https://m.youtube.com/watch?v=kld_ILTOMOo

Bir gün ekşi sözlükte bir mesaj geldi: “neden ekşi’de sık yazmıyorsun da hala gamyun’a bir şeyler karalıyorsun” diye. Belli ki buradan birisi, o dönem cevap yazmamıştım, kimse o kişi buradaysa bir selam etsin :) Cevabı bu işte, Sinan’ın mizahi yaklaştığı, cafo’nun da yorumunda dediği gibi burada yanlış, uydurma bir şeyler söylesem bile inandırıcı oluyor, orada yemiyorlar bunu :) işin şakası bir tarafa, ekşi’de de etimolojik çözümlemelerimi paylaşıyorum. Tabii mevcut bilgiye reddiye yazarak yapıyorum bunu. Kimi öğretim görevlisi olduğunu söyleyenler ya da üniversite öğrencileri veya amatör düzeyde ilgilenenler istifade ettiklerini söylerken bazısı da mesela “sen Sevan Nişanyan’dan ya da Türk Dil Kurumu’ndan daha mı iyi biliyorsun” hoyratlığı ile yaklaşıyor. Bir delille bin alime laf anlatıyorsun ama bin delille bir cahili ikna edemiyorsun. Gamyun’da böyle bir durum yok, paragraflarca yazarsın, bildiklerini meşrebince anlatmaya çalışırsın, payına düşen alır ya da almaz. İşte arada gmsnn gelir “durumumuz yoktu, okuyamadım” deyip makarasını yapar. O da Türk polisi gibi, hep mevzu bittikten sonra olay yerine gelir. Osmanlıda mehteran takımı da öyleymiş, sefer başarı ile sonuçlanırsa en son bunlar gelir havasını atar gidermiş. Ya hu kuzeyden Kırım Tatarları, payitahttan akıncılar ilk darbeyi indirmek için var gücüyle savaşıyor, sonra bunun humbaracısı, lağımcısı var, nerelerde ne uğraşlar verip savaşı kazanıyor, bizim mehteran da olay bitiyor “ceddin deden, neslin baban” gmsnn’nin atalarına bakın kesin mehterandan biridir. Hatta “kös” çalıyordur. Yeri gelmişken bilgi vermeden geçilir mi: “Kös kös oturmak” diye bir tabir var ya, oradaki kös işte davula benzeyen çalgı. Kös’ün görüntüsü kıça benzer, iki lob gibi düşünün. Aha bu kös kös oturmak da kıçının üstünde boş boş oturmak manasındadır. [bu arada bu benim yorumum, deyimler sözlüğü farklı anlatıyor] neyse gmsnn’nin dedelerinden biri kös çalmıyorsa Cemal Süreya misali kullanıcı adımdaki “y”yi kaldırırım :) 

Yalnız bir şey dikkatimi çekti, Beşiktaş ya çok iyi giderse ya da çok kötü giderse bu Beşiktaşlılar bir şeylere sarıyor. “Beşiktaş kanseri”nin semptomlarından biri mi bu acaba, bilemedim…

Din savaşı, toprak savaşı, ekonomik savaş vs artık savaş diye bir şey kalmadı ki bir de üstüne haklılığı veya haksızlığı tartışılsın, o eskidendi; onun yerini cinayetler aldı. Üstelik bunlar, uluslararası cinayetler ve büyük küçük bebek demeden(gündemden toplu çocuk kaçırma olayı. Cinayetlerine çocuk ve bebekleri de dahil ettiler. ) , suçlu suçsuz ayırt etmeksizin. Artık ülkeler cinayet işleyerek savaşıyorlar. Bazen savaşarak bazen anlaşmalı... 

Önceden ülke sorunlarını bizlik sanıp ülkeyi terketmek isterdim, belki bir yerlerde güçlü ve açgözlü ülkelerin işine pek "yaramayan" kendi halinde takılan bir iki ülke kalmıştır diye sanıp kendimi böyle düşüncelerle avuturdum. Böyle değilmiş, işin aslı başkaymış... 

Ama bizim asıl sorunumuz yani bizlik olan kısmı şu. 

Ülkecek kendi yaralarımıza yarabandı olamazken, başka ülkelerin dertlerine, acılarına pansuman olmaya çalışmak. O kadar saftrik bir halkız ki empatiye boğulmuşuz. Önümüzü görmüyor, dibimizdeki sesleri duymuyoruz istemediğimizden veya kendimize kör sağır olduğumuzdan. Boğazımıza kadar empati içindeyiz. Başkalarına düşmekten kendi milletimize bencil kaldık. Bir de neymiş, bize operasyon çekiliyormuş bizi böleceklermiş güya senelerdir yapmaya çalıştıkları şey. Ulan biz zaten paramparça olmuşuz. Varya öyle üzgün ve sinirliyim ki nerde bir "ama Afrikalılar bıdı bıdı, ama Gazze halkı ühüühü, ama Filistin ciyaaakk" diyene denk gelsem enseye şaplağı indiresim geliyor sağlam şekilde arzumun en masum hali bu. Tamam empati yaparsın da (örneğin savaştan kaçan Suriyeliler) yapacağın empati senin ülkenin başına patlayacaksa, çilesini senin vatandaşın çekecekse işsizlikle(ucuz işçilik) , açlık sefaletle (ekonomik çöküntü) , binbir türlü haksızlıklarla (suriyelilere tanınan haklar gibi) eksik olsun öyle empati. Dün depremzede ailenin ÇADIRINA (kiii kaç ay geçmiş hala konteynerda, çadırda kalınıyor) Türk bayrağı asıldı. O çadır şehit verdi. Bu da bir cinayetti uyanın. 

 Tabii diğer bir hem bizlik hem dünyayı ilgilendiren sorun da kayıp çocuklar. Ve bu çocukların akıbeti belli değil hala. Ayinlere kurban edildi diyen de var, fuhuşa sürüklendi diyen de... Resmi yerlerden ses çıkmadı hala ne ülkeden ne de dünyadan. Hayır, sakın, empati yok. Önce kendi çocuklarınıza sahip çıkacak, sonra komşunuzun çocuğuna, sonra komşunuzun komşusunun çocuğuna daha sonra ülke sınırlarına kadar bu böyle gidecek. "Önce biz (ülkem)" demeyi bileceğiz her zaman. Sonrasına bakarız. 

Çok doluyum yazdıkça yazasım geliyor üzüntüden. Umarım açıklayabilmişimdir derdimi tasamı