Tüm çelişkilerime inat zaman bir mermi, bu çektiğim söyle sana değer mi?

            Günlerin hükümlerini çıkardım karamsarlıklarımdan, kendimi kendim yargıladım en acımasız infazlarda, avuçlarıma bastığım izmaritler acı vermez oldu artık, dibine dek içtiğim rakılar seni vermez, senle dönmez oldu alkol çıkmazlarıma.

            İsmin de kazınmıyor bu medefe masalara bir bez darbesi boyu varıyetin, oysa tahta masalara ne sanat eserleri yapardım ne ok batırılmış kalpler kazırdım baş harfine isminin, beni tükenmişliğimle bırak lens gözlü sen kaybolmuşluğunla yetin!

            Hep argo kaplı bir türkü yapma arzularındaydın bu pavyonların en karanlık köşelerine en yakası açılmadık küfürleri türkü dinletisinde söylemek istiyordun feryat – feryat! En küfürbaz şiirlerimi yazdım sana, “kıl olurken” birileri! Küfür bezeli güftelerin besteye geçişleri öksüz heyhat. Yine de  kahır süslü türkülerin bir çoğunu bulur hatırlarsın rahat – rahat.

            Yine çekiştiriyor musun çoraplarını           naylon alerjilerinde mi bacakların? Sahnede seksi dışarıda abes hareketlerin, yine farkında değil misin olacakların? Boli tuzaklarında çırpınıyor musun masa – masa, hangi iştah dolu gözlere kons yapmaktasın, hangi yolun düzleminde değiştin yine, hangi yoldan sapmaktasın!?

            Oysa bu şehrin birkaç gazinosu da alışmıştı varlığına türkülerin vazgeçilmezi olmuştu alkol duvarlarındaki gecelerin, bırak demiştim sana bırak paraların kabarık kısımlarıyla uğraşma kıt kanaat olsun biraz da eksik kalsın demiştim beklentilerin/ beklentilerimiz. Bir oda bir salon gönül ferahlığımız olsun demiştim eklentilerimiz.     

            Şimdi en uzak köşesindeki o şehrin sağdan kaçıncı pavyonundasın yeni tanışmışlıklara gebe, hangi tekliflere açıksın hangilerine isyankar. Sendeleyişlerinde hangi kollar tutuyor seni düşürmeden yerlere, yoksa küçük yumrukların, büyük vuruşlar mı yapıyor cam duvarlara, hangi kapanmış yaranın dikişine denk geliyor parçalanışların.

            Ne katlanmışlıklar yaşadım sende, ne tahammüller. Ne geceler yaşadım her şeye rağmen tüm kadınsızlığıma ilaç, şimdi burnumda tütüyor ıslak saçınla ensemi öpüşlerin, bedenim sana o denli aç!

            Bir küçük operasyonla lenslerden de kurtulmuşsun artık, şimdi kahve gözlerinle daha bir güzel görmektesin öyle mi evreni! Oysa ben lenslerinle, lenslerin  kadar sevmiştim seni.  Bilirsin içimden hiç ayrılmaz o göğ gözlünün firuze gözleri. Zannetme ki bu sitem ruhumda yeni!

            Şimdi hangimiz gurbetteyiz söylemezsen bilemem!? Yine de işin rast gelsin derim sana kötü bir şey dileyemem – dilemem. Artık zamana da bırakamam,  kendime de kıyamam Mihri herkes kendi yoluna gitmeliydi, gönüller ayrılığı tatmalı – bilmeliydi..

            Öyle büyüyor ki içerimde, öyle acıtıyor ki beni; Sensizliğimde.. Bu göğ gözlünün hasletleri, derimin üstündeki tüydün sen ürpertilerim, o derimdi  var eden beni!

            Sensizlik onsuzluğun yanında hiçleşiyor gör işte (onsuzluğumda hiç yoktun ki!) artık kontör bitişlerine denk özleyişlerim, sayfa – sayfa oydu konuştuğum sana yazılmış gibi duran şiirlerimin gıyabında. Senin acıtmaların ne ki lens gözlü onun dinme bilmez sancılarının yanında!

            Yani şimdi inkar mı ediyorum seninle dopdolu geçen geceleri, alkol uyuşukluğunda sevişmeleri?! Onsuzluğum dinsin diyeydi abartışım içmeleri, beceremedim bir türlü bilirsin yapmacık sevmeleri! Onun içindir ki dosdoğru geldim sana bir sığınmışlıktı birbirimize çeken bizi birbirimize bağlayan, yaşanan tüm güzelliklerdir bak şimdi ben değilim bu ardından ağlayan!

            Geçen şu ayların ardından özlüyorum seni vücudum senden aldığı alışkanlıkları atamaz kolay – kolay, sen de bir bilmece oldun artık çözülmezinden ve onsuzluk ölümse bana lens gözlü sensizlik başka bir olay!