Konuyu aileme taşıdığımda rahmetli babam çok sevinmişti,meşhur 68 kuşağının adamıydı babam ve benim bu hevesim onun için bir gururdu sanırım.Annem ise içgüdüsel olarak endişelenmişti ve sıcak bakmamıştı ama ben bu kısa süren savaşı kazanmıştım:).Ve bir Cumartesi günü,kafamda şapka,bir elimde bidonum,bir elimde bardağım düşmüştüm yola,laf aramızda bidonu zor taşıyordum:),ama annem ve babam balkondan gidişime baktığı için,mahallenin sonuna kadar bidonu yere bırakmamalıydım,kan ter içinde köşeyi döndüğümde bidonu bırakıp dinlenmiştim:).İlk başlarda ''SOĞUK SU BUZZZ'' sloganını kısık sesle söylüyordum,sanırım çekinmiştim,ben bile duymuyordum ama ilk bardağımı sattıktan sonra cesaret gelmişti o titrek çocuk gitmiş PAVAROTTİ gelmişti sanki,başarmıştım,su satıyordum,insanlar para veriyorlardı,ve başımı okşuyorlardı giderken de,bundan büyük bir mutluluk olurmuydu bir çocuk için,o gün bidondaki su bittiğinde yorgunluktan yere yığılacaktım neredeyse ama mahalleye girerken yine güçlü gözükmeliydim,gidişim muhteşem olmuştu,dönüşümde muhteşem olmalıydı,öylede oldu,gururla eve girdiğimde babam çok mutluydu,annemde mutluydu tabi ama hala endişesi vardı,''benim küçük adamım nasıl da yorulmuş,ne gerek var sanki'' gibilerinden bakıyordu.Neticede hevesim geçene kadar sürdü bu su satma durumum...

       Gelelim ana konuya,ben geçmişteki bu hatıramı neden paylaştım,dedimya o yıllarda insanlar daha mutluydu,köyden kente göç başlamamıştı,hayat şartları çok zor değildi ve küçük çocuklar ihtiyaç için değil heves için yükleniyorlardı bidonları.Aradan geçen yıllar farklı şartlar koydu insanımızın önüne,ekonomik sıkıntılar aile fertlerinin tümünün çalışma zorunluluğunu getirdi bir çok kişi için.Sokaklarda el kadar çocuklar,kimi ''1 mendil al abi'' diyor,kimisi ''abi ayakkabını boyayayım mı'' diyor,bazıları yere çömelmiş ''kilonu bilirsen tartı bedava'' diyor,kimisi pazarın ortasında önünde bir limon tezgahı,limonun suyunu sıkarak ''sulu limonnn'' diye avazı çıktığı kadar bağırıyor.Onlar çocuk ve benim çocukluğumdaki gibi şanslı değiller,heves için değil ihtiyaç için çalışıyorlar,çocukluklarını yaşayamadan,hayat kavgasına erken atılarak ve bu kavgada derin yaralar alarak durmadan çalışıyorlar...

       Sokakta bir çocuk satıcı gördüğünüzde O çocuğun gözlerine çok iyi bakın,dikkatli baktığınızda o gözlerde kendinizi göreceksiniz,umutlarınızı,hayallerinizi,tebessümlerinizi ve hüznün en derinini göreceksiniz.Sizin için hayatın sadece 3-5 saniyesinden ibaret olan çocuğun bağırdığı yerden geçmek anı,o çocuk için hayatın tamamı,ihtiyacınız olmasada alın o çocuktan mendili,ayakkabınız boyalı ve tertemiz olsa bile çaktırmadan basın üstüne ve uzatın çocuğun tezgahına,kilonuzu çok iyi bilsenizde 3 eksik 5 fazla söyleyip çıkın tartının üzerine,sohbet edin tartıcı çocukla,pazardan geçerken kendiniz için olmasada bağırmaktan dermanı kalmamış,sesi zor çıkan çocuk için limon stoğu yapın,ama bunları yaparken tebessüm edin,diyalog kurun,tabiki onlar için öncelik para ama daha çocuklar,kafalarının okşanması,sırtlarının sıvazlanması daha çok mutlu eder onları...

        Bilmiş bilmiş anlattı yine TRAPPER,her yazımı olduğu gibi bu yazımı da önce kendime yazdım,kendime anlattım,beynimde yer etti yukarıda yazılan her kelime,sokaklarda bir çocuk satıcı gördüğümde daha önceden kayıtsız kaldıysam bile bundan sonra  telafi edeceğim,kısaca bu yazıyla önce kendime ulaştım,kendim dışında en azından 1 kişiye daha ulaşabilirsem,ne mutlu bana ve ne mutlu o kişinin mendil aldığı çocuğa.Yazımı bitirirken NAZIM HİKMET'in şiirinde söylediği gibi,''ÇOCUKLAR İNANIN,İNANIN ÇOCUKLAR,GÜZEL GÜNLER GÖRECEĞİZ GÜNEŞLİ GÜNLER'' demek istiyorum.Sevgiler...