Aşk mı Para mı
23 Şubat 2012, 17.27 A- A+
Hüzünlü ya da mutlu anlarımız dışında bir çoğumuz blog yazmaya yeltenmiyor.. Neden belirsiz, belki paylaşmak hüzünde ve mutlulukta saklıdır. Ben de sizlerle hüzünlü bir anımı paylaşmak istiyorum, tabii ki bu belki de sadece benim için hüzünlü bir hikayedir.
Çok sevdim, hayaller kadar uçsuz bucaksız, denizler kadar derin, dağlar kadar sağlam, acı kadar gerçek... Sevdim işte. Günlerdir aşkın tarifini arıyoruz arkadaşlarla, tarifi yapılamayacak kadar sevdimmm..! Evlenecektik, çocuklarımız olacaktı, kız olursa ben adını ben koyacaktım, erkek olursa ona bırakacaktım. Hayal işte... Parası yoktu, yeri gelir yol parasını ben verirdim. Bu beni rahatsız ederdi çoğu zaman isyan ederdim diğer erkeklerde olanlar benim sevdiğimde neden yok diye... Yapacak bir şey yoktu, o şanssız doğmuştu. Terkedilmişti daha bebekken yaşlı babanesinin kollarında bulmuştu kendini, imkansızlıktan okuyamamıştı. Badana yapıyordu kömürcüde kömür taşıyordu vs.
Bir gün geldi ve ayrılmalıyız dedi. Bana bakamazmış, alışık olduğum hayattan koparamazmış, bana kıyamayacak kadar çok seviyormuş... Mahallemizde kentsel dönüşüm vardı, evler birer birer yıkılıyordu her gün birileri taşınıyordu sıra ona gelmişti... Ayrılmayalım, seviyorum yapma bunu dedm... Bana sordu " Baban ve abin eski kıyafetlerini verdikleri biriyle birlikte olmana ne diyecek? " sustum... Belki söyleyeceklerim vardı ama o an aklıma bir şey gelmedi, belki haklıydı belki değildi, ben düşünme yetimi kaybetmiştim, sadece sustumm...
Ertesi gün taşındı, hattını değiştirmiş ulaşmak artık imkansızdı... Aklıma her geldiğinde şunları düşünüyordum, acaba gerçekten sevdiğinden mi ayrılalım dedi sevmediğinden mi ? Acaba ben susmalı mıydım? Seninle herşeye varım mı demeliydim,bu pişmanlık içimi kemiriyor... Mutlu olabilir miydim? Şimdilerde aklımda tek bir soru var;
Aşk mı? Para mı? Ben bunun cevabını arayamadım.. Zihnimde canlandırıyorum aşksa neden sustum... Paraysa neden delicesine sevdim... Kendimce şöyle bir cevap buldum; Susmam sadece tepkiydi, içimde ki çığlıkları biliyordu, SEVSEYDİ GİTMEZDİ...
Çok sevdim, hayaller kadar uçsuz bucaksız, denizler kadar derin, dağlar kadar sağlam, acı kadar gerçek... Sevdim işte. Günlerdir aşkın tarifini arıyoruz arkadaşlarla, tarifi yapılamayacak kadar sevdimmm..! Evlenecektik, çocuklarımız olacaktı, kız olursa ben adını ben koyacaktım, erkek olursa ona bırakacaktım. Hayal işte... Parası yoktu, yeri gelir yol parasını ben verirdim. Bu beni rahatsız ederdi çoğu zaman isyan ederdim diğer erkeklerde olanlar benim sevdiğimde neden yok diye... Yapacak bir şey yoktu, o şanssız doğmuştu. Terkedilmişti daha bebekken yaşlı babanesinin kollarında bulmuştu kendini, imkansızlıktan okuyamamıştı. Badana yapıyordu kömürcüde kömür taşıyordu vs.
Bir gün geldi ve ayrılmalıyız dedi. Bana bakamazmış, alışık olduğum hayattan koparamazmış, bana kıyamayacak kadar çok seviyormuş... Mahallemizde kentsel dönüşüm vardı, evler birer birer yıkılıyordu her gün birileri taşınıyordu sıra ona gelmişti... Ayrılmayalım, seviyorum yapma bunu dedm... Bana sordu " Baban ve abin eski kıyafetlerini verdikleri biriyle birlikte olmana ne diyecek? " sustum... Belki söyleyeceklerim vardı ama o an aklıma bir şey gelmedi, belki haklıydı belki değildi, ben düşünme yetimi kaybetmiştim, sadece sustumm...
Ertesi gün taşındı, hattını değiştirmiş ulaşmak artık imkansızdı... Aklıma her geldiğinde şunları düşünüyordum, acaba gerçekten sevdiğinden mi ayrılalım dedi sevmediğinden mi ? Acaba ben susmalı mıydım? Seninle herşeye varım mı demeliydim,bu pişmanlık içimi kemiriyor... Mutlu olabilir miydim? Şimdilerde aklımda tek bir soru var;
Aşk mı? Para mı? Ben bunun cevabını arayamadım.. Zihnimde canlandırıyorum aşksa neden sustum... Paraysa neden delicesine sevdim... Kendimce şöyle bir cevap buldum; Susmam sadece tepkiydi, içimde ki çığlıkları biliyordu, SEVSEYDİ GİTMEZDİ...
YORUMLAR
ikisinden de hazetmem seçim yapsam ikisini de yokedelim derdim