Tatlı bir bekleyiş, kalp çarptıran kıpır kıpır duygular, kabına sığamayan bir ruh hali ile geçmek bilmeyen dakikalar. Sanki ben değilim altı ayı bekleyerek geçiren. Bu da neyin nesi? Neyin sabırsızlığı? Kendimle konuşuyorum içimden.“Beklemeyi öğrenememişsin daha Ladin! Hiç ders alamamışsın.” “ Evet ama kavuşmak uzak iken sanki daha bir sabırlı oluyor insan. Ümidin yokken daha kabullenici ve sakinsin. Ama zaman yaklaştıkça sakinlik yerini tatlı bir heyecan ve sabırsızlığa bırakıyor” “ Yüzdün sonuna geldin artık. Bari sakin olup beklemenin tadını çıkar.” “ Tadını çıkartacağım ama sakinlik yok benim doğamda. Karşıdan gören beni sakin zannederken içimde hep fırtınalar vardır. Ama o fırtınaları dışarıya yansıtmamayı ben çoktan öğrendim. Üzülsem de, sevinsem de, öfkelensem de sakin görünebilirim ama ifademi ve davranışlarımı kontrol ederken duygularımı çok başarılı kontrol edemiyorum bilmiyor musun?”  “Bilmez miyim seni? Hep kendine yaparsın, başkalarına değil” “ Ya tamam! Rahat bırak beni. Bırak sabırsız olayım, bırak heyecan duyayım.”  “Bildiğin gibi yap ama bana zarar verme. Çünkü ben senim, sen bensin”

Ayrılığın ve canımdan çok sevdiğin birini bir bilinmeze göndermenin üzüntü ve kaygısını sizinle “Asker Anası” başlıklı yazımda paylaşmıştım sevgili blogseverler. Yoksunluğumu ve hüznümü paylaştığım gibi, oğlumun dönüşü ile ilgili duygularımı da yine sizinle burada paylaşmak istedim.  Gelişine üç saatten az bir sürenin kalmış olması, bana kendi kendimle konuşurken onun yemin törenine giderken hissetmiş olduğum kalbimi çarptıran heyecanı yeniden yaşattı diyebilirim.  Sanki onu yıllardır görmemişim gibi.

Otobüs Lapseki- Ankara arasındaki kilometreleri kapatırken evde yalnızım. Eşim acil bir işi çıktığı için geç gelecek. Böylece çevremdeki sükunetle duygularımı daha iyi fark edebiliyorum.  Acaba değişmiş midir? Biraz düşününce bu soruyu mantıksız buluyorum. Daha iki ay önce gördüğüm birinde ne kadar değişiklik olabilir ki? Sonra karar veriyorum; değişiklikler öyle iki günde anlaşılamaz, bekleyip görmek gerek. “İki gün izin alıp seni almaya gelelim, birlikte döneriz” demiştik ona. Ama hayır istemiyormuş, bir gece tek başına binip gittiği gibi tek başına gelecekmiş yine. Israr etmedik. “Gıcır poşet” (askerlerin kısa dönem acemilerine böyle deniyormuş!) artık piyade çavuş olmuştu ne de olsa!!

Oğlum söz konusu olduğunda hep kader birliği yaptığım sevgili Veda aklıma geliyor. Onun da sevinçli bir heyecan yaşadığından veya yaşayacağından eminim şu günlerde.

Ben bu satırları yazarken saat oldukça ilerlemiş. Eşimin kapıdan girdiğini duyuyorum. Oğlumuzu birlikte karşılayacağız, birlikte yolcu ettiğimiz gibi. Oturup kapının çalmasını bekleyeceğiz birlikte. Çok da kalmadı.

Allah’ın sevdikleri uzakta olanlara ve tüm asker ailelerine bu duyguyu yaşarmasını diliyor, bu süreç içinde bana tahammül eden, duygumu paylaşan, destek olan herkese sonsuz teşekkürlerimi ve saygılarımı sunuyorum.