Yirmi yedi yaşındaki babasını kaybettiğinde, dördünde bile değilmiş. Kardeşi ise altı aylık… Teyzesinin sırtındaymış o gün.

Babasının av köpeği varmış, dayanamamış üç gün sonra o da terk etmiş evi. Bir sene sonra da anneannesi, yirmi yaşındaki dul kızını evlendirip uzak bir memlekete göndermiş. Güzel kadınmış annesi. Laf edilirmiş! Dedesi her zaman “Annen kocaya kaçtı!” dermiş. Çok kızdığını hatırlıyor annesine. Hala içten içe kızıyormuş. Kardeşini yanında götürmüş çok küçük diye. “Kaçtığı” kocası istememiş zaten onu. Dedesi de vermek istememiş büyük torununu. Oğlunun tesellisi olarak alıkoymak istemiştir belki de. Dedesine göre, büyüyüp adam olunca kiraz bahçelerini çekip çevirecek, çiftçi olacakmış. Fakat çocukluğunda hiç ilgisi olmamış çiftçiliğe, okuyacağım demiş her sorulduğunda.

Çok zorladı babasına dair küçük bir anı hatırlayabilmek istedi. Olmadı, gözünün önüne hiçbir şey belirmedi. Kalan üç beş resimden tanıdığı yüzünü hayalinde bile canlandıramadı.

Uzaklardaymış, gelecekmiş bir gün. İyice sormaya başlayınca Almanya’da demişler. Sokaktaki çocuklara “Babam Almanya’da, elinde hediyelerle gelecek bir gün. Hem de kocaman Alman çikolatası getirecek!” dermiş. Yedi yaşına kadar böyle avutmuş kendini.

Babasının adı İbrahim’miş. Çokmuş sülalesinde İbrahimler, hepsi genç yaşta göç etmişler bu dünyadan. Cesaret edememiş babasının adını oğluna vermeye. Kendisi de yirmi yedi yaşını atlatıp öyle evlenmiş zaten.

Geçen bayram arifeden bir gün önce yine gitmiş kabristana. Babası, dedesi ve babaannesi ile dertleşmişler. Mersin dalları götürememiş. Mersin ağacının yanında başlamış zaten yokluk. Yedi yaşından sonra dedesiyle birlikte babasını ziyarete gittikçe kopardıkları mersin dalları sonunda tükenmiş. Kurumuş küçük ağaç on iki yaşına geldiğinde. Yıllar sonra dedesi vefat edince yanı başındaki oğluna vermesi için mezar taşına mersin dalları kazınmış ve yeşile boyanmış. Mezar taşı ustası yapmış bilmeden. Götürdüğü buğday tanelerini dizmiş yine mezar taşına. Serçeler için.

Eve döndüğünde babasına dair bir anı hatırlayabilmek için yine çok zorlamış kendini. Olmamış, gözünün önüne hiçbir anı gel(e)memiş. Hatırlayabildiği tek şey o kalabalık gün.

Dedesine sürekli sorarmış babasıyla ilgili bir anısı var mı diye. İki konuyu anlatırmış her seferinde. İlki sünnetiyle ilgili; ağlarken bir yandan da sünnetçiye küfür etmiş, babası da ağzına lokum doldurmuş. Hatırlayamadı…

Diğeri de, hep birlikte yer sofrasında yemek yerlerken cam bardağı kırmasıymış. Babası ve annesi elini keseceğinden korktuklarından olsa gerek çıkışmışlar hemen. Korkmuş ve ağlamış. Yaşıtı olduğu oğluyla oyun oynadıkları aile dostu Demirci Ahmet amca varmış. “Ahmet amcama götürüp kaynak yaptırırız bardağı kızmayın.” demiş. Bir çocuğun gözüyle demirin kaynakla birleştiğini görerek, kırık cam bardağın da aynı şekilde birleşebileceğine inanmış demek ki. Hatırlayamadı…

Yine çok zorladı kendini. Olmadı, hatırlayabildiği tek şey o kalabalık gün.

İlter Kurcala - Gülru - Göksel Baktagir - Fretless Guitar