Her insan gibiyim… Her insan gibi yalnız kalınca tüm kostümlerimi bir kenara bırakıp asıl kimliğime kavuşuyorum. İşte o zaman rol yapmıyorum, hür oluyorum, kendim oluyorum. Nasılsam öyle işte.. Saf, temiz, yalansız... Ama bu hürriyet mutluluğa kucak açmıyor. Istıraba, acıya, hüzne yelken açıyor. Istırabı sanki bir dua gibi ruhuma çekiyorum.

Her zamanki gibi.. Gri, biçimsiz bulutların esir aldığı gökyüzü. Sis yetmezmiş gibi üzerime bir de binen iç sıkıntısı ve hüznüm. Ben ve diğerleri… Yalnızlığım ve diğer insanlar… Atıştırmaya başlayan yağmura inat, hüznümle beraber, montumun yakası kalkık, bir elim cebimde diğerinde sigaram, gözlerim denizde, Araklı sahilinde yürüyorum…Beni görenler ne düşünüyor acaba? “ Deli mi ne?” diye geçiyor olmalı akıllarından. Sanki çok umurumda… Diğerlerinin vereceği hüküm bana ulaşamaz. Zaten duman olmuşum… Beynimin içi fokurdayan bir çaydanlık…Rampa aşağıya yuvarlanan büyük bir kaya misali üzerime üzerime geliyor dünya. Deniz, dağlar, dünya ve Araklı… Acımasız… Sanki yalnızlığımı, hüznümü yüzüme vuruyor hepsi aynı anda…

Köşede minik bir bakkal…Hemen önünde tahta, minik bir oturak. Savaştan çıkmış misali hemen çöküyorum oturağa… Başım önde… Topuğuna bastığım spor ayakkabılarımı seyrediyorum öylece… Genç bir kız geliyor bakkala. Anlatılmaz bir hal, diğerlerinden anlatılmaz bir başkalık…Anlatılmaz bir bakış. Tüm hüzünlerin bile ötesinde. Ayağında rengi solmuş, hafiften eski terlikler… Yöresel oldukça uzun entarisi bedenini kem gözlerden, nazarlardan saklarcasına sarmış… Şu bitik halimle bakabilir miyim gözlerine? Bakamazsın!!!... Göm başını önüne, bir yok bir var arası, kıyısında kal hayatın. Mutluluğun, sevginin taşrasında kal öylece…

Nasıl olduysa bir an baktım gözlerine…Hafiften, belli belirsiz bir gülümseme gördüm. Gerçekten gördüm mü, yoksa bana mı öyle geldi? Neyse be… Ölesiye serinlik düştü içime…Yağmur damlaları düşerken alnıma, o yemyeşil, esrarlı gözlerde umuda doğru kanat çırpmak ne güzel duygu…

Ve O da gitti… Dur diyecek ne takatim ne de gücüm yoktu… Karadeniz durulur mu? Evet durulur. Ama ıstırap çeken gönül diner mi? Nefes almak zor geliyor bana… Yaşamaya, nefes almaya hakkım yokmuş gibi çekingenim… Sadece çekingen mi? Sığıntıyım hayata, eziğim… Hiç tanımadığım bakışlarda mutluluk aramak sanki benim hakkım değil… Diğerlerinin, başkalarının hakkı… Ama neden? Ah bu nedeni sorsam o Karadeniz, o dağlar cevap verir mi acep? Nafile.. Daha önce vermediler ki şimdi versinler…

Bacaklarımda derman yok… Ama kalkıyorum ayağa… Yakıyorum bir sigara daha… Hüznüme, kederime, yalnızlığıma inat yakıyorum… Sigaramı ıslatan yağmura inat çekiyorum dumanı ta ciğerlerime… Ve umursamaz üflüyorum dumanı… Yürüyorum sahile yalnızlığıma… Saçlarım ıslak, ellerim üşümüş… Topuğuna bastığım ayakkabım su alıyor… “ Neden?” suali beynimi kemiriyor… Göğsüm sıkışıyor… Başımı kaldırıp bakıyorum kurşuni bulutlara… “ Allahım.. Bu ne büyük ıstırap böyle… Bu nasıl bir dert böyle… “ ….. İşte tam o esnada işitiyorum çağrıyı… Gönlüm çocuklar gibi şen… Kaplumbağa misali olan yüreğim çağlayanlar gibi şimdi… Hızlı adımlarla giriyorum şadırvana… Açıyorum musluğu… Beslemeyi çekerken o söz geliyor aklıma…. “ Allahım! Ne büyük derdim var böyle yerine ey derdim… Benim ne büyük Allahım var…” … Montum, saçlarım ve çoraplarım ıslak giriyorum camiye… Uzun zamandan sonra derinden, rahat, huzur dolu bir nefes alıyorum… Çok şükür!!!