Hayata karşı; ucu paslı çivilerle çakılmış, bir çarmıha asılı Benliğim...Öyle ki, sökmek istedikçe kan damlıyor ayaklarıma...Parmaklarım uyuşmuş, tırnaklarım çatlamış, oynatamıyorum. Kollarım birleşmiyor ki, dağınık saçlarımı toplayabileyim, yüzümün yanıklığına dokunabileyim...

  Yüzüm tanınmaz halde farkındayım...Bu yüzden gözlerim hep kapalı, düşler kuruyorum. Güzel düşler...Başka türlü baş gelemem. Gözlerimi açarsam eğer, güneş kör edebilir. Gözelrim kapalıyken herşeyi görebiliyorum çünkü...Hiissedebiliyorum güneşin yakıcı yalamasını, günün battığını ve yıldızların göz kırpttığını...Acıyan yerlerimin nasıl kanadığını hissedebiliyorum. Çatlamış dudaklarım kavruluyor...Konuşmak istesemde ağzımı açıp tek kelime edemem. Susmanın layık olduğu an şimdi dirayetsizken...Ezilmiş bedenim herşeyi anlatmıyor mu zaten, ne gerek var lakırdıya...

  Teklifsiz kokular geliyor burnuma...Demek ki bu hissi kaybetmemişim. Bu his damarlarımdaki kan yollarını açıyor, beynimde bir şeyler kımıldıyor hissediyorum...Uyuşuk bedenimdeki bu değişim rahatsız ediyor beni. Bilincim, kızgın yağa atılmış, ne olduğu önemli olmayan bir parça gibi sıçrıyor...Beynimdekiler ne uzuyor ne kısalıyor. Bir kıvılcım atar gibi oluyor, bazen kalbime değiyor bazen topuklarıma...Saç diplerim çekiliyor asılmışçasına yaşlı bir dar ağacına...Dışımın kanıtı gölgem, kayboluyor hissediyorum. Hissediyorum içten içe çekildiğimi...

  Bir nefesim kaldı hayırsız, bir de bedenim  çelimsiz...Teslimiyet vaktidir Yaradana, benim de isteğim budur...Ama bir sorunum var. Bu şekilde azap içindeyim, ne yapsam Ölemiyorum...