Çok güzel insan gördüm, çok insan tanıdım, hiç kimse kusursuz, hiç kimse üzerinde her şeyi barındıran biri değildi. Yüzüne bakınca o kadar güzel, o kadar alımlı, bir o kadar da şahanedir, ancak bazı huyları vardır ki, o güzelim denen yüzü size çabuk unutturuyor. Kimin de kibir, kiminde gurur, yalan söz, kendini yüksekte görme, aşağılama v.s. gibi huylar, çok güzel olan insanı karşıdaki sevene ya da ona kıymet verene çok ağır gelebilir. Bu da ondan soğumaya hatta ondan vazgeçmeye kadar varabilir.

            Ben dost, sevgili ya da arkadaş seçerken, yüz güzelliğine bakmam, çirkin insan yoktur da bakımsız insan vardır, varsın öyle olsun, bana kıymet versin beni sevsin, yalanı, dolanı, kibiri gibi özellikleri olmasın yeter. Ben sevdiğimin yüreğine bakarım, yüreği güzel olanın mutlaka o güzellik yüzüne de yansımıştır. Her haliyle beni gerçekten sevsin, her halükarda benle olsun, hani ( pazara kadar değil de mezara kadar olsun) derler ya, isterse çirkin olsun. (Yüzü güzel olana doyulur da huyu güzel olana doyulmazmış) derler, bende huyuna doyamayacağım biri olsun isterim, onun için dost başa baksa da ben yüreğe, yürekteki sevgiye, hürmete, özleme verilen değere bakarım. O yürek elbette beni yüceltip en güzel yerlere getirecektir.

            Hiçbir kimse çirkin olduğunu kabul etmez, ama dünya güzeli olmadığını, hatta çok güzel olmadığını kabul edebilir. Varsın benim sevdiğim çok güzel olmasın, ancak o kişi bana her huyu ile çok güzel günler yaşatan biri olabilir. Gözlerine baktığımda ne demek istediğimi anlaya biliyorsa, gözlerimde ona olan aşkı okuya biliyorsa, gülümsediğimde ya da hüzünlendiğimde benle o anı yaşıyorsa varsın çokta güzel olmasın, varsın çok fazla da boylu poslu olmasın onun kocaman yüreği her kusurunu örter bu da bana yeter.  11.11.2015

(S.G.Buğrabey)