Ne zaman ve ya ne kadar sevdim sizi tam anlamıyla bilmiyorum. Çok sevdiğimi de söyleyemem ama her boşluğa düştüğümde, sevincimde, üzüntümde sizi arıyorum. Varlığınız her şeyi unutturuyor bana. Hayatıma tam olarak girmemiştin ancak sensizlik te olmuyordu. Ne zaman sana ihtiyaç duyduysam bana hiç yok demedin, ya da diyemedin. İzinli izinsiz aldım seni, gık bile demedin sen. Sen mi beni çok seviyorsun ben mi anlayamadım. İnsan hiç mi yok demez, hiç mi itiraz etmez, sen evet ya da hayır bile demedin. Şimdi ben buna kızsam mı, sevinsem mi bilmiyorum. Keşke her istediğimde yanımda olmasaydın, beni teselli etmeseydin, bıraksaydın kendi halime, ne halin varsa gör deseydin. Çok daha mı iyi olurdu bilmem.

            Sen bana bir gün dahi itiraz etmeden, nereye çeksem oraya gelmiştin, sanırım ki ben senin kadar itaatkar olmazdım, olmadım da. Bir ara eskisi gibi sana ihtiyaç duymadığımdandır ki, bir ara benden uzaklaştın, haklıydın da. Kim olsa senin gibi davranırdı. Sana hiç kızmamıştım ta ki düne kadar. Birinin masasında gördüm seni, sakin sakin duruyordun, karşındakinin yüzü allanmıştı nedense, hep gülümseyip duruyordu, arada bir manalı manalı sana bakıp bir şeyler söylüyordu. Sen yine konuşmuyordun, bana yaptığın gibi sadece bakıyordun. Sonraları çok masalarda gördüm seni, önceleri kıskandım, kızdım hatta, sonraları iyi ki uzaklaşmışım senden diye de düşünmedim değil.

            Evet, arada bir yokluğunu arıyordum, yine sen olasın istiyordum yanımda, bazen de yanımda olmadığına seviniyor, kendimi daha iyi hissediyordum. Ne de olsa bana ait değildin, sende haklıydın kim seni sahiplenirse oraya gidiyordun. Bu yüzden bir şey demeye dilim dahi varmıyor sana. Herkes kendince haklıdır. Açıkçası senle olmak bana pek yaramıyordu, ama o zamanlar benim tek dostum, sevdiğim, yaslandığım omuz gibiydin, oysa ben yanılmışım, senin dostluğun da varlığında bana zararmış, isminin önünde yeni kelimesi de olsa sen o eski düşmansın, şimdi ben herkese diyorum bırakın onu, o rakıda teselliyi bulamazsın. 30.04.2015