18 - 24 Mart Yaşlılara Saygı Haftasına Bir Hatıra.

       Her sabah olduğu gibi bu sabah da bir dilim sana yağlı ekmeğini yemiş Yengemin getirdiği ıslak bezle ellerini ağzını bir güzel silmiş talaş sobasının arka tarafında  onun için hazırlanan güzel yer minderine oturmuş, o çok sevdiği yönü yastığına sırtını dayamış çukurlarına kaçmış gözleri, yaşlılığın hüznü, evlatlarının – torunlarının arasında olmanın sayılmanın - sevilmenin gururuyla mutlu bakıyordu bana, nedense beni daha bir severdi, dizleri kemik kanserinin verdiği acılarla sızlar, tuvalete bile bir özürlü arabası temin edemediğimizden, genelde Yengemin, bazen Annemin, bazen benim sırtımda giderdi evin dışındaki bahçedeydi tuvalet. Sadece 35 - 36 kilo kalmıştı o zamanlar zayıf olmama rağmen hiç zorlanmasız taşırdım onu hele demiryolunun kenarındaki çayırlıklara götürdüğümde (park ne gezer) nasıl memnun olur nasıl hoşlanırdı tarif edemem. Sanırdım ki bana ettiği dualarla anında cennete gideceğim.

          Fazla yemek yiyemiyor kemik erimesinin yanı sıra bir iç hastalığı nedeni ile yediğini çıkarıyordu, süt bile içemiyor. Her öğünde bir dilim sana yağlı ekmekle nasıl yaşayabiliyorsa yaşıyordu!

         Çok değil dört beş sene evveline kadar bu evin bütün işlerini o yapar, kimsenin yaptığı işi beğenmezdi. Hiç unutmam bir keresinde okula gidecek ablalarıma kahvaltısını hazırlamış, inat eden talaş sobasını yakamadığı için kendine kızmış, en sonunda maşa ile bir güzel dövmüştü sobayı yanmıyor diye. Ev halkı gürültüyle telaşlı telaşlı uyanmış panik olmuştu. Böyle ilginçlikleri çoktu, eve televizyonu yeni aldığımız dönemlerde, ablalarımı odadan kovar, onları kıskanır, haberleri paket yayında sunan Rahmetli Tuna HUŞ’un onları dikizlediğini zanneder “Kızlarıma bakıyor” der. Bakmasın diye kapatmayı bilmez televizyonun önüne geçerdi.

         Şimdi ki zamanlar da ne güzel ne sıcak anılar olarak kaldı bu olaylar. Unutmak ne mümkün…     

         İçkiyi fazla içmeye başlayan abimi dizinin dibine çeker öğütler verirdi. Hiç içme dediğini duymadım azalt oğlum derdi azalt bu meret her gün içilmez ki derdi! Askerliğini yapıp geldikten sonra Canım Abimin kalbinin delik olduğu tespit edildi ve bir müddet sonra o zamanlar tedavisi olmayan bu hastalık ilk olarak onu eksilti ailemizden.

         Abimle sürekli toto oynar bir gün 13’ü tutturacağı hayaliyle her hafta bir-iki kolonu filozoflar gibi doldurur. Şu şunu yener diye filozofça yorumlar yapar. Ama her hafta toto yatardı. O ikisi vazgeçmez inatla oynar bir gün tutturup zengin olacaklarının hayalini kurarlardı.     

         Seksen yaşlarında olmasına rağmen dinçti, o senelerde Kayserispor ilk defa birinci lige çıkacak Trabzonspor’la çok büyük bir çekişme içinde son maç Orduspor ile Kayseri’de karşılaşıyor  mutlaka yenmemiz lazım güzel bahçemizde söğütün altında radyodan maçı dinliyoruz. Hepimizden heyecanlı maçın son dakikaları bir gol atıyoruz ve ikinci ligde şampiyon olup, birinci lige  çıkmaya hak kazanıyoruz. O yaşında sevincini görecektiniz seksenlik kadın değildi o, genç bir kızdı sanki, bizlerden çok seviniyor sedirin üzerine çıkmış zıplıyor bizle birlikte bağırıyor sosyal yönünü de ortaya koyuyordu her şeye rağmen.   

         Anneannemin ölümünü anlatmayacağım Sevgili Gamyun dostları ama bu haftanın yaşlılara saygı haftası olduğunu bildiğimden tüm yaşlılarımızı yad etmek istedim. Ben onu öldü görmüyorum! Çünkü ona öldü dediğim anda, yaşlılıktan ölen tüm diğer akrabalarımın da öleceklerini sanıyorum, o dönemlerde hiç ölüsü olmayan ailemizin şimdi onu geçkin mezarının olması, bir çoğunun da yaşlılıktan ölmesi ve aile dayanışmamız gereği bütün yaşlılarımızı son yıllarında rahat ettirdiğimizin dinginliğini sizlerle paylaşmak istedim ve her şey gibi ömrün de bir sonu olduğunu biraz düşünmemiz gerektiğini anlatmak istedim. Bu blogla.

       Bütün yaşlılarımıza uzun ömürler ve hayırlar diliyorum, haftaları kutlu olsun istiyorum canı gönülden, onlara biraz daha saygı, çok – çok sevgi istiyorum. Okuduğunuz için teşekkür ediyorum. Unutmayalım ki onlara gerekli olan şey sadece ilgi….