Erkeklerin hayatında futbol kadar önemli bir faaliyet az bulunur! Bunu yaşamını bir eş ve iki oğul ile paylaşan bir eş ve bir anne olarak söylüyorum. Eğitim düzeyi ne olursa olsun futbol severlik evrensel bir erkek davranışıdır. Evet, istisnalar kaideyi bozmaz tabii. İş yerinde eşimle çok ileri düzeyde futbol kritikleri yapan, bu nedenle onun gözünde saygınlık kazanmış bir hemcinsimin olduğunu biliyorum. Aynı şekilde bu hemcinsimin eşinin  “Bıktım karımın futbol merakından” diye yakındığını da… Ama evrensel erkek ve kadın davranışları içinde bunlar birer istisnadır ve istisnalar kaideyi bozmaz. Gelelim bizimkilere. Maç günleri televizyon karşındaki hazırlıklar ritüel niteliğindedir adeta. İçecekler ve atıştırmalıklar önceden hazır edilerek maç sırasında temel ihtiyaçların karşılanmasından kaynaklanabilecek zaman ve görüntü kayıpları en aza indirilmeye çalışılır, telefonlar sessize alınır, ev telefonu ya da kapı çalacak olursa benim açmam rica edilir. Tabii bir de maç sırasında önlerinde dolaşmamam konusunda genel bir uyarı alırım. Tüm bunlara rağmen maç seyrettikleri ortama girip önlerinden geçmem gerekecek olursa cismimi olabildiğince küçültmeye çalışarak bunu yapmaya çalışırım ancak bu gayretim bile benim tepki almama engel olamaz!! Bir de bunun maç sonrası vardır. Maçın yorumları izlenir ve uzun uzun maç kritikleri yapılır. Bu dönem artık dış dünya ile ilişkilerinin yeniden kurulmaya başladığı bir zaman dilimidir.

Bu aşırı futbolseverlik tarafımdan ev sınırları dahilinde sonsuz saygı görse de, hiçbir zaman anlaşılamamış bir tutumdur. Çünkü ben kendi ölçülerime göre “kritik” olan maçları izlerim sadece. Yorumlara takılmaya ise hiç gerek duymam. Milli maçlarda Fenerli de olabilirim, Galatasaraylı da, Beşiktaşlı da, Trabzonsporlu da. Sadece tutmadığım için ülkemin bir takımının uluslararası bir mağlubiyet almasını asla istemem. Tuttuğum takımın çıkarlarının, bilmem hangi lig takımının galibiyetinden bu kadar, mağlubiyetinden şu kadar etkileneceğinin hesaplarının yapılması bana tuhaf gelir. Sırf keyif olsun diye başka takımların maçlarına da gidebilirim. Gitmekle de kalmam onlara tezahürat yapabilirim.

Evet futbol söz konusu olduğunda evrensel erkek davranışının niteliği fanatizm boyutunda diye düşünüyorum.  Siz sonrada takımını değiştirmiş bir erkek gördünüz mü hiç? Takım tutkusu babadan oğula geçer, çocukların hangi takımı tutacağı doğmadan bellidir( İstisnaları tenzih ediyorum). Çocuk küçüklükten itibaren tutacağı takıma sıkı sıkıya bağlı yetiştirilir. Takımın hiçbir hatası, kusuru onu yolundan döndüremez. Adeta “İyi günde, kötü günde” yemini edilmiştir. Takıma sadakatin bir erdem ve bir onur sayıldığı değerler sistemi ona çaktırmadan empoze  edilmiştir.

Öğretilen ve kuşaktan kuşağa aktarılan bu fanatizm, toplumumuzda sadece futbol ile mi sınırlıdır? Bu sorunun yanıtını ben vermek istemiyorum. Ama şu kadarını ifade ederek nokta koymak istiyorum: Biz futbol takımı tutar gibi parti tutuyoruz!!

Saygı ve sevgi ile..

Dip Not: Evin iki oğlundan biri lisansüstü çalışması nedeniyle Almanya’da diğeri ise vatani görevini yapmak için Gelibolu’da olduğundan, bu yazı “onlardan söz ederek özlem giderme” amacıyla yazılmıştır. Keşke yanımda olsalar da istedikleri kadar maç izleseler..L L