Doğduğumda, sapsarı, mavi gözlü, ağlayınca kıpkırmızı olan, yani tam bir çirkin ördek yavrusuymuşum.Büyüdükçe şekil almış ve güzelleşmiş olacağım ki, henüz lise 3. sınıftayken geldi ilk görücülerim..

   Okulum kız lisesi, sadece öğretmenler ve hademelerden oluşuyor erkek kısmı, okulun etrafında kümeleşen erkekler de ancak 500 metre ilerde, sanki emniyet şeridi çekilmiş ve o mesafeden daha fazla yaklaşmak yasak. Okulun dağılmasıyla birlikte bi hareketlenme yaşanır o gurupta, ben de ancak uzaktan izlerdim bu manzarayı, çünkü ev okula ancak 300 metre mesafede:) Ben okuldan eve, evden okula giden, mağrur, kimseye eyvallahı olmayan, kılık kıyafetine dikkat eden, okulla ev arasınbdaki adımları hep aynı olan, çok konuşmayı sevmeyen hatta az konuşur lafı bile yanında az kalan (annem ilerde görürüm ben seni, kabak çiçeği gibi açılırsın demişti de gülmüştüm) yine de yüzü tebessümlü bir tip öğrenciydim. Haa bu arada çalışkandım da:)

  Lise 2. sınıfta sayısal bölümdeydim, hiç zayıfım olmamasına rağmen, sırf fizik ve kimya derslerini sevemediğimden, 3. sınıfta sözel bölüme geçmiştim, yabancı dilim de seçmeli Almanca idi. Ben, psikoloji, mantık, felsefe, sanat tarihi, edebiyat dersleriyele haşır neşirken, alacağım notların hesabını yaparken, bir gün bir haber geldi. ortak bir tanıdığın düğünlerinde görmüşler beni ve binbir rica ile beni görmeye geleceklerini bildirmişler. Duyduğumda kıyametleri koparmak istedim, ama sonra büyüklere karşı gelinemez yasağı aklıma gelince susmak zorunda kaldım. Nasıl olabilirdi böyle bişey? Ben okuyordum, ideallerim hayallerim vardı, bunu nasıl göremezlerdi? Tabi damat adayı 24 yaşında, okulunu bitirmiş mesleğini eline almış, Almanca öğretmeniymiş. Kurabildiğim tek bağ,  ben de Almanca okuyorum, galiba derslerime yardımcı olmaktı amacı:) Bu kadar kötümser olma Bala dedim ve içimden; bir kızı bin kişi ister bir kişi alır, yok dersin olur biter, zorla verecek halleri yok ya.. Bu düşüncelerle kendimi avutmaya çalıyordum.

Yapmam gerekn neydi? kahve yaparım, tamam  o kadar, adını bile sormmaıştım, ne gereği vardı ki, geldikleri gibi gideceklerdi nasıl olsa. Ben, bütün filozoflarla, yazar ve şairlerle sıkı dostluklar kurmuşken, bunlar da nerden çıkmıştı? diye düşünürken kahveleri taşırıyordum az daha. Hiç heyecan da yoktu ayrıca.. Yalnız damat adayı, ya heyecandan ya da sıkıntıdan olacakki terliklerini çıkarmıştı ayağından tekli koltukta oturuyordu. Bütün nezaket ve görgü kurallarına uyarak, kahveleri büyüklük sırsaına göre dağıttım, sıra damat adayına gelince sakarlığım iş başına geçti:)) Ayakkabı ayağımda bi basmışım , yüzü bi tuhaf oldu belli ki canı yandı, ben de bunu fırsat bilerek, tam intikam zamanı diyip daha da kuvvetli bastım ayağına:) Derken benim ayak o terliklere takıldı ve ayağımı burktum feci şekilde, doğru hastaneye:)) Beş gün okula gidemedim...

     Kıyafetlerinin kolunu kapı kollarına takan ben, düz yolda hiçbir şey olmasa bile kendi ayaklarına dolanan ben, düşünce de kendi haline bakarak gülme krizleri geçiren ben, gördü ki, yaşı ne kadar da büyüse sakarlığına bir çare bulunamamıştı:) ilk defa o gün sakarlığım işe yaramıştı. Ne yapacağız bu sakarla demiş olacaklardı ki, bir haber gelmedi, ben de çok memnun oldum bu duruma tabi...

     Not: Bu satırları yazarken , içtiğim kahveden nasibini aldı gömleğim:))

                              Sevgiler...