Aslında zor bir çocukluk geçirmedim. O günlere göre iyi bile sayılırdı durumumuz hatta. Ama içimdeki bir şey beni iterdi yaptıklarıma. Sade gazoz içerdik evlerde, şişelerini toplardım onların. Evimizin üst katında terasımız vardı, orada biriktirirdim. Yeterli miktara ulaşınca gidip onları satar, oradan da doğruca kasabanın tek kitapçısı olan Osman Amca'nın dükkanına koştururdum. Hemen bir kitap alır aldığım gibi de okur bitirirdim. Evde okunan eski gazeteler de aynı döngüye girerlerdi daima. Toplandıkça git sat, kitap al, oku bitir. Annemin babamın aldıkları da var tabii ayrıca.

           Yıllar sonra, babam müdürlüğünü yaptığı kenar mahalledeki bir ilk okulun çocukları da faydalansın diye, bütün kitaplarımı toplayıp götürdüğünde, sanki elimi, kolumu çekip almış gibi bakakalmıştım arkalarından onların. 

Okumayı hep sevdim ben.  O gün bugündür elimde hep bir kitap vardır. Hiç vazgeçmedim.

Ama yazmak!

            Kişisel doygunluktan sonra ortaya çıkan bir edim bence yazmak. Kendim kendimi öyle ifade ediyorum yani  "yazıyorum" dediğimde. Cümleler, kelimeler, harfler çarpışmaya, ileri geri itişip kakışmaya başlıyorlar bir yerlerde. Dışarı çıkmak istedikleri  besbelli. Bana da onları derleyip, toplayıp salıvermek kalıyor.

 Kendimce. İçten. Olduğum gibi. İddiasız.

Yazıyorum, seviyorum yazmayı.

            Yıllar önce üyesi olduğum bir internet sitesi olan Milliyet Blog'da da yazmaya başladım. Zaman içerisinde dostluklar, arkadaşlıklar oluştu.

Guruplaşmalar, şakalaşmalar, tartışmalar hepsi malum. 

Ancak!

Bu yıl ağacımız meyve verdi.

             Blog yazarı olan kırk sekiz arkadaş, bir araya gelerek, bir kitap yazma fikri doğdu. Yürekli ve yılmayan bir arkadaşımız derledi, topladı, didindi, uğraştı bizi bir araya getirdi. 

Ve oldu!

            Biz kırk sekiz arkadaş, kırk sekiz ayrı kalem dillendirdik birer anımızı. Hepimiz çocuk olduk zira. Hepimiz düştük, kalktık. Kalktık gözlerimiz nemli de olsa, acımadı ki dedik kalkarken.

Yıllar kırk sekiz arkadaş bir ağızdan; 

Acımadı ki!  dedik

           Ve bu kitabın gelirini de Soma'da maden kazasında hayatını kaybeden ailelerin çocuklarına, Soma Çocuk Gelişim Merkezi'ne bağışladık. 

Şimdi kitabımız ikinci baskıya hazırlanıyor.

D&N larda, büyük kitap evlerinde, internet sitelerinde bulabilirsiniz.

Yeter ki siz de Acımadı ki  deyin.

 Siz de bir çocuğu gülümsetmek ister misiniz?

Sat_Agraha, sevgiler...

Sevgi ve muhabbetle...

Lila 2015 Bilecik