Lanet olsun! Çocuk öldürmek ne kadar da zordu! Kolunun altına sıkıştırdığı makinalının ağzını çocuğun boy hizasına indirdi. Halbuki hedef normal boyda olsa, belindeki fıtığa hiç de iyi gelmeyen bu hareketi yapmak zorunda kalmayacaktı. Üstelik; yakın mesafeden belirli bir insan topluluğuna yaylım ateşi açınca üzerine sıçrayan sadece kan oluyordu. Ama çocuklar daha çok başlarından isabet alıyor, kafataslarından fırlayan beyin parçaları sıçrıyor, üstüne başına yapışıyordu. Tiksindi... Yan sınıfa geçtiklerinde bunu dile getirecekti; çocukları, oturdukları sıraların üzerine çıkarıp öyle öldürmeliydiler.

         Önerisi dikkate alındı, diğer sınıfta daha temiz(!) bir katliam yaşanıyordu şu an. İnsanlar korkunca hep birbirlerine benziyorlardı. Kaşları yukarı doğru kalkıp kavisleniyor, gözleri kocaman açılıp beyaz kısımları daha bir görünür oluyor, gözbebekleri büyüyordu. Bu küçük bedenlerin gözbebeklerine yerleştirdikleri korku hiç umrunda değildi. Hepsi de birbirinin aynıydı; onlar kurbandı, onlar ölmesi gerekenlerdi. Emir-itaat zincirinin bir halkasıydı o. Beynindeki zehrin, bu zehri ona enjekte edenlerin, bu doymak bilmez zehir tüccarlarının farkında bile değildi. Elinde tuttuğu ölüm makinasının şiddetiyle vücudu sarsılırken, safranlı tavuk ve çapati çekti canı, acıkmıştı...

                                                   --------------------------------------------------

         Dünyanın sonunun gelmesini dilemek; bir yerde kendi ölümüne de duacı olmaktır. Dilerim bu dünyanın sonu gelir artık.

         Başın sağolsun Pakistan...