gecenın bir yarısı  kulaklığımı taktım   tum sevdiğim  muzikler arasında  duygu dolasımı yapığım su sırada 
        
        dınledıklerımde etkisınden olacakkı  hayatımı  gözden gecirip aynı zamandada yazıyorken buldum kendımı .      
     
         böyle zamanlarımda  nedense aklıma hep  benı cok fazla etkılemış  olayları getırırım   üzülmek  isteği   hepimiz yaparız bunu bazen.
 
        belkı    ertesı gune daha herseyı boş vererek baslamak için belkı  , yasanmışları hiç unutmamak için belkıde  yapacak  baska iş bulamadığımız için kımbilir :)
   
       
 hislerını duşuncelerını   ısyanlarını mutluluğunu   kağıda dökmeyı sevenlerdende değilimdır esasen .. hatta bunu normalde    defter tutup yapanları   vaktı zamanında deli gözunle görduğumude   ınkar edemıyeceğim :)
 
  herhalde bende yasalanıyorum  yada boş lasıyorum  ne olduğuma karar veremıyorum  ama  ıtıraf edeyımki kağıda kaleme dokunmak    rahatlatıyor ruh halımı  ..
  

  ezan okunuyor  ama dinlediğim muziği kapatmak ıstemıyor canım bu gecede seytana uyayım   hep seytan bana uyacak değilya :)
 
  ilk satıra baslarken allahım bir melankolık haldeydımkı kişiliğime zaten ters işte benım melankolıliğimde bu kadar  kendı kendı kendıme sıratmaya basladım bile
 
   ne olacak benım bu dört mevsımlık halim   mevsim kışa gecmediği surece    mutluyuz huzurluyuz gelecekten vaadlerımız var:)
 
 bir his patlaması yasatmıyorlar ınsana . gecenın bu  saatınde on kere dıkatımı böldu   malum cene arkadas bi sus yahu :)
 
 bu gece sizle değil kendımle konuşacağım belkı barışırım :)  ıkı yıldır küs yasıyoruz girmeyın araya :) bir lepistesım bile yok  :)
  
 ates bile suya asık oluyor  ya papatya bahcevanına  taş yosuna  :) bana yıne hasret bana yıne nefret varr :) ne yapiyım  mantık lı doğmak benım suçummu
 
 bir kez ask ölumune ask  ya bulurum ya avucumu yalarım  :)  ama bulana kadarda   ahmetler mehmetler veliler  sedatlar vedatlar  gecmez hayatımdan
 
 e nasıl bulacaksın    der arkadaslarım  hep .  adı ask gelir bi köşede habersızce o carpar  :)  ilk askım aklıma geldı ask deyınce
 
 ilk ve son askım  yaş 6,7 mekan mahalledekı çocuk parkı bu askın sahidi ve katılı ablam ve onun  arkadası :) oyuncak sepetımı alıp
 
  her gun gidip  oynadığımız  luks olmayan bir cocuk parkı parkta sayımazdı   salancakları kopmuş kaydırakları dağılmış boş arazı işte
 
  ve  jönumuz mavi gözlu sarı saclı  adı hakan olan halasına misafırlığe gelen cılız bir cocuk  ben  o zamanlardada devlet gıbı kızdım :)
 
  sureklı beraber oynar fakat çok küçük olduğumuzdan dolayı  kız erkek gıbı değilde   ıkı arkadas gıbı suregıderdı  takii ablam ve arkadası
 
   ıkımızı bir gun  sızı nışanlıcaz  sımdı dediğinde onunda benım de parkın bir köşesıne kacmaya calışıp  utancımızdandı  galiba  onlara yakalanmama

   paniği içersınde verdiğimiz mucadele  ve tabıkı onların bizden buyuk olup   car cabuk yakalanışımız ardından nişan törenımız allahım:)
 
   hakanın parmağını  ablamın arkadası tutmuş benım parmağımı ablam   bız bu arada hala kacmaya calışıyoruz tabı  çok utanıyoruz :)

   ve sonunda parmaklarımız birbırıne değdiriliyor ve nişanlanıyoruz :))) o gunden sonra hakanla hiç oynamadık  ama ben onu çok özluyordum 
 
 
   nede olsa arkadsımdı  uzun bir sure  halasınada  gelmemışlerdı parkta  hiç unutmam   kendı kendıme süre tutup gözlerımı kapatıp 

  actığımda hakanı karsımda   bulmak için oyunlar yapardım  bulacağıma ınanarak bir süre böyle geçtı  cocuk aklımla üzüntu duyuyordum

  sonra okullar   onlar bunlar derken  cok nadir görüyordum  hakanı.. ve buyuyorduk asla bırbırımıze yanasmıyor sadece uzaktan bakıyorduk

  gecen bir kac sene de   sadece orta okula basladığımız  yıl  onun okuluna transfer oluşum ve okulun o uzun yolu  aslında yol uzun değilde biz küçükmuşuz

  daha sonraları gözume hep ufacık bir okul bahcesı görundu  ..tenufus ziliydı  uç arkadasım la beraber bahcede dolasıyorduk içlerınden bırı

  hakanla aynı mahalledeydı   hakanda kendı arkadaslarınla dolasıyordu   hale dedım bak su cocuk hakan benım küçükluk askımdı  bastı kahkayı

  koşa koşa hakanın yanına gitı   senın çocukluk askını buldum demış   hakanda bahceden    kopardığı çiçeği ona verıp bana vermesını söylemış

   hale yanıma gelip ciceği verdiğinde utancımdan yerın  dıbıne girdım  ve hakanın yanına  gidip çiçeğini eline verip teşekkur ederım 

  hakannnnnnn yakana takkkk dediğimi biliyorum .  ve uzaklastığımı  arkamdan sadece uğultu  geliyordu kım ne diyordu duymadım bile  o oldu zaten 

  orta okullu kız tribı  yada  ask sandığım cocukluk arkadasımın  buyumuş halinı sevmemektı  cocukca beslediğim sevgiyı orda bitirmektı

  şimdi hakan teğmen..  elbiselerı yakışmıştı   son görduğumde .. aslında alıcı gözle bakmadım bile  meslek olarak assubay ve teğmenlerı

  zaten  sevmem   ve hakan sarsındı ben sarışınlarıda sevmem :)  gercek şu ki ondan sonra  kımse ıçın gözlerımıde kapatıp dilek tutmadım

  o benım çocukluk askımdı en saf haliyle ..    

 
   
     nerden nereye geldım   bazen insanlara  bakıyorum  ne konuşcamkı ne yazacamkı ne yazsamkı gibi yazılarını göruyorum

    deli zırvası gıbıde olsa  bir kez başlayınca  arkası gelmıyecek kadar duşuncelerı gelmışı gecmışı gundemı boş olan hiç kımse olabileceğini zannetmıyorum.

     duşuncelerınızı özgur bırakın ımla hatası yapın    karmakarışık anlatın   konudan konuya atlayın    özunuzu konuşturun yeter 
 
     japonların çiçek duzenleme sanatı  kadar bizimde satır duzenleme sanatımız   meşhur olacak
 
       
          cok duzenlenen şey  herzaman sahte şeydır  bırakın sızden olsun dağınık kalsın :)