Bir uçurumun yüzünde duran eğreti otu gibiyim şimdi. Sadece rüzgarla sallanır bedenim ve yağmurla ıslanır üşüyen kalanlarım...

   Şimdi sev beni sevebilirsen, öyle bir başına kalmışken. Gözlerimi düşün, içindeki seni gör. Ve hatta...İsminin yerine koyduğum onca sözcüğü söylerken ağzımın kapanmayışını...
Gölgen küstü yüzüme bir tarafı karanlık, diğer tarafı umudun nöbet tuttuğu tan yeri. Gün geceye dönmeden, kuşlar yuvalarına çekilmeden, ben sana hasret bedenimle yatağa gömülmeden, içimin yağları bir bir erirken, beni riyalarda sanarak yanılgıya düşme. Ve hatta....Öyleyse affetme!..

   Ben şekere bal gibi diyenlere kızdım. Acıya zehir gibi diyenlere de kızdım. Ne mutluluğum '' Bala'' benzesin istedim ne de hüznüm zehre...İstediğim kendi tadında yaşamaktı her şeyi ömrümün bilmem kaçıncı baharlarında...

   Hüzün düştüğünde yüzünün bir yanına, gülümsemelerin sahtedir o vakit. Mat ve renksizdir. Suratsızlık daha çok yakışır öyle hallerde, içtenliğini gösterdiğinde...Eli kolu bağlı kalmışlığı, çaresizliği ve umutsuzluğu bile doyasıya yaşamayamamak ne kötü gülücükler dağıtmak zorunda kaldığın anlarda...

    Işık kapatmıştır beyazını, zoraki grilere teslimdir o gözler ne renk olursa olsun...Böyle zamanlarda istemedim pembeyi ve sevmedim hiç gülleri...Yosun tutmuş çünkü güneş görmeyen her bir zerrem...

    Kalbimden çıktım yola...Biletim sevgim yol arkadaşım ise umudum...Biletim hala cebimde fakat yol arkadaşım nerde? Bulamıyorum...

                                                                                                      Sevgilerimle...