O günler yeni çıktı bu cep telefonları herkeste bir cep telefonu hastalığı herkes bir şekilde cep telefonu ediniyor kendisine, insanlar olayı o denli abartıyor ki otobüslerde ön sıradaki öğrenci kızın arka sıradaki arkadaşıyla cepten konuştuğuna bile şahit oluyor, çıldırıyorum direniyorum almayacağım bu cep telefonunu kullanmayacağım, çok sonraları yenildim ben de aldım ama konumuz benim alıp almamam değil;

Bir müddettir arızalı olan çevirmeli ev telefonumuzu sabah evden çıkarken aldım öğle paydosunda telefoncuya tamire verdim akşam oldu tamirciye gittim: “Abi kaldır at şunu, şu telsizlilerden, ya da sekreterlilerden verelim” sırnaşmalarına kayıtsız kaldım tamir olmuş telefonumu aldım eve gitmeden iki kadeh parlatmak için daimi müşterisi olduğum Beyti Meyhanesine oturdum, bir çeyrek rakı ve meze olarak bir beyin söyledim (yok bu kez kendi beynimi meze yapmadım) tanıdık arkadaşlar da oturunca fazladan bir duble daha ve yan masadan ısmarlama bir duble daha derken kafam ışımaya başladı ala çakır.

Çıktım meyhaneden yakın olan otobüs durağına giderken bizim semtin otobüsünü gördüm ve yetişmek için koşarken bir çocuğun çantasına takılan telefonun poşeti yırtılıverdi, ben de bozuntuya vermeyip telefonu montumun altına sıkıştırıverdim, otobüse bindim bir köşeye sıkıştım yolumuz az buz değil en az 15 kilometre öyle çabuk bitesi değil insanlara ağzımın kokması kaygısı ile cama ağzımı verip, arkamı döndüm;

Ama ne otobüs dostlar bilemezsiniz cep telefonları susmak bilmiyor sıra – sıra top 10 listesi telefonlarda, kimisi iyice abartıyor bağırarak konuşuyor, kimisi birbirinin melodisini çaldırmak için arıyor otobüsün yüzde ellisi cep telefonu derdinde, gençlerin bağıra çağıra sohbeti de aynı konu üzerine biri diğerine bir şeyler soruyor diğeri cevaplıyor. Kafama ağrılar giriyor çıldıracağım, daha  üç de biri bitmedi yolun bir de adım başı durak içim burkuluyor midem bulanıyor aç karnına rakıyı da içtim dokunuyor.

Şükür epey yol aldık altı yedi durak kaldı ortalama benim eve ama delirtecek bu sesler beni, bu müzikler parçalıyor kulaklarımı oh be sessizlik oldu hani bazen olur ya çok kısa bir süre sessizlik o an işte, heyhat bir müzik sesi daha, bu benim ev telefonunun sesi ile aynı her halde ucuz bir telefon ki böyle ses çıkarıyor ya da sahibi kıllık olsun diye böyle yapmış beynimde şimşekler çakıyor, gürültüler başladı başlayacak yeni baştan bir daha aynı melodi, tam kesilirken elimi montumun altına atıyorum sertçe ev telefonunun ahizesi kulağımda bağıra bağıra konuşuyorum zaten kart olan sesim çınlıyor. İyi taklit ettiğim doğulu şivesi dudaklarımda;

“Ula beni cöpten arama” herkesin gözü üstümde; çıplak gibi  hissediyorum kendimi, çıktık bu yola devam mecburi, ev telefonunun ahizesi ile bağırdığımı görenler şaşkın. Kablolar da sarkıyor montumun altından. Tekrarlıyorum;

“Ula arama diyirem çok yazıyor eşşoğlusu, beni cöpten arama!” hızla montumun altına sokuyorum ahizeyi, gözüme bakanlar makaraları koy vermiyor ama fazla sürmüyor arası ben çok ciddiyim aldırmıyorum; on saniye sonra otobüs koptu 70 – 80 kişiden gülmeyen kalmadı sanırım kahkaha atanlar çoğalmaya başladı bozuntuya vermiyorum, bir çeşit intikam benimkisi bu cep telefonlarından, daha evime dört durak var, ilk durakta iniyorum olsun yürürüm, yüzüme rüzgar değiyor rahatlıyorum.