Etrafı tahta parmaklıklarla çevrili, eğreti bir bahçe kapısı olan, şimdilerde ise yüksek kalın duvarlı, tel örgülü, yarı çocukluğumun geçtiği o eve parmaklarımın ucuna yükselerek görmeye çalıştım dün sabah.

  Öyle bakakalmışım ki, yanımdan geçen insanların meraklı bakışları '' Orda ne var acaba?'' dediklerini duyar gibiydim. Fakat anılarımın dillendiği o  dakikalarda hiçbir şey umrumda değildi.

  O eve geldiğim ilk günü hatırladım birden. İlk gün yediğim mercimek çorbasının, bahçede hala aynı güzelliğiyle duran asma yaprağı ile yapılmış yaprak sarmasının tadını alır gibi oldum. Buruk bir tebessüm ettim.

  Bahçe kapısını açarken birlikte, bir yanda yasemen diğer yanda güller ilk adımda büyülerlerdi kokularıyla. Evin tel kapısına kadar begonyalar, kasımpatılar, akşam sefaları yol boyu selam dururlardı adeta. Baştan aşağı gelin duvağı ile kaplı çam ağacı, heybetli gövdesi ve ihtişamlı gölgesiyle yaz günlerinin vazgeçilmezi dut ağacı, gelin damat edasıyla geleni karşılar gideni uğurlarlardı. Bir de limon ağacı vardı parmaklıkların hemen yanında. Yola bakan tarafta limon olmaz, bahçe tarafında ise yerlere kadar eğilirdi.

  İlk yarı karnemde bir zayıfla döndüğümde eve, dut ağacına yaslanıp  yarım saat ağlamıştım da, çamın tepesinde gelin duvağının arasında zar zor yer bulmuş gibi yuva yapmış kumrular, gizliden gizliye beni izliyor gibiydiler. Zayıf notuma odaklanmış beynim karışmıştı bir anda,düştü düşecekler derken o ağlak durumdan kurtulmuştum bir anda:)

  Voleybol oynamalarımız geldi aklıma, yarım saat oynayıp ardından bir saat kavga edişlerimiz...Sonra da az önce bağrışanlar biz değilmişiz gibi, duvara tutturulmuş derme çatma basket potasına atmaya çalıştığımız plastik toplar...Patladığında yeni bir top almak için kimse beş kuruş vermeye yanaşmazdı ve dağılırdık böylece:)

  Bizim yaşlarda bir simitçi çocuk geçerdi o sokaktan her gün aynı saatte. Mahallenin 5 çayına yetiştirme gayretiyle fır dolanırdı akşam üstlerinde.Bahçe kenarında beklerdi '' Hadi alın simitlerinizi bekletmeyin beni'' der gibi ayrılmazdı alana kadar. Çaylar demlenir, simit ve peynir en büyük keyifti çayın yanında...

   Bir zamanlar en güzel hayalleri kurduğum, şimdi ise anılarını sahiplendiğim  o ev, kalın duvarlar ve tel örgüler arasında hapsolmuş şehrin göbeğinde ve bir yabancı gibi sadece bakmakla yetindim .

  Hey gidi günler heeyy! dedim derin bir iç çekerek. Bizler büyüdük , sokak aynı, ağaçlar aynı,  ev aynı yerli yerinde duruyor fakat, bizler aynı mıyız? Şöyle bir düşündüm, neler değişmedi ki hayatımızda?