Türk milleti’nin en büyük özelliği, geleneklerine bağlılığı, örf ve adetleri idi. Peki bizler ne zaman , hangi ara değiştik bu kadar?

                                   Hangimiz bir sokak çocuğunun elini tutuyoruz? Sokakta gördüğümüz kurumuş bir çiçeğe su vermek yerine,onları dalından koparıyoruz.Her zaman çevremizdekileri eleştirip,suçluyoruz.Peki bizler bu kadar mı masumuz?Kaçımız,dostumuzun başarısına seviniyor artık?Aksine ayak kaydırmanın yoluna bakıyoruz.Ne eski bayram ziyaretleri kaldı, ne hal hatır sorma…Çocukken arefe gecesinde,sevinçten uyuyamazdık.Şimdi bayramlarda evimizde dahi durmuyoruz,şehir dışlarına kaçıyoruz.Her şey para oldu,her şey menfaat,üstelik bu uğurda öyle yalanlar söylemeye başladık ki, sanatçıların  bile rollerini ellerinden alacağız nerdeyse…

                                   Hangi ara değiştik bu kadar, hangi ara? Geçende gazetede okuduğum bir yazı sürükledi belki de beni , bu soruyu sormaya.Evinde vefat eden yaşlı bir teyzenin cesedi, üç gün sonra,kokusu yayılmaya başlayınca bulunmuş.Birbirimizden bu kadar mı koptuk?Bu kadar mı sevgisiz olduk?Bence artık,birbirimize eleştiriler yağdırmayı bırakıp,etrafımızı görmemek için taktığımız at gözlüklerini bir an önce çıkarmanın zamanı geldi de, geçiyor bile…