İçimi yakıp kavuran bir şeyler var...
Merhameti kör kuyulara atılmış, vicdanı kapalı kapılar ardında asılı kalmış...Cefası; uykusuz geceleri, tıngır mıngır ninniler söyleyen uyanık bir sesle avutur olmuş...Vefası; en küflü zindanlarda, en kirli ellerde, en yosunlu gözlerde, beyaz bir mendile hiç kurumayan bir yaşla, gözyaşıyla yazılmış soylu birer hasret...En azılı sözleri, kibrit kutularına saklanmış onca kelime, kelimeler...Ve hepsi özgürlüğü beklemekteler...

  İçimi sızlatan bir şeyler var...
Cabası, kirlenmiş bir bedende arı bir ruhun sıkışmış olması...Vuslat, kanatları olsa bile uçacak yeri olmayan bir kelebeğin, özgürlük dediği, o sadece kanat çırpmakla doldurduğu ömrünün kıymetini, ancak o zamanın sonuna varınca anlayacak ve o zaman da iş işten geçmiş olacak...Ne yazık...Yazdıkça kıyılıyor içimin kıyıları...İmkansızlıklardaki olasılıkların, çıkmazlara kılavuzluk etme gayreti boşuna...Boşuna tabi kandırma kendini. O kimselerin farkedemeyeceği küçük ve önemsiz olasılık, ne büyük bir şey için çabalıyor oysa...Sadece küçücük mavi bir ışık yakalamak istediği, zifiri karanlığın sessiz soluğunu aldığı, katran karası köşesinde derinliğin...O derinlik daha da dibe çekiyor, karşı koymak zor...Zayıflıyorum...

  İçime iç çektiren bir şeyler var...
Sırlar atıvermiş kendini gecenin koynuna...Ki o geceler, yanında kalp kırıkları olmadan da yeterince zor...Kelimeleri yalnızlığa denk getirdim bazen, birbirlerinden çekindiler, korktular...Bazen de üşüdüğüm zamanlara...Hava ile içimin buz kestiği zamanlar, soğukluk kavgasına tutuştular ayazla...

  Herşeye rağmen içimi ısıtan bir şeyler var...
Sefası sürülür belki gelecek günlerin kimbilir...Direnme gücü umutsa eğer herşeye rağmen,ölmedim hala yaşıyorum...Belki bilmek istersin yine de, iyi miyim? Sağlığım yerinde çok şükür...