Damarlarıma narkozun yakıcı etkisi girerken “ o daha çok küçük “ diyen sesimi  duydum.  Sonrası yok…acı ile açtım gözlerimi kardeşim koltukda uyuyordu seslenmeye çalıştım bir inilti yükseldi.Baş ucumda duran sehpadan ıslak mendil paketini alıp fırlattım . Sıçrayan kardeşim direk yanıma  geldi hemşireyi çağır dedim ağrı kesici vursun. Elinde şırınga ile gelen hemşire neden uyandın diye azarladı sabaha kadar uyutur bu seni deyip  iğneyi sapladı. Gözlerimi yumdum ağrının hafiflemesini beklerken uyumamak  için  mücadele ediyordum. Kardeşim başımda bebeğin iyi olduğunu, annemi aradığını ne yediğine varıncaya kadar anlatıyordu. Elimi uzattım,, Zorla ağlayarak oturdum

 Arkama yastık koymaya çalışırken gidiyoruz diye bildim. Asansörü kullanamazdık. Yoksa hemşire görürdü merdivenden inecektim mecburen her adım da dişlerimi sıkarak hiç unutmam 87 merdiveni indim. Saat sabahın 3 ü olmuştu hastane çok uzak değildi kardeşime taksi bulması için yolladıysam da  bu 3 cü dünya ülkesinde taksi bulmak zordu  bunun bilinci ile uzakdan rengini seçebildiğim arabama doğru yürümeye başladım. Kardeşim koşarak geldi yanıma araba süremezdi sadece 1 dediğimde gaza 2 dediğimde debriyaja bas diyebildim.  20 dk sonra hastenedeydim.  Çocuk bölümüne vardığımda  saat 4 olmuştu. Bana bir türlü bakmayan hemşireye gece gelen bebeği sordum.” İyi teyzesi” dedi

 “Annesiyim” dedim. “Tabi tabi" dedi  “görebilirmiyim” dedim “olmaz” dedi bir daha da konuşmadı. Bir elim  yüksek tezgaha dayalı, diğer elim karnımda oturmaya korktuğum için  4 saat hemşirenin başında bekledim.

 Sabah sezeryana giren doktorlardan biri beni fark edince şok halde” sen burada ne arıyorsun, nasıl saldı hemşireler” dedi  “bebeği göreceğim “diyebildim.  Sonuçta kaçtığımı o da anlamıştı .Hemşire şaşkın bakışlarla” annesi misin ” dedi başımı salladım  ne konuşmaya mecalim vardı ne yürümeye.. Kardeşim bir yerlerde sızmıştı büyük ihtimal, hemşire ben hareket edemeyince yanıma gelip koluma girdi. Camın arkasından bebeğimi görecektim. Kolunu sıktım, bana baktı hiç konuşmadan anlamıştı beni, ayağıma galoş saçıma bone takıp, beni hazırladı , elimi küvezden içeri uzattım.. Nasılda yumuşak, sıcaktı hemşire bişeyler diyor ben sadece ağlıyordum.  Hastanenin bir odasında gözlerimi açtığımda aradan 9 saat geçmişti. Tepemde ne kadar arkadaş eş dost varsa bir arada idi kimi telefonla konuşuyor kimi gülüşüyordu. Gözlerimi açmadan hızlı hızlı düşünmeye gayret ediyor acının beni ele geçirmesine izin vermemeye çalışıyordum. Gelen hemşire benim uyanık olduğumu fark etti ve beni tekrar uykunun kollarına yolladı.

 Ertesi gün sabah 6 da  uyandığımda ilk işim bebeğimin yanına koşmak oldu. Hemşirelerin beni görünce telaşa kapıldıklarını, sorularımı geçiştirdiklerini , bebeğini alıp gidebilirsin derken neden gözlerini kaçırdıklarını çok sonra anlayabildim.

 Bebek bir gece olsun evine gitsin düşüncesi ile evde ölsün hastanede ölürse bu kadın olay çıkarır korkusu  yaşayan bir zihniyeti anlayamayan,  erken doğum yapmış  ve  bunun ne anlama geldiğini bile bilmeyen bir anne olarak ;  520 gramlık bir erkek çocuğu ile eve geldim.

 Erkeklerin askerlik kadınların doğum anıları bitmezmiş ya, benimde öyle işte. Sonrası mı… Sonrası  5 senelik  soluksuz, uykusuz bir macera. Bu gün dünya prematüre bebekler günü ya.. Hani bir söz vardır yaşamayan bilmez .. öyle işte

babel