Çocuk konusunda ki hassasiyetim anne olmadan öncelerden vardı. Nerede bir çocuk görsem ailesi, yattığı yatak ya da vaar olan (olmayan ) imkanları geliyor aklıma. İstanbul gibi metropol bir kentte, özellikle  belirli alanlarda ki meşhur kırmızı ışıklar ne büyük  anlam taşı bazı çocuklar için.Söylediğiniz gibi artık hiç birşey 70-80 li yıllarda ki gibi değil.Yazının başlarını okurken aklıma  horoz şeker alabilmek için mutfaktan habersizce aldığım tencere kapağı geldi :)) Halende bilmez annem o kapağın akibetini. Tebessüm ettirdi bana. Devamın da okuduklarım iki şey düşündürdü. Çocukluğu suistimal eden aileler ve diğeride gerçekten yaşam mücadelesi veren henüz oyun çocuğu olan küçük insanlar. Kaşlarımı çatarak aklıma genel bir şeyde yaya geçitlerinin son mervivenlerine oturmuş kucağında minicik bebeği ile insanlardan gelecek paraya bakan o kadınlar.

Sene 1990 ların başı. Avcılar yaya geçidinde 10 yaşlarında bir çocuk. Sürekli olarak orada. Oradan geçen herkez onunla göz aşinalığı kurmuş, sanki seni tanıyorum edasına. Sevilir, başı okşanır. Seneyi tam hatırlamıyorum o dönemde nüfus sayımı sokağa çıkma yasağı ile yapılır. Sayım yapan kişilerin boyunlarında kimlik bilgili belge asılır olurdu. Avcılar- Firuzköy de sayman olarak görev almıştım bende. Sokak başından tek tek ilerleyerek sayım yapıyoruz ben ve arkadaşım. Kapıyı çaldım. 4 katlı bir bina. Kapıyı açan bayan ve eşi kimliklerle karşımızda. Kimlik sahiplerini görmek istediğimizde karşımda duran çocuk hiçte yabancı bir yüz değildi. Evin ortanca çocuğu olduğunu kimliklerden öğrendim. O binanın sahibi olan kişide babası. Bu durumda kim ne yapardı bilemiyorum, ama ben görevimi yerine getirip oradan uzaklaşmıştım. Sonrasında o geçitte ismi ile seslendiğim ve gözgöze geldiğimiz günden sonra görmedim o çocuğu.

Destek mi çıkılmalı? Nereye gideceğini bilmediğin o parayı avutçlarına mı bırakmalı? Başını çevirip oradan uzaklaşmalı mı?

Yine çok mühim konuya değinmişsiniz Çocuk konusunda ki hassasiyetim anne olmadan öncelerden vardı. Nerede bir çocuk görsem ailesi, yattığı yatak ya da vaar olan (olmayan ) imkanları geliyor aklıma. İstanbul gibi metropol bir kentte, özellikle  belirli alanlarda ki meşhur kırmızı ışıklar ne büyük  anlam taşı bazı çocuklar için.Söylediğiniz gibi artık hiç birşey 70-80 li yıllarda ki gibi değil.Yazının başlarını okurken aklıma  horoz şeker alabilmek için mutfaktan habersizce aldığım tencere kapağı geldi :)) Halende bilmez annem o kapağın akibetini. Tebessüm ettirdi bana. Devamın da okuduklarım iki şey düşündürdü. Çocukluğu suistimal eden aileler ve diğeride gerçekten yaşam mücadelesi veren henüz oyun çocuğu olan küçük insanlar. Kaşlarımı çatarak aklıma genel bir şeyde yaya geçitlerinin son mervivenlerine oturmuş kucağında minicik bebeği ile insanlardan gelecek paraya bakan o kadınlar.

Sene 1990 ların başı. Avcılar yaya geçidinde 10 yaşlarında bir çocuk. Sürekli olarak orada. Oradan geçen herkez onunla göz aşinalığı kurmuş, sanki seni tanıyorum edasına. Sevilir, başı okşanır. Seneyi tam hatırlamıyorum o dönemde nüfus sayımı sokağa çıkma yasağı ile yapılır. Sayım yapan kişilerin boyunlarında kimlik bilgili belge asılır olurdu. Avcılar- Firuzköy de sayman olarak görev almıştım bende. Sokak başından tek tek ilerleyerek sayım yapıyoruz ben ve arkadaşım. Kapıyı çaldım. 4 katlı bir bina. Kapıyı açan bayan ve eşi kimliklerle karşımızda. Kimlik sahiplerini görmek istediğimizde karşımda duran çocuk hiçte yabancı bir yüz değildi. Evin ortanca çocuğu olduğunu kimliklerden öğrendim. O binanın sahibi olan kişide babası. Bu durumda kim ne yapardı bilemiyorum, ama ben görevimi yerine getirip oradan uzaklaşmıştım. Sonrasında o geçitte ismi ile seslendiğim ve gözgöze geldiğimiz günden sonra görmedim o çocuğu.

Destek mi çıkılmalı? Nereye gideceğini bilmediğin o parayı avutçlarına mı bırakmalı? Başını çevirip oradan uzaklaşmalı mı?

Yine çok mühim konuya değinmişsiniz TRAPPER, sanırım bu konuda söylenecek çok fazla şey olacaktır. Bende merakla takip edicem. Umuyorum ki maddi ve manevi yaptığımız herşey hakkı ile yerine ulaşıyor olsun.

Dostum güzel diyosun da... Gerçekte öyle değil kazın ayağı. artık çocuk satıcılardan bir şey almanın cezası 100 küsur lira. Gaye ne bu cezada ki: Çocuklar çalıştırılmasın okusun. Onları dünyaya getirip bu zor şartlara salıverenler sorumluluklarını da yerine getirsinler. Öyle yangel çocuk çalışsın devri kapanmalı artık.

Sevgili TRAPPER uzun zaman sonra bloğunu ilkkez okuyorum bloğun herzaman ki tadında.Benimde başımdan soğuksu macerası geçmişti biz para kazanmaya özenirdik.
Fakat senin dediğin gibi bir çocuktan mendil veya su alınması taraftarı değilim ben almıyorum sizde almayın.O paralar zamanında ki gibi çocukların cebine girmiyor sadece rant kavgası var.Bari almayalımda sattırmasınlar...

Bu güne kadar yazdiginiz yazilari cogunu takip etmeye calistim,her yazinizda sizin bir baska özeliginizi görüyürum.Cok bilmissiniz evet  ama güzel anlamda :)) En basta cok zekisiniz,ayrica komiksinizde,  baska bir yazinizda anilarinizi anlatmistiniz, cokta gülmüstüm :))  ve bugünde vicdanli biri oldugunuzu  anladim. Bir yerde okumustum, insanin icindeki polis, VICDANIDIR diye.Su vicdan denen duygunun, herkeste fazlaca olmasi ne iyi olurdu, o zaman, zincirleme her kötülük yada yanlis, vicdan sayesinde engellenmis olurdu ........ Bende ne zaman  mendil satan bir cocuk görsem, icim yanar, bir mendil alip  bozuk param yok derim üc bes fazla veriririm,  o gözleri öyle bir acilirki, onun icin dua ederim ardindan....Allahin onu kötülüklerden korumasi icin :(( 

 

çok güzel bir yazı olmuş...tebrikler.

Sizin gözünüzle bakınca ve birazda duygusala bağlayınca:) haklısınız demek geçiyor içimden. Ama madalyonun bir de diğer yüzü var. Olaya çocuk diye bakıp geçmemek, daha geniş düşünmek lazım.

Yaşınızı bilmiyorum ama sizin zamanınızda çocuk istismarcıları bu kadar yoktu sanırım. Şimdilerde bunu kendi aileleri bile yapıyor. Çocuğunun 3-5 mendil satmasıyla nemalanan babalar var bu ülkede. Kendileri kahvehane köşelerinde pineklerken minicik çocuğunun ayakkabı boyaması, araba camlarını silmesi, mendil satması ya da su satması vs. bunlarla sigara, içki alan babalar var. 

Siz bütün iyi niyetinizle yardım etmek istiyorsunuz, bunu anlayabiliyorum ama her yardım etmek istediğiniz çocuk biraz daha o yardımlarla sokaklarda kalacak. Ve sokaklarda kalan her çocuk okullardan da uzak olacak.

Kısa vadede o yardımlar işe yarasa da uzun vadede o çocuğun eğitimsiz, hayata karşı ilgisiz, çünkü sokaklarda o kadar çok çalışınca aklı fikri sadece çalışmakta olacağı için hayatından da bir keyif alamaz halde olacaktır diye düşünüyorum.

Son olarak bunu size ve fikirlerinize karşı bir çıkış olarak görmeyin lütfen. Ama o çocukları sokaklardan ve sokağın tehlikelerinden koruyalım derken, iş yapmış, para kazanmış, evine ekmek götürmüş olmanın hevesiyle kısacıkta olsa onları ödüllendirmeyelim derim.

Bu konu çok önemli Trapper. Çocuklugunuzdaki o halinizi gözümün önğne getirdim, gururla dönüşünüzü de , babanızın destegini de çok iyi anladım.Devir biraz degisti ama.O sokaktaki mendil satan kız, aslında sadece mendil satmıyor maalesef, gelecegini satıyor ne yazık ki.Sokakta Çalışan Çocuklar Dernegi adı altında bazı kişiler bana ulaştı 2 yıl önce ve ne yazık ki ögrendim ki O ÇOCUKLAR SOKAKTA ÇALIŞTIRIYORLAR.Ben de onlara destek olmak adına kırmızı ışıkta durdugumda ,arabama mendil uzatan kızdan mendil alıyordum, evet. Ta ki onların kullanıldıgını anlayana kadar.Dernek hafta sonu o çocuklara  ,dil eğitimi vermemi istedi, kabul ettim.Bulabildikleri kadar çok çocuga ulaşıyorlar ve o dernekte egitim almalarını saglıyorlardı.ÇalışMAmalarını istiyorlardı yani , eğitiyorlardı bu konuda onları.Her daim açık olan dernekte, çocuklar , diledikleri zaman girip ücretsiz yemek yiyebiliyorlardı.Sınıflara baktım, bazıları Origami yapıyorlardı gönüllü ögretmenleriyle, bazıları resim yapıyorlardı.Bazılarını , annesiz babasızlarsa, devlet aracılıgyla Kimsesiz Çocuklar Yurduna yerleştiripp, egitimlerine devam etmeleri saglanıyordu.Bu konu uzar...Eğitim çagındaki her çocuk , okumalı, mendil satmamalı.İleride burunları kanamasın diye....Bence.

Eklemeli;Sizin bu konuyu iyi niyetli yazdıgınızı çok iyi biliyor ve olayın bir baska boyutu oldugunu söylemek istiyorum sadece.Sevgiler.

Çok güzel bir yazı olmuş. Emeğinize sağlık. Ben limon ve mendil stoğu yapan insanlar sınıfına giriyorum ama bir taraftanda çocukları para kazanmaya mı teşvik ediyorum diye düşünmekten kendimi alamıyorum. Eve para götürdükçe çocukların okumasına engel olan ailelerde gördüm. Doğru mu yapıyorum bilemiyorum ama hala stokçuyum diyebilirim...

     Nazım iyi demiş hoş demiş de...Boş hayaller bunlar.gerçeklerle nekadar çabuk yüzleşilirse okadar iyi. ..Biraz tarih okuyan biri hiç birşeyin düzelmeyeceğini herşeyin tekrar ettiğini ve edeceğini anlar. Belki yarın daha kötü şartlarda olacaklar.
    Çocuklardan mendil almayın demiyorum da boş hayaller kurmanın kimseye faydası yok diyorum.Çocuk en zor şartlara rağmen mutlu olacak birşey bulur.Asıl trajedi büyüdüklerinde başlar.
    Yukarıdaki içerikle ilgiliydi.Üslup herzamanki gibi güzel ve okutturucu

   Selam    Özlemişiz  yazılarınızı  konu  çok  güzel  ellerinize ve yüreğinize sağlık .                                   Kapıları çalan benim, kapıları birer birer.                 Gözünüze görünemem,göze görünmez ölüler.                 Son verin savaşlara çocuklar üzülmesin,                 Vaz geçin hırsınızdan,soyunuz tükenmesin.                 Ne yazar hükmetseniz savaşlara dünyaya,                 Ne tat alacaksınız çocuk sesleri yoksa.                 Çocuklar geleceğin umut ışığıdırlar,                 Söndürmeyin onları bizi aydınlatsınlar.                 Çocuk dosttur,sevgidir,hayattır gelecektir,                 Çocukları sevmeyen murat görmeyecektir.

                                                                                   Nazım Hikmet'tin şiirinden bir bölümSevgilerle 
                                                                

BİRAZ BELKİ KIZARSINIZ AMA ÇOK ÜŞENEREK OKUDUM AMA SÜPER OLMUŞ TEBRİKLER..........

üşüyoruz reyizzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz

Ellerine sağlık güzel yazmışsın ama tartışılır konu seçmişsin 5 saat konuşabilirim su içmeden bu konuda :)

yorumları okuyayım dedim  izem 'de Deja vu oldu :P

 ard arda aynı şey için " denden miydi yapılan işaret :) yeterdi yoruldum:P

 

Umuyorum ve diliyorum çocuklarımız bir gün sadece deneyim kazanmak için çalışırlar .Çocuk yarın demek . Bugününü sağlıksız yaşayan çocuklar ömür boyu mutsuz ve mutsuzluk kaynağı oluyor diye düşünüyorum.Saygılarımla...

sacma buldum dedim ya

cok saçma boş vakit harcama bu işler

Yine mükemmel bir yazıyla aşılanmış bir ders karşımızda :)
Malesef hayat şartları ve kimse yerini önceden seçemiyor.. Hayat, sundukları ile savaşmak zordunda bırakıyor o minicik elleri... Böyle bi zamanda, bulduğumuzdan daha fazlasını isteyen bizlerden eminim ki, O gözler daha iyi biliyor hayatın kıymetini...

TRAPPER-4EVER yazıların her denk geldiğinde okuyorum yetmiyor bir daha okuyorum. Böyle kelimeleri tatlı bi ahenkle bir araya getirenler az,o yüzden seni tebrik ediyorum.Ama ben yapamıyorum yolda,parkta.. bir çocuk görsem bir şeyler satan  adeta kaçıyorum ordan.Üzülüyorum  üstleri başları perişan ellerinde birşeyler abla alırmısın acaba alsam onun paraları kendinin mi olacak yada birileri evde bekliyormu hasılat ne kadar diye..İş çocuk sevindirmekse hemen giderim birşeyler alırım al canım bunu oyna,bunu giy,aman bunlarda ne tatlıdır şimdi.. Ama para veremem ki, o  ufacık ellerden bir şeyler uman açgözlü tembel nesifleri düşündükce,..

Benim annem eve katkı olması için dantel örüp satardı.Bende daha 5 yaşlarındayım, anneme özenip bana da öğret diye tutturmuştum.Öğrendim de bir yumağı bir haftada bitiriyor pazarda satıyorduk.Tabi kirlendiği için yıkansa dahi lekeli kalıyordu.Ama annem benim ördüğümü söyleyince alırlardı .o parayla bana terlik ,üst baş yettiğince alınınca daha bir hevesle yapardım.Dantel ustası oldum bu sayede.Okul dönemlerim başlayınca yaz tatillerinde yapardım.Kışında kankamla beraber yeni yeni dikilmeye başlayan apartman inşaatlarına işçiler gidince dolaşır,çivi demir parçaları toplar eskicilere satar okul harçlığımızı çıkarırdık.Birgün yine çivileri sattık,kurabiye filan alacaz.kurabiyeler dükkanın önünde sepetlerin içinde acı badem beze un kurabiyesi vb.içeriside müşteriyle dolu adam bizemi bakacak.Beklemekten sıkıldık elimize birer tane alalımda adam gelir parasını veririz diye düşündük.Ama adam gelmyor.kurabiyeler elimizde iki üç derken 5 er tane aldık.AMAAN gelmiyor zorlamı verecez diyerek alıp gitmiştik.Çocuk aklı işte sayenizde ben dede anılar canlandı.