SENİ SULU GÖTÜRÜR AŞKLA GETİRİRİM.

            Oldum olası kadere inanmışımdır, aslında ben biraz da kaderciyimdir. Ancak bu değildir ki “ben oturup bekleyeyim kaderimde ne varsa olur” boyun bükerek olacakları beklemek. Önceden tedbirini alacaksın, yapılması gerekenleri yapacaksın, olmuyorsa sonrasını kadere bağlayacaksın. Bir folklor yarışmasına seçilen kişiler arasındaydık senle ben, ilk görüşte içim ısınmıştı sana. Oyun esnasında (Koreografi gereği) bir bayan – bir erkek sık sık yan yana gelir bir birlerini elini tutar halaya o şekilde devam edilirdi. Folklor bir ekip işidir, ekip başı em önde, ekip sonuncusu en sonda oynardı. Ekibin dizilişi, ya kısa boydan, uzun boya doğru – uzun boydan kısa boya doğru, veya çatı şeklinde, ortadaki uzun, sağ ve sol tarafı kısa boylulardan oluşurdu. Ben ekip başı olarak oynuyordum. Bu nedenle ekip şefi (Hocamız) ile aramız iyi olduğu için senin boyunu da düşünerek, senle beni bir araya getirecek şekilde formül üretmiş, hocamıza da bunu kabul ettirmiştim.

            Tüm oyunlarda kural şu dur, önce en kolay oyundan başlanır, en zor oyun en sonunda öğretilirdi. Bizde “Deliloy” ile ilk kursumuza başlamıştık. Oyun gereği serçe parmaklarınız bir birine kenetlendiğinde, aklım o parmağımda kalıyor bazen ritimleri kaçırmıyor da değildim. Nede olsa yeni yeni öğrendiğimiz için bu ritim kaçırmalar hepimiz tarafından sık sık yapılıyordu. Ekibimiz kalabalık bir ekipti, kolay değil ülkemizi dış devletlerde temsil etme görevi bizlere verilmişti. Bu nedenle işimizi hayli ciddi tutuyor, yaptığımız hareketlerin daha ince ve daha esnek olmasına çaba gösteriyorduk. Bu yarışma için aylarca çalıştık, zaten sergileyeceğimiz oyunda oynanacak olan beş oyun vardı, tüm halayların ortak özelliği sekizli sekmedir, sekizli sekmeyi yapabilen bir kişi tüm oyunların yüzde ellisini öğrenmiş demekti. Biraz zorlansak ta birkaç gün içinde o sekizli sekmeyi öğrenmiştik.

            Oyun esnasında el tutuşlarımız zamanla bir birimize olan ilgimizi gün yüzüne çıkarmış, artık bir birimizi sevdiğimizin farkına varmıştık. Nedense bunu bir türlü dile getirememiş, açılamamıştık bir birimize. Yarışma günü gelmiş çatmıştı, birkaç gün öncesinden yarışma yapılacak olan ülkeye gitmek için hava limanında toplanmıştık, Ailelerimiz bizi yalnız bırakmamış Aprona (Havaalanlarında uçakların park pozisyonlarını aldıkları, yakıt aldıkları ve uçaklara yüklemenin yapıldığı alanlardır. “ yakın yere kadar gelmişlerdi. Pasaport kontrolüne girdiğimiz zaman, senin gözlerinden yaşlar aktığını görmüş sana destek olmak amacıyla yanına geldiğimde kafanı göğsüme dayayarak hüngür hüngür ağladığını görmüştüm. Hepimizin ailesiyle ilk ayrılığıydı bu “ sanırım seni biraz da uçak fobin vardı” bu nedenle ayrılık seni hayli etkilemişti.

            Yarışma anımız gelmişti, ilk girişimizi Elazığ yöresinin “Çayda çıra” isimli oyunu ile giriş yapacak, Adıyaman, Diyarbakır ve Bitlis oyunları sonunda tamamlayacaktık. Büyük bir heyecanla girdik salona yüreğim pır pır ediyordu, ilk defa avuçlarımızın terlediğini o an hissetmiştim. Çok güzel ve kusursuz bir oyun sergilemiştik, gurbetçi vatandaşlarımızım açmış oldukları Ay yıldızlı bayrağımız bizi çok daha motive etmiş ve sonunda o yarışmayı biz kazanmıştık. Birincinin anons edildiğinde sen koşarak boynuma atlamış bir birimizi öperek kutlamış ve ilk defa o anda bir birimize “ seni seviyorum” demiştik. Artık sende uçak fobisi de kalmamıştı. Sulu gözlerle ayrılmış olduğun o havalimanına seni aşkla geri getirmiştim. 25.06.2015 (S.G.Buğrabey)