma inanıyorum ve her gün halime şükrediyorum.

     Güzel yazılarınızı yeniden okuyabildiğim ve sizlere yeniden yazabildiğim için çok mutluyum bugün. Ameliyat sonrası hastanede her zaman ki saçmaladığım,doktorlarıma rezil olduğum anılarımı anlattığım keyifli yazılarda buluşmak dileğiyle dualarınızı bekliyorum.Sevgilerimle…

                                                                                                                                                                                                                                                        Ahu T.