ANNE OLMAK...
18 Kasım 2014, 23.16 A- A+
Ben çocukken anne olmayı sadece çocuk dünyaya getirmek olarak biliyordum ve düşünüyordum. Ama anne olduğumda önceleri eğlenceli yanlarını keşfetmeye başladım. Çocuğumla ilgilenmek, oyun oynamak, onun ihtiyaçlarını gidermek benim için evcilik oynamak gibi bir şeydi. İlk doğduğu günü ve o hiç gitmeyen mis gibi kokusunu hatırlıyorum. Uyurken başucunda bekler sırf kokusunu alabilmek için saatlerce öylece bakardım yüzüne. Dokunmaya kıyamazdım. Yanlış bir şey yapıp o minik bedene zarar vermekten çok korkardım. Hayatım boyunca hiç bir işime ya da hiç kimseye bu kadar dikkat ederek yaklaştığımı hatırlamıyorum. O minicik elleri ayakları o kadar güzeldi ki.. O uyurken durmadan başına gidip gelirdim acaba nefes alıyormu diye, korkardım kaybetmekten... Öyle böyle derken bir baktım büyüdü minik bebeğim ve anne dedi bana... Öyle güzel bir duyguydu ki bu kelimelerle anlatılması imkansız... Elinden tutup onunla dışarı çıkmak çok güzeldi. Sürekli sorular sorar eliyle göstererek, gösterdiği şeyin ne olduğunu sorardı. Gösterdiği şeyin ismini söylediğimde peşimden o da tekrarlardı o konuşamadığı sevimli kelimeleriyle...Sonra okul günlerimiz başladı... Elinden tutup okula götürüp getirmek, okulda arkadaşlarıyla yasadıklarını onun bakış açısından dinlemek, insanlara olan duygularını tavırlarını keşfetmek harika bir duyguydu benim için... Uzun yıllar geçti bu yaşadıklarımın üzerinden..Ergenlik dönemindeki agresiflikleri, hep ben bilirimleri. koyduğumuz kurallara hep isyan etmeleri ve hiç büyümeyecekmiş gibi gelen gözümdeki değeri... Bazende kocaman bir insan gibi oturup sohbet etmelerimiz. Ona kendi hayat tecrübelerimden yola çıkarak bazı önerilerde bulunmam. Ne bileyim işte çocukların genelde nasihat diye nitelendirdiği şeyler işte... Hepsi geçti ama hala o benim bebeğim... Şimdi evlendi ve anne olmaya hazırlanıyor. Düşünüyorum da ne kadar çabuk geçiyor zaman... Tüm bu yaşadıklarımız daha dün gibi... Aslında özlüyorum o günleri... Evde cıvıl cıvıl sesini, küçücük bir çizik olsa elinde getirip mızırdanarak bana öptürüşünü. sonrada gülerek geçti bak deyişini öyle özledim ki...Hiç büyümeyecekmiş gibi geliyor çocuklar gözümüze küçükken ama çok çabuk büyüyorlar ve yuvadan uçup gidiyorlar. Anlamıyorsunuz bile. Sonra kendi hayatını yazmaya başlıyor aynı bizim kendi hayatımızı yadığımız gibi... Anne baba oluyorlar... Şimdiki aklım olsaydı daha çok zaman geçirirdim kızımla... Yine yetmezdi ama olsun yinede daha çok şey paylaşmak isterdim kendi yaşamına adım atmadan önce...
YORUMLAR