Bu blog bir rakı anısı içermektedir !..

II.

         1990 senesinde bir motosiklet aldım, akılla işimiz olmaz, yaz günleri atlıyoruz motora İrfan abiyle içmeye, içmesi iyi oluyor da ya motosikletle dönmesi, bir de onu eve götürmesi, bu iki tekerlekli “şeytan arabasını” sürmesi çok zor sarhoşken. Yine de başarıyorum her seferinde vukuatsız götürüyorum İrfan abiyi..

         Demiryollarının lokaline götürdüm onu daha önce hiç gitmemiş..Sevdi… Minicik yemyeşil bir bahçesi var yoğun ağaçların gölgesine serpiştirilmiş birbirini zor gören birkaç masa akşamcılar hep orda Izgaracısı çocukluk arkadaşım Murat herkes birbirine tanıdık, birbirine  saygılı.. Izgara lagos söylüyoruz, bu balığı çok severiz ama Kayseri’de bulmak zor Murat bize torpil yapmış özel işlem itinalı yapıp getiriyor sağ olsun. Bir de bahşiş canavarı garson var, şirin mi şirin! Ne yapar eder yüklü bir bahşiş alır herkesten, İrfan abiyi ortamda yabancı gördü ya ben hitap ederken de adını öğrendi ya… Biz bir büyüğü bitirmeye yüz tuttuk son dubleleri doldurduk bardaklara, yanımıza geldi “İrfan abim var mı başka emrin, başka dileğin emret, meze getireyim mi benden olsun canın bir şey ister mi?” Hoşaflar buz tutuyor..Garson uzaklaşınca;  Bizimkini tut da bağla..” Vay Osmanım gördün mü bana İrfan abi dedi adımı biliyor, beni bir yerden tanıyor bahşiş vermesek olmaz..” Ben hesabı ödemişim, bahşiş de bırakmışım yeterince… nerdeyse  ödediğim hesap kadar bahşiş verecek tutmasam kafa iyi olunca bedava ya bu meret… Ayıkken beş kuruş harcamaz bu adam… Verdirmedim…”Yok” dedi. “Vallaha olmaz bir ufak daha içelim bari öyle gidelim..” Nasıl kıracaksın dediği dedik.. Ama dost meclisindeyiz, sarhoş olsak da fark yapmaz… Hayda bizim garson ufak yerine büyük getirir mi benim Murat’la çene çalmamdan istifade, açar doldurur mu bardakları da İrfan abi, yarısına kadar içtik benim limitim bir ufak onun ki benden de az aslında, kahretsin eve de motorla gideceğiz, kalan yarım dubleyi de fondibledim, o içemedi; içimiz yana – yana bırakacağız mı rakıyı orada, İrfan abi filozof garsona ahkam keser inatla “Bak koçum biz bu rakıyı paramızla alıyoruz, paramızla içiyoruz.. Ha o zaman neymiş efendim biz bunu parayla aldığımıza göre bu bize satıldı, biz buna satılmadık  istersek içeriz istersek böyle yarım bırakır gideriz..” Hesabı ödedi yüklü bir bahşiş.. razı oldum artık hak etti bu çocuk… Bahşişe ortak ya bizim Murat’da da  bir jest – bir jest.. Yarım kalan rakıyı aldı üstüne tükenmez kalemle İrfan abi yazdı, dolaba itinayla yerleştirdi,  iltifatlar – iltifatlar.. “Abim yarın içersiniz, size tapulu bu rakı”..

         Bahçeden çıktık dışarı motosiklete bineceğiz hadi sür nasıl süreceksen İstasyonun bu tarafında taksi de olmaz, taksi bulsak bile motosiklet oraya bırakılmaz. Evi aslında pek uzak değil üç kilometre ya gelir ya gelmez, bindi arkaya hiç hali yok çok sarhoş, sorumluluk kafamı toparlatıyor. Çıktık yola belimden tutuyordu vazgeçti alt taraftaki oturak demirinden tutmaya başladı giderken,  kafalar iyi, ben de iyi sarhoş olmuşum azizim kopmuşum, evinin kapısına vardım o ne İrfan abi yok, irfan abi düşmüş motordan ben farkında değilim aşağı yukarı beş yüz metreyi onsuz gitmişim döndüm telaşlı – telaşlı hızla vardım yanına inanın düştüğü gibi kalmış ayakları havada yine de istifini bozmuyor. Neşeli bu gün garson adını bildi ya…“Niye seslenmedin” diyorum.. “Nasıl olsa dönecektin anam” diyor. Bu gece de öyle bitiyor. Rakı sen nelere kadirsin….