O Şarkı…
25 Nisan 2025, 08.01 A- A+
Hayatın kendine ait tuhaf oyunlarından biri olsa gerek, insan bazen öyle bir anın tam ortasında, ne bir sesin ne de bir hatıranın davetiyle, bir şarkının ismini dahi anmadan, yalnızca ruhun tenha bir köşesinden sızan bir nağme ile sarsılır.
İşte o nağme birdenbire, bir gölge gibi siner kalbe. Belki de hatıralar arşivinin tozlu raflarında unutulmaya yüz tutmuş bir bestedir bu. Öncesinde neşenin kıyısında duruyorken, çaktırmadan başlatır iç savaşını. Melodi dedikleri şey, her daim kulağa değil, ara sıra kalbe de konuşur.
Bu türden şarkılar, her zaman müzikle değil, çoğu zaman sessizlikle gelirler. Onlar, sessizliğin işgalcisidir. Ve öyle sinsi bir adımla girerler ki içeriye, insan ancak yüreğindeki sıkışmayı fark ettiğinde anlar. Ziyarete gelen bir dost değil, geçmişin tırnaklarını kalbine geçiren acımasız biridir. İçeride çoktan yerini almış bir yarayı, tam unuttuğunu sandığın anda yeniden kanatır.
Bir zamanlar, belki aylak bir akşamüstünde ya da yarı uykulu bir yolculukta duyulmuştur. Belki de bir dudağın ucundan düşmüş ya da bir çift gözün içinde asılı kalmış, unutulmak üzere notalara emanet edilmiş bir vedadır. Fakat artık ne sesi kalmıştır ne melodisi. Şimdi sadece bir hatıranın postacısıdır.
Unutulmuş bir gülüşü, yarım bırakılmış bir bakışı, mektup gibi yırtılmış bir ayrılığı getirir yanında. İnsan, bir anda o yaşadığı duygunun eskiden olduğu gibi kurbanı değil, tanığı olur. Lakin bilinir ki her tanıklık, biraz da suç ortaklığıdır.
Bu nağmeler, şarkı değil, musibettir bazen. Saklandıkları yerden çıkmak için tek yaptıkları, içe çöreklenmiş sessizliği delip geçmektir. Artık suskunluk tabutuna çakılmış çiviler sökülmüştür. Ve insanın ciğeri, sırf hatırlamakla yanmaz, unutmanın imkânsızlığıyla da kavrulur.
Şarkı dedikleri şey, bazen bir mezar taşı gibidir.
Notaları değil, sustukları şey çarpar yüreğe.
Ve her dinleyişte, insan tekrar tekrar gömülür.
Kendisine.
Volkan Konak - Mimoza Çiçeğim
YORUMLAR
Henüz yorum yapılmamış :( Yazık ama blog sahibi senin yorumunu bekliyor olabilir