En son bu blogta onunla yolculuğa çıkmıştım ancak gittiğimiz yerde beni ekti sanırım !!

kısa ve öz olmuş bu sefer..eline sağlık..

Oleyyy! Biraz büyü artık diyenlere okutacağım bir blog olmuş :)

Teşekkürler. . .

Keşke içimizdeki çocuğa da;  içimizdeki solucan*  kadar    töleranslı davranıp   anaç davranabilsek :))

 *İfade  tarzını beğendiğim bir bloğun,içeriğinden alıntıdır.;)

 İki parağrafta çok şey anlatmışsın..Bu yorumum'' Kelimenin gücü''  adlı paylaşıma da gitsin :)

 Ellerine sağlık...

         Ne kadar masumum bilmiyorum ama çocuklarımla birlikte tekrar çocuk oluyor ve çocukluğumu yaşıyorum zaman zaman ve bu bana inanılmaz keyif veriyor.Dünyayı onların gördüğü gibi görmeye çalışıyor, onların şaşırdıkları şeylere değil onların bana verdikleri  cevaplara , olaylara bakışlarına şaşırıyorum.Biz  büyüklerin göremedikleri ayrıntıları farkediyor, bir çok olaya bizden daha çok hassas yaklaşıyorlar.

        Çocuklarım iyiki varsınız ve iyiki diğer çocuklar gibi değilsiniz ve inşallah ben sizi büyüterek kendi dünyama taşımam siz beni büyüterek kendi dünyanıza taşırsınız.

Hepimizin çoktan kaybetmiş olduğu bişeydir ''masumiyet''...O kadar çok özlüyorum ve istiyorum ki tekrar masum olmayı ,kalbim çokca kırıldı bazı şeylerden ve sonra kaybettim masumiyetliği ama sanırım içerlerimde masumiyetlik var biraz bir yanım hep çoçuk hiç büyümemiş büyümeyecekte, diğer yanım ise kırılmış parçalanmış yok olmuş masumiyetlik adına tek olgu dahi kalmamış...İçimdeki çocuğa gelince kıpır kıpır, capcanlı, hala umut var Sezin bıkıp usanmadan yola devam diyor ve sanırım en önemlisi de bu,evet'' BEN HALA BÜYÜMEDİM''...

Paylaşım için teşekkürler...

Gün içerisin çok kez çocuklarım ile göz göze gelmeye çalışıyorum. Gözlerinde ki ışıltı bana beni hatırlatıyor. Seviyorum bu duyguyu. Bazen isimleri ile seslenip öylece bakıyorum.

Kızım, "ben ne zaman büyücem, küçük olmaktan nefret ediyorum." diyor bazen. Büyükler ona göre özgür ve kısıtlanmamış bir hayat yaşıyorlar. Bu duyguyu çok iyi bilirim. Bir zamanlar, aynı sözler benim de dilimden dökülmüştü. Seneler geçtikçe -mum(lar) arttıkça- anlayacak o da bizler gibi.

Canım, canlarım… Tadını çıkarın şu günlerinizin. Masumiyet yüreğinizde iken, gözlerinizin ışıltısı çok parlak iken, tadını çıkarın şu günlerinizin.

bu sıra içimdeki çocuğu çok üzdüm sanırım .hiç pas vermiyor bana.onun gönlünü almaya çalışıyorum bu aralar.....

  paylaşımın için teşekkürler trapper.yazılarını özlemiştim şahsen

                                                                                       saygılarımla......

Tam da bununla ilgili bir sorunum vardı,Allah razı olsun aklıma getirdiğin için !! ;:))).Yaşlanamıyorum ben,bu çocuk nasıl bir çıraklık yapıyorsa aklımda,hiç usta olmaya niyeti yok.Başımı sürekli derde sokuyor :)).Ben napacam bu baş belasıyla.

Beni yaşı olmayan iflah olmaz bir yetişkin olarak hapsetti,mazeretim vaaaar:))))

Bu yazını okurken, Doğan Cüceloğlu'nun üçlemesini hatırladım. İçimizdeki Çocuk, İçimizdeki Biz, Yetişkin çocuklar.  Kitaplardan bir tanesinde şuna benzer cümleler vardı "İç çocuğumuzu arayış uzun süreli bir yolculuktur. Elma ağacını diktikten bir kaç gün sonra o ağaçtan elma toplamayı beklerseniz, kendinizi hayal kırıklığına baştan mahkum etmiş olursunuz." "İçimizdeki çocuk, yaşamımıza yön veren güçlü bir varlıktır"

Gerçektende, çocukluğumuzda; içimizdeki çocuk, ailesi ve çevresi ile iyi beslendiyse, gelecekte içimizdeki çocuğu hatırlamak, ondan izler yakalamak ve hatta zaman zaman ortaya çıkarmak biraz daha kolay oluyor. Kötü beslendiyse aramak gereği bile hissedilmiyor.  

Öncelikle yüregine saglik arkadasim..

Güzel bir cocukluk yasamadim hayat sartlari geregi cabuk büyümek zorunda kaldim (ama icimdeki cocugu öldürmedim cocuklugumu yasayamadigim icin hep onu yasattim ) ve büyyüdükce hayatin icinde bu cocugun ne kadar önemli oldugunu anladim bana akillar veren hep o oldu icimizdeki cocuklarada ve büyümekte olan tüm cocuklarimiza sevgiyle bakalim onlar bizim tamamen GERCEKLERIMIZ...