Öyle tahmin ediyorum ki, orta yaş ve orta yaş üzeri olan herkes, hey gidi günler hey cümlesini kullanmıştır. Eskiden bayramlar bir farklı olurdu sanki, o zamanlar elektirik pek yoktu, ama her evde misafir daha çoktu, sohbetler başladı mı laf lafı açıyor ta nerelere gidiliyordu. O zamanın çocukluğu şimdiki çocukluğumuzdan çok daha renkli ve güzeldi, en azından komşuluk vardı, güven vardı, belki o zaman cep telefonlarımız bilgisayarımız yoktu ama camdan bilyelerimiz, cevizlerimiz, saklambaç oyunumuz, körebemiz vardı, belki cebimizde yazı tura atacak madeni paramız yoktu ama kiremit parçasının üzerine tükürüp yaş mı kurumu diye attıklarımız vardı.

            Çok zamanlar özellikle kız çocukları yere tebeşirle çizgiler oyununu çizerek oynarlardı ya da, karış atlama, beş taş oynama, ip atlama oyunları vardı. Bizlerse çelik çomak, fırıldak çevirme, misket oynama oyunlarıyla zaman geçirirdik. Cereyanla tanıştıktan sonra televizyonla tanıştık. Siyah beyazdı televizyonumuz, haftada bir Türk filmi olurdu, o günü herkes iple çekerdi, herkeste televizyon olmadığından, televizyonu olanın evi sinema gibi kalabalık olurdu.

            Mahalleli hafta sonları toplanır birlikte pikniğe gidilirdi, pikniğin vazgeçilmez oyunu olan istop mutlaka oynanırdı. İnsanlar arasında kaynaşma mükemmeldi, bir birine yardım etmek için yarışırlardı. Çok katlı apartman pek yoktu ama insanlık vardı, komşuluk vardı, iyi günde de, kötü günde de yalnız bırakmazlardı bir birini. Sinema salonları her akşam tıklım tıklım olurdu, en büyük eğlencemiz sinemaya gitmekti, tabi ki her zaman o imkânı bulamıyorduk. Siyah beyazdı okul önlüklerimiz, evde bir kaset çaların varsa senden iyisi yoktu. O zamanlar yokluk vardı ancak yine de insanlar mutlu ve sağlıklı idi. Kış ayı geldi mi, sebzeleri önümüzdeki bahara kadar bir daha göremezdik. Ancak mevsimi geldi mi, biber kızartmasının kokusu ta diğer sokaktan gelirdi, salatalık başka kokardı ve de tadı bambaşkaydı.

            Kız çocukları kendisine bez ve çubuktan bebek yapar yüzünü ise dirseğiyle  şekillendirirdi, kalemle kaş, göz, ağız çizerlerdi. Bazen kafası bigudili bayanlar görürdük aklımız ermediğinden ne olduğunu anlamazdık. Faytonlarımız vardı, Murat 124 taksiler yeni yeni çıkıyorlardı, şehir içi nereye gidersen git 5 liraydı. Düğünler genellikle sokak arasında ya da bahçede olur düğün salonu pek akla gelmezdi. Naylondan yapılma yan tarafı demir tokalı yazlık ayakkabı vardı ne severdik onu, hem hafif hem de serin tutuyordu ayağımızı. Kışın kar yağmasıyla sokak ortası dam boyuna kadar kar birikirdi, herkes damdaki kar’ı sokağa boşaltınca sokak ortası kar doluyordu. Her kar yağdığında kayak yapardık, kimimiz ayakkabıyla kayardık, kimimiz naylon leğende, kimimiz ise tahta kızakta, ortak bir şeyimiz vardı ki hepimizde çok üşüyorduk, ama üşümek akla gelmiyordu ki. Her mahallenin birkaç dondurmacısı olurdu, dondurma arabalarına koyar sokak sokak satarlardı, bal satan vardı, balı tahta çubuğa dolar verirdi.

            Günün çoğu zamanını top oynamakla geçirirdik, aşağı mahalle yukarı mahalle maçları hep derbi maçları gibi olurdu. Okul olmadığı zamanlar evden sabah çıkardık akşama ancak gelirdik, acıkmaz mıydık bilmiyorum, tel den arabalar yapardık, şişe tıpasını araya koyardık ki aracım gidiş dengesi bozulmasın, çemberler çevirirdik, koşardık peşinden Allah ne verdiyse. İlkokulda sabahları süt tozuyla yapılmış süt ve birde büyükçe poğaça türünden pasta verilirdi, resimler çektirirdik en siyah beyazından, herkes herkesi tanırdı, sokağa yabancı geldi mi bilinirdi, kimse kimseye yanlış yapmazdı. Büyüğün küçüğe sevgisi, küçüğünse büyüğe saygısı vardı. Otobüse binildiğinde yaşlı ve bayan ayakta göremezdin, gençler yer verirdi onlara. O zamanlar paramız belki çok yoktu ama, huzurumuz ve mutluluğumuz çoktu. 07.10.2014