Bu gün mutluyum. Sebebini bulamadım. Aklıma bir kaç tane sebep geliyor ama hiç biri makul sebep değil, Malum sebepler...

* Günlerden CUMA Müminlerin Bayram günü,

* Haftanın iş günlerinin sonu (yarın tüm gün ve pazar öğlene kadar mesai / sınavlar var)

* Geçen gün ilk kez bir öğrencimin nikahına gittim. Hayatta yalnız olmadığı ve yalnız kalmayacağını hatırlatmak istedim.

* Kocamannnnn bir eğitim yılını bitirdik ve bizde bittikkkkkkkkk,

* Öğrencilerden kurtulduk ama onlar-da bizden kurtuldular (hele mezunlar),

* Okunuşu gibi feyste bir paylaşıma göre bir gün boyunca üzülmedim, üzemediler,

* Yapmam gereken sınavlar bitti ama okumak için üç günüm var (şimdi deşarj oluyorum tombaladan sonra başlayacağım, seçim tatili bize vurdu)

*Gamyuna normalden girilmiyormuş, tadilat varmış, ben zaten f. den giriyorum. Kendimi iyi hissettim. Gamyun yetkilileri birde şu video paylaşımlarını tekrar açsalar. Çaktırmadan kendime liste yapmıştım sevdiğim müzikleri kendi listemden dinliyordum.
https://www.youtube.com/watch?v=NUsoVlDFqZg

* Mesleklerine atılmaya hazır 2. dönem mezunlarımız var bu gün bazıları için referans mektubu yazdık.

* Bir çok sebep sayabilirim beni mutlu eden ama bir taraftan burukluk var şimdiden özlüyorum öğrencilerim / arkadaşlarımı.

Her gün şükür ediyorum "bu günde bitti, bu işte bitti, bunu da atlattım" vs. diye ama biten bir şey yok.

Sınav sorularını bastırırken sohbet ettiğim görevli eskilere gitmeme sebep oldu. Bir an üniversite yıllarıma ve yaşadığım sıkıntılara daldım. Sonra üniverside arkadaş grubumuz ve çılgınlıklarımızı hatırladım. Sabah erkenden kampüse yürüyerek giderken parktaki salıncaklara saldırdığımız anlar, gece 20.00 de dondurma yemeye gitmelerimiz, palandökene çıkıp teleferikte soğuktan solaryumda gibi yanışımız...

Yer, zaman, beden ve çevre değişik. Sanki durmadan dejavu yaşıyorum. 

Bazen kendimi sıkça izlediğim bilim kurgu filminden çıkmış robotlaşmış insanlar gibi hissediyorum.

Bazen eski Türk filmlerinden replikler gibi "buda mı gol değil hakim bey" diyesim geliyor.

Bir an köyüme (eskiden hatırladığım ve sevdiklerimin hayatta olduğu hali ile) gidiyorum dağlarda, kırlarda, yaylalarda dolaşıyorum. İnsanın içi burkuluyor, burnu sızlıyor, göz yaşının acılığını hissediyor ve güzel anları hatırlayıp gülümsüyorum.

Okuduğum kitaplardan parçalar geliyor dilime acı ile tatlı kardeştir gibi.

Hani şöyle tamamen gülemiyor, tamamen ağlayamıyorum. Gözümün ucundaki yaşlar ce deyip kaçıyor, bazende tutamıyorum onları yağıyorlar.

Erzurumda Nejat Uygur'un Hastanemi kestanemi tiyatro eserinin, yerel sanatçılar ve yerel şive ile sunumunu izlemiştim. Keşke o anki gibi karnım ağrıyana ve gözlerimden gülmekten yaş gelene kadar doyasıya gülebilsem...

Sadece elimden geldiği kadar mutlu olmayı deniyorum.

Diyorum bu  gün çok mutluyum. En azından mutlu olmayı deniyorum : )

(video linki düzgün çıkmadığı için güncelleme yaptım, umarım düzelir.)