Vardır ya hepimizin evinde eski fotoğraflar,eğer o fotoğraflarda kaybettiklerimiz varsa içleniriz her göz göze geldiğimizde,ne tuhaf bazen kaçırırım gözlerimi ben,bakamam,o anki ruh halimle alakalı sanırım bu durum,hangi açıdan bakarsanız bakın fotoğraftaki gözler sizi takip eder çünkü,bu durum ürkütür bazen,üşürsünüz...Karşımda kocaman bir ayna var,mecazi bir ayna değil,baya sağlam en ve boy a sahip bir ayna,çokmu narsistim neyim her an kendimi görmek hoşuma gidiyor sanırım,ama konumuz bu değil,konu eski fotoğraflar,karşımdaki aynanın köşelerinde ve belli kenarlarında o eski fotoğraflardan var,genelde aile resimleri,çekirdek aile resimleri hemde:).Ben,kardeşim,annem ve rahmetli babam var ekseriyetle.Bir resim var şu anda baktığım , üzerine bir not geçilmiş,resim bana ait 3 ya da 4 yaşıma,not ise aynen şöyle,''sen akıllısın kardeşini korursun''..Soğuk bir İstanbul Şubat'ın da  hangi duygularla yazdın o notu Baba demek geldi içimden,kardeşim daha 2 yaşındaymış o zaman,neler geçti ki aklından...

       Bu durum yeteri kadar Melankolik zaten bir de şarkıda ''her geçen yıl birer birer masadan eksiliyor dostlar'' diyor tuzu biberi oluyor,işte şarkıda dediği gibi,geçen her yıl fotoğraflardakilerde eksiliyor,ne zaman eksilen biz olacağız Yaradan bilir ama benim bildiğim şey,fotoğraflarda tebessümler bırakmalı,o zaman daha rahat bakabiliyor insan korkmadan,endişe etmeden,eksilenlerle güzel anılarını hatırlıyor,ha illa güzel anılarımı hatırlamak lazım ayrı konu ama ben yinede tebessüm eden fotoğraflara bakmak istiyorum,ben eksildiğimde de hep gülerken görsünler isterim beni.''ne kadar güzel gülmüş,acaba O'nu bu kadar mutlu eden ne'' desinler isterim.Siz siz olun çok mutsuzda olsanız O an rol yapın,gülün,gülün ki eksildiğinizde melankolik anlarında fotoğraflarınıza bakıp sizi anmakta olan sevdikleriniz ürkmesin,fotoğraftaki hayat dolu,sevecen ifadeniz Onlara geçsin...